Nog nooit verteld: mijn man heeft nooit geweten dat ik zwanger was van ons vierde kindje
Mieke (44) heeft een man en drie schatten van kinderen. Vorig jaar raakte ze ongepland zwanger. Haar gezin zou dolenthousiast zijn geweest, maar zelf zag ze het niet zitten. Ze vertelt haar verhaal.
“Ik wist het van bij het begin: ik had pijnlijke borsten en ik was overgevoelig aan geuren, net zoals bij mijn eerdere zwangerschappen. Ik besloot een zwangerschapstest te kopen nadat ik kokhalzend van mijn fiets moest lopen toen ik een viskraam passeerde. Boordevol stress stond ik aan de kassa in de winkel achter de hoek. Ik zat precies in een droom, wat zeg ik, een nachtmerrie.”
Sterilisatie
“Ik had het hoofdstuk baby’s al lang afgesloten. Mijn man en ik zijn heel gelukkig getrouwd en samen hebben wij drie schatten van kinderen, maar na de geboorte van mijn jongste vond ik het genoeg. We hebben het zelfs een tijdje gehad over sterilisatie. Maar doordat ik af en toe graag de pil doornam om mijn menstruatie uit te stellen en daar niet veel last van ondervond, is het er niet van gekomen. Dus dit was een enorme shock. Er moest iets zijn misgegaan, dat kon niet anders.”
Moment van de waarheid
“Ik was bloednerveus en zei niets tegen mijn man en kinderen. Toen ze de volgende dag allen het huis uit waren, heb ik de test gedaan. En wat ik gevreesd had, bleek waar te zijn: ik was zwanger. De tranen schoten in mijn ogen, net als de vorige keren dat ik zwanger bleek, maar toen was het van blijdschap. Nu niet. Het deed pijn dat het nu zo anders voelde, dat ik dit kindje niet met open armen ontving. Ik was er echt zeker van dat ik dit niet wilde. Hoe hard ik ook had genoten van mijn kleine kindjes, ik was blij dat er een ander hoofdstuk was aangebroken. Gedaan met die pampers, slapeloze nachten en fruitpapjes. Ik vond het echt leuk dat mijn kinderen echt ‘mensjes’ waren geworden, met een eigen mening en meer zelfstandigheid. Mijn oudste kwam in haar puberjaren en de andere twee zouden niet veel later volgen. En nu weer een baby, op mijn 43ste? Terwijl ik net zelfstandige was en daar heel veel tijd in stak? Nee, dat zag ik niet zitten.”
Nee!
“Ik wist dat mijn man er helemaal anders over zou denken. Hij zou het helemaal zien zitten. Hij heeft veel energie en is positief ingesteld. Hij bekijkt alles door een roze bril. Hij zou zeggen: ‘Natuurlijk is dit kindje net zo welkom als de anderen, daar mogen we toch geen onderscheid in maken?’ Hij zou het ook met de kinderen willen bespreken en die zouden gegarandeerd super enthousiast reageren. Ze zouden alle 4 zeker zeggen dat ze me overal bij zouden helpen, maar als het zover is, komt alles weer op mijn schouders terecht: de zwangerschap, de bevalling, de eerste zware jaren. Zo was dat ook bij mij andere drie spruiten. En toen vond ik dat niet erg, maar alles nog een keer, op mijn leeftijd: nee.”
Verzwijgen
“Ik was zo overtuigd van die ‘nee’, dat ik besloot om niets tegen mijn man en kinderen te zeggen. Die avond voelde ik me een buitenstaander, alsof ik in een andere wereld leefde als zij. Ik verzweeg zoiets groots voor hen. Zij wisten niet wat er in mijn buik leefde. En dat ik de volgende dag een afspraak bij de dokter had om te weten hoelang ik zwanger was en hoe ik een einde kon maken aan de zwangerschap.”
Egoïstisch, laf, het zij zo!
“Ik was al twee maanden zwanger. Het vruchtje met pillen afdrijven, was geen optie meer. Ik zou een abortus moeten ondergaan, inclusief vijf dagen bedenktijd. Die gedachten deden mij veel verdriet. Die dagen waren bijna ondraaglijk. Ik twijfelde niet, maar het gevoel dat ik loog tegen mijn gezin, was hartverscheurend. Het was ook hun kindje, broertje of zusje dat ik liet weghalen. Toch heb ik nooit overwogen om het te vertellen. We zouden in een eindeloze discussie terecht komen, omdat ik de beslissing toch al had genomen. Misschien zou het ons gelukkige huwelijk stukmaken en ons hele gezin breken. Dat risico wou in niet nemen. Egoïstisch, laf, het kan, maar het zij zo.”
Opgelucht
“De behandeling verliep goed, maar toen in buitenkwam, zakte ik in elkaar van verdriet. Toch was ik opgelucht. Het was een grote last die van mijn schouders viel. Ik hoefde thuis niet meer te acteren, want het was voorbij. Ik heb me wel lang schuldig gevoeld, maar dat is nu redelijk gezakt. Spijt heb ik geen moment. Ik heb de juiste keuze gemaakt. Ik heb me ondertussen ook laten steriliseren. Dit wil ik absoluut niet nog eens meemaken.”
De namen in dit interview werden vanwege privacyredenen gewijzigd.
Bron: Margriet.nl
Lees ook:
- Met dit gemakkelijke trucje hou je insecten uit je drankje.
- 12 lichte zomersoepen: heeeerlijk!
- Zo herstelt je haar na de zomer.