Column Marcel: Over grote gezinnen en andere ‘circusacts’
Mensen met drie of meer kinderen zijn gek. Excusez le mot, uiteraard, maar toch… drie of meer kinderen! Alleen al door het uit te spreken, krijg ik klamme handen. Eentje is al zoveel gedoe, vinden jullie niet? En drie of meer… Dat is geen familie meer, dat is een circusact. Ik bedoel: hoe doen ze dat, die ouders? Hebben ze 24 uur per dag een nanny of
is twee uur slaap per nacht genoeg voor ze? Staan hun drieplus-kinderen op een voetstuk en hebben ze voor de rest gewoon een hekel aan al het andere leuke op aarde, zoals feestjes, witte wijn en leuke televisieseries? Ik weet het niet, geliefde lezers, ik heb geen idee. Ik weet alleen dat ik het razend knap vind.
“Drie of meer kinderen… razend knap vind ik het. Van mij mogen die mensen een prijs krijgen: beste ouders van de maand”
Zo was onlangs mijn zusje op bezoek. Die is tien jaar jonger dan ik en heeft er samen met haar man drie op de wereld gezet. Ze werkt ook nog. Hij ook. Dat is toch niet normaal? Dat is bovenaards. Vooral omdat die drie kinderen allemaal heel rustig en vrolijk worden opgevoed, en omdat ze leuk zijn en aardig en lief, en ze pas een blokje kaas of stukje worst pakken als mama of papa zegt dat het goed is. Ik vind dat daar een prijs voor in het leven geroepen mag worden. Beste ouders van de maand. Ik meen het.
Over prijs gesproken: drie kinderen kosten geld. Ook dat nog. Eentje is al duur, drie is
nog véél duurder. Alleen al de middelste van mijn zusje eet 24 sneetjes brood per dag. Als ontbijt. Hij is drie jaar oud.
Nog zo’n koppel: Sebastiaan en Fleur. Ook drie kinderen, de één nog schattiger en voorbeeldiger dan de ander. En allemaal mooier en hipper gekleed dan ik. Nu weet ik ook wel dat daar niet veel voor nodig is, maar toch. En Sebastiaan en Fleur en hun kinderen zijn megarelaxed, net als mijn zusje en haar man en die drie van hun. Echt op het enge af.
Laatst was het Koningsdag, zoals jullie wellicht weten een zeer belangrijk en groots feest bij ons in het kille noorden. Carlijn en ik hadden Sammie bij opa en oma ondergebracht en stonden met een groep leuke vrienden, champagne en bier heel vaak op de verjaardag van koning Willem-Alexander te proosten. Ineens was daar Sebastiaan met zijn gehele gezin. Ze zagen eruit alsof ze waren weggelopen uit een videoclip van zo’n hippe popster, zo cool. Ik zei tegen Sebastiaan: “Jongen, wat doe je hier met al die kinderen? Is dat niet eng en vermoeiend en zo? En moet je niet steeds Fristi kopen?” Ik hoorde het antwoord niet, want zijn zoontje trok aan mijn arm. Of ie een polaroidfoto mocht maken van onze groep. Voor vijf euro. Of nee, wacht, doe maar een tientje, want er moesten veel mensen op. Nu is die jongen dus verschrikkelijk schattig, net als de rest van dat gezin, en Sebastiaan kan heel verdienstelijk boksen, dus zeg dan maar eens nee.
De volgende dag stuurde Sebastiaan me een bericht. Hoe het met mijn kater was. En dat de zoon een paar honderd euro bij elkaar had gefotografeerd. En dat ze daar vanavond lekker van uiteten gingen. Zonder kinderen. Mensen met drie of meer kinderen zijn gek, dat blijf ik vinden. Maar ze zijn ook heel creatief.
MARCEL LANGEDIJK IS… 43 jaar / freelance journalist en schrijver / samen met Carlijn / sinds 2016 papa van dochter Sammie