Column Marcel: Over hoe hij zowat alles aan de winter haat
Niets stemt mij droeviger dan de winter. Of het moet de herfst zijn, want ook daar heb ik een hartgrondige hekel aan. Kale bomen, slagregens, hagel, sneeuw of andere neerslag. Striemende wind, dikke winterjassen, sjaals, handschoenen, ik haat ze. Als kind al, maar nu, nu ik geen kind meer ben, nog veel meer.
In de winter zie ik er 24 uur per dag uit alsof ik een mild levensbedreigende ziekte heb: grauw, grijs, bleek, flets. Mijn ogen zijn dof, dat ook, het weinige haar dat ik heb glanst niet meer.
En het lijkt elk jaar erger te worden. Ik heb een hekel aan de kou. Ik wil ’s ochtends wakker worden van de warmte, van de zon die mijn gezicht kietelt. Ik wil niet op de tast het lichtknopje zoeken en drie paar sokken aan moeten trekken om niet ten onder te gaan aan de barre temperaturen in het kille huis. Ik wil warmte, licht, zon. Niets stemt mij vrolijker, namelijk, dan de zomer. Of het moet de lente zijn.
“Kerstmis is het enige wat ik acceptabel vind aan deze tijd van het jaar. Het brengt me terug naar de tijd dat alles nog mooi was”
Kijk mij diep in mijn hart en je weet dat ik liever in een ver buitenland zou wonen. Een land waar de zon permanent aan de hemel staat, waar de temperatuur nimmer onder de twintig graden zakt, waar het zeewater voelt als een warm bad, waar het leven bestaat uit veelkleurige drankjes met parasolletjes. Carlijn zegt dan altijd: wedden dat je daar de winter mist? Ik weet dat dat niet zo is. Want: niets stemt mij droeviger dan de winter. Het enige wat ik een soort van zou missen, is Kerstmis.
Dat zijn de enige twee dagen van de winter die enigszins acceptabel zijn. Ik kijk er zelfs een beetje naar uit. Het gezeul met de kerstboom, het gedoe om zo’n ding waterpas te krijgen (want ik koop een echte, jazeker, ik ben een romanticus), het aanmaken van een juiste kerstafspeellijst waarin ALTIJD ‘Driving Home For Christmas’ van Chris Rea op nummer 1 staat, het kopen van de juiste cadeautjes, het aantrekken van kerstige kleding, het verzinnen van een altijd tegenvallend kerstdiner: ik hou ervan. Het brengt me terug naar de tijd dat alles nog mooi was. De tijd dat mijn opa’s en oma’s nog leefden en bij ons op bezoek kwamen om kerst te vieren. De warmte in huis, de geur van verse dennenboom, de vrolijke gezichten van de familie, de spanning van wat-zouden-we-dit-jaar-krijgen. Mijn kleine zusje, die toen nog echt klein was (we schelen tien jaar), mijn kleine broertje die sinds vorig jaar nooit meer kerst zal vieren, mijn lieve ouders die zo hun best deden om alles mooi, goed, zacht, lief en kerst te maken. We speelden bordspelletjes, we keken naar kerstfilms, we kregen veel meer lekkers dan goed voor ons was, we mochten zelfs cola. Het leven was goed en mooi en het zou nooit ophouden met goed en mooi te zijn.
Inmiddels weet ik beter.
Maar het kan geen kwaad om in ieder geval een keer per jaar te doen alsof. Of het in ieder geval te proberen. Ik moet zeggen dat dat gemakkelijker is nu Sammie in ons leven is gekomen. Een klein kind is puurder dan elke kerstgedachte, namelijk. Sammie vindt alles prachtig, weet dat alles goed zal komen, vertrouwt blind op haar ouders. Haar opa’s en oma’s leven nog, ze zal zich later de geur van dennenboom herinneren, ze zal zich tegoed doen aan al het lekkers, ze zal blij zijn zonder zich af te vragen of het ooit anders zal zijn.Dat maakt de winter iets draaglijker. Al helpt het feit dat we vlak na kerst bijna een maand naar Thailand gaan ook.
Marcel Langedijk is…46 jaar / freelance journalisten schrijver / samen met Carlijn / sinds 2016 papa van dochter Sammie