Column Marcel: Over het enige tv-programma waar hij dol op is

Door De Redactie

Ik weet niet hoe het bij jullie is, maar ik kijk weinig televisie. Niet om de getormenteerde schrijver uit te hangen of anderszins intellectueel te doen, maar feit is dat er gewoon niet zoveel bijzonders te zien is. Vind ik dan. De Slimste Mens is wel heel leuk – al kan ik vanwege mijn Nederlanderschap niet naar de volgens mij veel leukere Vlaamse variant kijken. En Expeditie Robinson vind ik vermakelijk – een programma dat in Vlaanderen volgens mij daverend is mislukt en derhalve niet meer te zien is. Maar dan houdt het wel een beetje op.

Totdat ik onlangs een pareltje tegenkwam. Dat is een vreselijk woord, natuurlijk, ‘pareltje’, maar jullie begrijpen nu wel precies wat ik bedoel. Het heet Een Huis Vol. Geen idee of dit programma ook in Vlaanderen te zien is of zal zijn, maar wie ‘Een Huis Vol gemist’ intikt op Google zou het gewoon moeten kunnen vinden. En dat is de moeite meer dan waard.

Het programma volgt dit seizoen – er waren liefst zes eerdere seizoenen, blijkbaar – drie gezinnen. Herstel: drie GROTE gezinnen. Is dat interessant? Blijkbaar wel, alleen al vanwege de reden dat je na het zien van deze show nooit meer zult klagen over vermoeidheid, drukte op je werk, familiefeestjes of wat dan ook. Want dat is niets – ik herhaal: niets – in vergelijking met wat deze gezinnen moeten doorstaan – door eigen toedoen, ik weet het, maar toch.

“Een programma over een gezin met tien kinderen, ik vind dat geweldig. Al was het maar om me te vergapen aan hun fenomenale berg boodschappen”

Gezin één wordt gevormd door een vader, een moeder en zes kinderen. Ze hadden er al twee, wilden een derde en kregen een vierling. Heel geestig voor ons, de kijkers, maar jongens jongens wat een lot. Dat is al een flinke portie gezelligheid, zes kinderen, maar dit gezin vormt eigenlijk nog het meest normale setje van de drie. Nummer twee is namelijk vader Jay, een alleenstaande zelfstandige vloerenlegger, die de zorg draagt voor vijf kinderen. Vijf! In zijn eentje! Waar de moeder is, vertelt het verhaal niet. Ze wilde ‘een eigen leven leiden’, mompelde Jay in het begin, en dat hij dat ‘volledig respecteerde’. Dat is knap van Jay. Heel knap. Het laatste gezin draait om een vader en een zeer hoogzwangere moeder die nog binnen dit zevende seizoen het tiende gezinslid ter wereld zal brengen. Tien! Tien kinderen! Ik krijg al een zenuwinzinking bij de gedachte, lieve lezers. Het levert evenzogoed prachtige televisie op, mits je tegen een beetje chaos en rumoer kunt, want al die kinderen zijn nooit stil – arme arme cameraploeg.

Blijft de vraag liggen waarom ik er pas na zes seizoenen achter ben gekomen dat dit zulke geweldige televisie is. Wel, die is gemakkelijk: als je geen kinderen hebt, is het laatste wat je wilt, kijken naar gezinnen met heel veel en heel drukke kinderen. Ik niet, althans. Als je geen kinderen hebt, interesseert het je geen lor hoe druk die kinderen zijn en hoe zielig en oververmoeid en ellendig die ouders. Pas als je ze wel hebt, ga je je interesseren voor dit soort dingen. Dan ben je zelf namelijk moe en verdrietig en heb je zin in vakantie. Niet altijd hoor, maar wel vaak. En dan is het heer-lijk om te zien dat er altijd nog mensen zijn die het veel – heel érg veel – zwaarder hebben. Dan is het geweldig om samen op de bank te smullen van de fenomenale berg boodschappen die ze bij die gezinnen elke keer moeten halen, dat er vier kinderen op één kamer slapen en dat die nooit – nee, echt nooit – tegelijk slapen. Ik beloof het jullie: Een Huis Vol is ronduit helende, louterende televisie voor iedereen met kinderen. Carlijn en ik voelen ons na elke aflevering herboren.

Meer lezen:

 

Partner Content

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."