Column Marcel: Over zijn grote liefde Carlijn
Als jullie dit lezen is Sammie iets meer dan een jaar oud, maar op het moment dat ik dit schrijf is ze nog drie weken van die heugelijke gebeurtenis verwijderd. Heugelijk, omdat het haar eerste verjaardag is, maar toch vooral omdat Carlijn en ik dat eerste jaar met z’n drieën zonder kleerscheuren zijn doorgekomen. Want het was me het jaartje wel.
Niet alleen vanwege de nogal heftige geboorte van Sammie en de post-geboortestress die bij zo’n baby komt kijken, maar ook vanwege de dood van mijn jongere broer, Mark.
Vaste lezers weten daar wellicht iets meer van, maar heel in het kort kwam het erop neer dat hij na een jarenlange strijd met depressies, angststoornissen en alcoholisme precies twee maanden na de geboorte van Sammie euthanasie pleegde. Dat doet wat met een jong gezin. Heel wat. Het hartverscheurende verdriet ging hand in hand met het bijna
uitzinnige geluk dat Sammie bracht. Het was slopend. Vanwege de rouw, maar ook door de slapeloze nachten. Vanwege de stress en verantwoordelijkheid over een pasgeboren kindje, en de zorg over en voor mijn ouders die hun kind waren kwijtgeraakt.
“Het was een moeilijk jaar,
maar we hebben het gered. En dat heb ik te danken aan één iemand”
Maar we hebben het gered. So far so good. En dat heb ik te danken aan één iemand. Aan degene die er voor me was toen mijn broertje stierf, ondanks dat ze op dat moment herstellende was van een slopende bevalling. Aan degene die telkens weer zei dat we het zouden redden, dat we altijd nog elkaar hadden. Aan degene die precies op het moment dat ik me met een fles dure whisky in somber gepeins wilde storten, een heel mal dansje deed. Aan degene die ’s nachts zei: blijf jij maar liggen, ik pak Sammie wel, dan kun jij nog even slapen. Aan degene die me met vrienden naar de kroeg liet gaan, ondanks dat dat op dat moment misschien een slecht idee was. Aan degene die bijna elke dag zegt dat ik er helemaal niet slechter uit ben gaan zien, ondanks dat ik in de spiegel zie dat ik in
dat ene jaar tien jaar ouder ben geworden. Aan degene die zegt dat ik me niet zo
druk hoef te maken. Aan degene die me vasthoudt, zelfs als ik het niet verdien.
Aan degene die om kan gaan met het te korte lontje dat ik de laatste tijd heb.
Aan degene die blijft lachen om mijn flauwe grapjes. Aan degene die geduld heeft als ik zeg dat ik volgend jaar toch echt zal doorbreken als schrijver, en dat Griet Op de Beeck maar beter uit kan kijken. Aan degene die genoegen neemt met mijn wijkende
haargrens. Aan degene die elke ochtend de vaatwasser uitruimt, omdat ze weet dat
ik daar een hekel aan heb. Aan degene die zich elke dag prachtig subtiel opmaakt, zelfs als we de hele dag thuis blijven. Aan degene die net zo fanatiek sport als ik. Aan degene die net zo van Franse stinkkazen en pure chocolade houdt als ik. Aan degene met wie ik prachtig dronken kan worden. Aan degene met wie ik straks een lelijke slagroomtaart
ga kopen waar Sammie helemaal op los mag gaan. Omdat het feest is. Aan degene met wie het hele leven een feestje is, zelfs als het dat niet is. Aan degene met wie ik oud wil worden. Aan degene van wie ik houd. Aan Carlijn. x