Column Marcel: over oudertrots als Sammie alleen rechtstaat

Ik heb een leven naast Sammie. Ik wilde dat even tegen jullie gezegd hebben, want je zou door alle columns die ik voor dit beroemde tijdschrift maak bijna denken dat ik niks anders doe dan luiers verschonen, papjes maken en baby’s troosten. Dat is dus niet zo. Carlijn en ik leiden naast onze rol als opvoeders en verzorgers een enorm spannend leven. Maar genoeg daarover. Ik neem jullie even mee naar vorige week. Carlijn en ik dronken ochtendkoffie met geschuimde melk, de verse havermout stond af te koelen, bijna klaar voor consumptie en de frisse meisjes van de ontbijttelevisie vertelden ons vrij opgewonden dat er vandaag twee reuzenpanda’s uit China naar Nederland zouden vliegen. Sammie lag op de grond te spelen met een flesje vitamine D. Tot zover niks spannends. Ook die panda’s niet, want dat zijn natuurlijk de meest overschatte dieren ter wereld. Een keer per decennium doen ze een halfslachtige poging tot copuleren en de rest van de tijd zitten ze in een hoekje te knagen op een bamboestengel; daar hoef je wat mij betreft niet met veel tromgeroffel voor naar Nederland gevlogen te worden.

“Ze beklom de rollator met een verbeten gezicht, een hoop gekreun en een klein windje van de inspanning”

Nee, dan Sammie. Het ene moment lag ze nog op haar rug bellen te blazen met haar eigen kwijl, het volgende moment begon ze onder luid gekreun haar babyrollator te bestijgen. Er is vast een pedagogisch verantwoorde term voor zo’n ding, maar ik ken ‘m niet en je weet vast wat ik bedoel; een fel gekleurd, erg lelijk apparaat dat de meest verschrikkelijke muziekjes en geluidjes uitbraakt als de baby er op drukt. Gekregen van mijn schoonmoeder, die voor de rest een heel aardige vrouw is. Sammie had er nog niet veel plezier aan beleefd, want ze lag altijd, en liggend – elke bejaarde zal dit beamen – kun je vrij weinig met een rollator. Tot nu toe dus. Carlijn en ik keken elkaar verwonderd aan. Waar is ons kleine roze wolkje mee bezig? Zó’n blik. Sammie had ondertussen geen aandacht voor ons. Ze beklom de rollator zoals een bergbeklimmer het laatste stukje van de Mount Everest bestijgt; met een verbeten gezicht, een hoop gekreun en een klein windje van de inspanning.

En ineens stond ze. Haar handjes omklemden de rollator, haar babyvette beentjes stonden stevig op de grond. Geen spoortje angst, maar pure blijdschap en onverholen trots. Ze keek ons aan, wij haar. We waren er alledrie even heel emotioneel van. Niet dat we moesten huilen, maar dit was toch wel even een momentje. Dus riepen we licht hysterisch ‘goed zo Sammie’ en we klapten in onze handen. Dat kun je ons niet kwalijk nemen, vind ik, maar het was een redelijk cruciale fout, omdat Sammie de laatste tijd alles kopieert. Wat volgde was niet mooi. Sammie liet de rollator los, wilde laaiend enthousiast beginnen met klappen, maar realiseerde zich ineens waar ze mee bezig was. Ze viel met haar gezichtje redelijk hard tegen de rollator, gleed daarna tergend langzaam naar de grond en zette het op een huilen. Niet van de pijn – Sammie is een bikkel, net als haar moeder – maar van de gekrenkte trots.

We troostten haar, maar het kwam die dag niet meer goed tussen ons. Zo bleek het inspanningswindje even later een massieve spuitluier te zijn. Ze zei er niets van, vooral omdat ze niet kan praten, maar haar blik was genoeg: ‘Dat krijg je ervan, stelletje verraders.’ Wat ik zeg: ons leven is heel meeslepend, groots en betekenisvol.

MARCEL LANGEDIJK IS…43 jaar / freelance journalist en schrijver / samen met Carlijn / sinds 2016 papa van dochter Sammie

Lees nog meer Marcel over…

• stiekem dromen van een huis met tuintje
• een broertje of zusje voor Sammie
• de roze wolk die helemaal niet zo roze bleek