Nog nooit verteld: “Als ze niet gezonder gaat leven, wil ik scheiden”
Herman (47) en zijn vrouw Lydia waren nooit vies van veel en vettig eten, alcohol en zoetigheden. Sinds zijn hartinfarct veranderde Herman zijn levensstijl voor een gezonder en fit lichaam. Lydia doet dat niet, integendeel, en daar stoort Herman zich met de dag meer aan.
“Op een ochtend werd ik wakker van de pijn in mijn arm. Ik dacht dat ik verkeerd had gelegen of dat het wat spierpijn was. Dat ook ademhalen pijnlijk was, negeerde ik volledig. Ik stond op, ging douchen en daar ben ik als een pudding in elkaar gezakt. De avond ervoor had ik serieus wat alcohol gedronken en een volledig pakje sigaretten gerookt. En dat is mij bijna fataal geworden. Was ik alleen thuis geweest, dan was ik er nu niet meer geweest. Maar Lydia, mijn vrouw, kwam kijken waar ik zat. ‘Je eieren met spek worden koud’, is het laatste wat ik mij kan herinneren.
Ik ben met spoed naar het ziekenhuis gebracht en meteen geopereerd. Ik moest worden gedotterd, kreeg stents en alles wat daarbijhoorde. Ik was overdonderd, bang én ervan overtuigd dat ik het niet zou halen. Er gingen allerlei gedachten door mijn hoofd. Alle dromen die ik nog had, dingen die ik nog wilde doen, maar ik dacht vooral aan mijn kinderen.”
De gedachte dat ik ze niet zou zien opgroeien, en nog erger, dat zij hun vader zouden verliezen, maakte mij kwaad, kwaad op mezelf.
“De gedachte dat ik ze niet zou zien opgroeien, en nog erger, dat zij hun vader zouden verliezen, maakte mij kwaad, kwaad op mezelf. Moest ik overlijden, was het mijn eigen schuld. Mijn dokter had mij genoeg gewaarschuwd dat ik ongezond leefde. En ik zag het elke dag in de spiegel. Ik had gemakkelijk 20 kg overgewicht en een opgeblazen gezicht van slaaptekort en te veel alcohol. Ik negeerde het en geloofde dat ik wel tegen een stootje kon. Niet dus. Ik had nog genoeg tijd om mijn levensstijl te veranderen, dacht ik. Maar nu was het te laat. Zo voelde ik het tenminste.”
Door het oog van de naald
“In het ziekenhuis hebben ze mij flink onder handen genomen, maar ik haalde het. Toen ik weer naar huis mocht, was ik nog steeds zwak en had ik veel pijn. Dat beterde met de tijd. Maar wat wel bleef, was mijn angst. Mijn hartinfarct was een waarschuwing die ik serieus moest nemen.
Sinds mijn studententijd liep ik er de kantjes af. Ik ging vaak op café, dronk veel bier en at heel veel junkfood. In die tijd heb ik Lydia leren kennen. Zij was net zo’n feestbeest als ik. Toen we gingen samenwonen, gingen we wel minder uit, maar we speelden ’s avonds gemakkelijk een flesje wijn naar binnen samen, aten nog wat gefrituurde hapjes en van groenten waren wij beiden echt geen fan.
Toen we kinderen kregen is die ongezonde levensstijl wel wat afgezwakt. Ik probeerde solidair te zijn met Marian toen ze zwanger was, we probeerden voldoende gezond te eten met onze opgroeiende kinderen en we dronken die tijd ook heel wat minder. Maar later, toen de kinderen ouder werden, hervielen we in onze oude levensstijl. Bestelde spareribs wonnen het vaak van gezonde wok en in het weekend namen we gemakkelijk een zak chips in de zetel. De kinderen zeurden om cola; hoe verbied je dat als je zelf al 4 uur aan het bier zit? Misschien heeft Lydia gelijk en overdrijf ik. Maar we hadden beiden een te hoog BMI én onze kinderen waren al op jonge leeftijd aan de mollige kant. Wij kregen allemaal te veel vet en suiker binnen.”
Een voorbeeld voor mijn kinderen
“Mijn hartstilstand heeft mij wakker geschud. Ik besef nu dat het ineens voorbij kan zijn. Toen ik aan de beterhand was, ben ik gaan sporten. Ik ga nu 4 keer in de week naar de fitness. Ik drink bijna niets meer van alcohol, bij uitzondering een of twee biertjes. En fastfood is een absolute no-go voor mij geworden. Ik kan het zelfs niet meer eten sinds ik heb onderzocht wat voor rommel daar allemaal in zit. Ik maak nu gezonde salades met wat vis.
Lydia bewondert mij daarin, maar zelf doet ze niet mee. Ze doet alsof wat mij is overkomen, haar nooit zal gebeuren. Ze staat zelf alles behalve slank. Het gaat mij niet om haar figuur, maar over haar zeer ongezonde levensstijl met overgewicht. Als ik er een opmerking over maak, mompelt ze: ‘Ja ja.’ En daarna schrokt ze een heel stuk kaas naar binnen. Ze kookt nog steeds met veel olie of roomboter en al die chips en zoetigheden blijft ze ook steeds meenemen van de winkel, net als die vele flessen wijn. Wij hebben er al veel ruzie over gehad. Als ze het niet voor mij wil doen, moet ze het op z’n minst voor de kinderen doen. Ik dat we samen, als ouders, het goede voorbeeld geven en de waarden van gezond eten meegeven. Wat hebben ze aan een moeder die hen aanmoedigt met een Big Mac? Ze zou hen beter stimuleren om een sport te gaan doen. Maar helaas.”
Voor mij is het zo’n frustratie, dat ik een scheiding overweeg.
“Mijn kinderen zijn geïntrigeerd door mijn nieuwe levensstijl. Mijn zoon wil ook zo’n spieren als zijn vader, maar kan het niet laten om een handvol chocolade uit de kast te halen. Mijn dochter is 11 en vecht nu al met overtollige kilo’s. Zo krijgt ze een toekomst met gejojo en frustraties. Ik wil dat voor zijn, maar ik snap niet dat Lydia dat niet wil. Wij groeien hierdoor verder en verder uit elkaar en zij beseft niet hoe ver. Voor mij is het zo’n frustratie, dat ik een scheiding overweeg. Ik wacht tot mijn dochter 12 is. Dan mogen de kinderen zelf kiezen bij wie ze willen wonen. Ik probeer nu al onze band optimaal te houden, want mocht het zover komen, dan ga ik er alles aan doen om mijn kinderen bij mij te houden. Ik wil ze op mijn manier opvoeden. Hoeveel verdriet ik Lydia ook aandoe. Hun gezondheid gaat voor alles.”
De namen in deze tekst zijn vanwege privacyredenen fictief.
Uit: Margriet.nl/ Foto:GettyImages