Mijn verhaal: ‘Ik zie mijn ex in mijn kind en vind dat vreselijk’
Hanny (46) is vier jaar geleden gescheiden. In haar zoon Robin ziet ze de dominante trekken van haar ex terug. Het leidt tot heftige ruzies, waar ze zich voor schaamt.
“Als ik mijn leven kon overdoen, zou ik nooit meer met Joost trouwen. Ook nu hij uit mijn leven is, is zijn echo er nog elke dag. Ik ontmoette hem kort nadat ik mijn relatie met mijn jeugdliefde had verbroken. Daar had ik nog veel pijn van, maar ik was ook opgelucht. Mijn ex kampte met depressies en ik had me vaak meer moeder gevoeld dan partner. Joost, acht jaar ouder, succesvol ondernemer en actief in de politiek, zorgde juist voor míj. Hij zette de deur van zijn luxueuze huis voor mij open en ontving me met open armen. Dat ik niet zo hevig verliefd was, vond ik een plus: dat was ik wel op mijn ex geweest en dat was niet goed afgelopen. Zonder die roze wolk zou ik vast beter kunnen inschatten of de relatie echt goed zat.”
Volgzaam schaap
“Een naïeve illusie. Doordat ik mijn eigen huis opgaf, werd ik al snel afhankelijk van Joost. Zijn sturende houding werd dwingend. Mijn mening schoof hij opzij. En ik veranderde in een volgzaam schaap dat klakkeloos deed wat Joost wilde. Ik was te dom om het te zien. Anderen hadden me al in een vroeg stadium gewaarschuwd. Ik herinner me een felle ruzie met mijn zus. Toen betichtte ik haar van jaloezie, omdat ze – net als ik – rammelende eierstokken had, maar geen partner. Nu besef ik dat ze oprecht bezorgd was over het feit dat ik mij, al binnen een jaar, met een kind aan Joost wilde binden. Ik trok me helaas niets aan van haar woorden. Ik stopte met de pil. Niet lang erna was ik zwanger. Wat was ik blij met Robin, die al bij zijn geboorte sprekend op zijn vader leek. Onze dochter Valerie, twee jaar jonger, had juist meer weg van mij. Toen zij werd geboren, wist ik diep in mijn hart al heel goed dat ik niet tot mijn recht kwam bij Joost, dat ik niet gelukkig was. Mijn baan had ik opgezegd omdat Joost kinderopvang te duur en vooral onzin vond. Hij verdiende genoeg; waarom zou ik nog blijven werken? Omdat ik het leuk vond, bijvoorbeeld, bracht ik daartegenin, en om mijn carrièrekansen niet te verspelen. Maar ik kon niet tegen Joost op. Daar leed ik onder, net als onder zijn kille buien als ik iets deed wat in zijn ogen niet goed was. Toch ben ik nog negen jaar bij hem gebleven. Ik wilde mijn kinderen hun vader niet ontnemen. Tot één avond in de maand stilletjes huilen in bed er wel tien waren geworden. En ik inzag dat Valerie óók begon te lijden onder de kilheid en dominantie van Joost. Als ik zag hoe haar gezicht betrok als hij zich hooghartig en ongeïnteresseerd wegdraaide van een tekening van haar of haar de grond in boorde met commentaar, wist ik dat zij beter zonder vader dan met déze vader kon leven.”
IJzersterke wil
“Ik heb aangekondigd dat ik wilde scheiden en gek genoeg heeft Joost het me toen niet moeilijk gemaakt. Hij was zo beledigd en gekrenkt in zijn mannelijke eer dat hij zich van mij afkeerde. Binnen een maand had hij een ander en was híj de motor achter de scheiding. Hij betaalt me zowaar een goede alimentatie. Maar wat ik al vreesde, gebeurde: voor zijn kinderen maakt hij amper tijd, druk als hij is met zijn carrière. Nu, vier jaar na de scheiding, heeft hij ze al ruim anderhalf jaar niet gezien. Vooral onze zoon Robin, die nu vijftien is, heeft het daar erg moeilijk mee. Hij had een sterke band met zijn vader, hoewel ze ook stevig konden botsen. Logisch: ze lijken niet alleen uiterlijk, maar ook qua karakter op elkaar. Robin is slim, ambitieus en heeft net als zijn vader een ijzersterke wil. Het knalde soms als vuurwerk tussen die twee. Maar ze respecteerden en begrepen elkaar ook. Het heeft Robin veel pijn gedaan dat zijn vader hem zo heeft laten vallen. Dat neem ik Joost misschien nog wel het allermeest kwalijk; mijn eigen vernederingen, daar kan ik inmiddels mee omgaan, maar dat mijn zoon lijdt, went nooit. Ik houd zielsveel van hem. Toch heb ik ook vaak moeite met Robin. Hij begint steeds meer op Joost te lijken. Hij heeft een grote mond en is erg overtuigd van zijn gelijk.
‘Robin schopt steeds vaker tegen mijn achilleshiel’
Bovendien weet hij precies hoe hij anderen moet bespelen. Ik zie het gebeuren in het contact met zijn zusje, met zijn vrienden, en ook mij weet hij steeds gehaaider voor zijn karretje te spannen. Ik ben vreselijk allergisch voor dit gedrag van hem. Ik ken het tot in de puntjes, door mijn lange leerschool met zijn vader. Al weet ik dat Robin het niet per se kwaad bedoelt en nog een puber is, ik kan er geen geduld voor opbrengen. Ik heb al een paar keer vreselijk staan schreeuwen op een manier zoals een ouder dat niet tegen haar kind zou moeten doen. Maar hij schopt telkens tegen mijn achilleshiel. Na dergelijke ruzies, die zo fel kunnen zijn dat Robin huilend naar zijn kamer vlucht, stort ook ik in. Dan schaam ik me, ik weet dat ik overreageer en dat we zo geen stap verder komen. Maar het is onverdraaglijk om mijn ex in mijn kind terug te zien. Hij heeft al een keer een vriendinnetje gehad dat hij ook mee naar huis nam. Ik zag hoe hij haar afbekte en ik voelde mijn hart krimpen. Ik had medelijden met het meisje, maar ook met Robin: op deze manier zal hij nooit een gelukkige relatie vinden. Dan gaat hij zijn vader achterna, die in wezen ook diep eenzaam is op zijn narcistische troon, waar hij zich de beste waant van de wereld. Maar intussen is hij niet in staat om echt contact te maken. Het liefst zou ik met Robin naar een psycholoog gaan. Maar daar staat hij niet voor open. Bovendien is er, behalve dat ik me zorgen maak, geen aanleiding. Hij doet het prima op school, gehoorzaamt daar keurig en doet trouw zijn krantenwijk – ik zie hem net zo’n zakenman worden als zijn vader. Daar ben ik dan weer erg trots op. Misschien moet ik zelf in therapie. Want ik vrees dat de problemen de komende jaren groter worden dan ik aankan.”
De namen in deze tekst zijn vanwege privacyredenen aangepast.
Bron: Margriet, beeld: Getty Images