Amber is sinds haar zestiende acrobate bij Cirque du Soleil

Door Diny Thomas

vandaag

Terwijl haar collega-acrobaten van Cirque du Soleil met ‘Alegría’ in Brussel de show stelen, maakt de Antwerpse Amber van Wijk zich op voor een gloednieuw spektakel in Berlijn. Redactrice Diny wist haar tussen de acrobatietoeren door te strikken voor een boeiende babbel.

Als klein meisje wilde ik álles worden: dierenarts, legervrouw, politieagente, zangeres, voetbalster… Maar voor de Antwerpse Amber van Wijk (30) was het antwoord: acrobaat. “Ik moet een jaar of vier, misschien vijf zijn geweest, toen ik op zwemles zat in Kapellen. Op een dag waren we er wat te vroeg en ging ik met papa een kijkje nemen bij de andere kinderen in de sporthal. Daar zag ik een meisje hoog in de lucht zweven, tussen de touwen. ‘Papa, dat is het, dat wil ik doen!’, had ik nogal enthousiast gezegd. ‘Wel Amber, als je je zwembrevet haalt, dan mag je acrogym gaan doen’, had hij me verzekerd.”

“Ik was toen al vrij koppig, dus in enkele weken tijd had ik mijn zwemdiploma op zak en mocht ik acrobatische gymnastiek gaan doen. De turnjuf moet toen al gezien hebben dat ik meer in mijn mars had, want binnen de kortste keren zat ik zes dagen op de zeven in de turnzaal. Begrijp me niet verkeerd: mama en papa hebben me nooit gepusht. Zij hebben het altijd als een hobby gezien, een waar hun dochter heel gelukkig van werd. Ik nam het wel vrij snel serieus.”

Tweede keer, goede keer

Dat Amber een echte topsportersmentaliteit heeft, bewees ze al van jongs af aan. De uren en dagen die ze in de turnzaal spendeerde, loonden. Zo werd ze liefst zes keer Belgisch kampioen in de acrogym, en nog veel vaker provinciaal en Vlaams kampioen. Daarmee schopte ze het op haar twaalfde tot in de Topsportschool in Gent.

“Het eerste middelbaar was… moeilijk. Ik moest op internaat en miste mama en papa, mijn vriendinnen die samen naar school fietsten en na school iets leuks gingen doen. Ik miste thuis. Gelukkig kwamen mijn ouders wel elke woensdag naar Gent om samen te gaan eten. En er was een sportpsycholoog bij wie ik altijd terecht kon. Zo heb ik dat eerste jaar ‘overleefd’, zeg maar. Daarna ging het, goddank, stukken beter. Ik had inmiddels heel wat nieuwe vrienden gemaakt – van wielrenners tot voetballers – die net als ik alles aan de kant schoven om de beste in hun discipline te worden.”

“Na vier jaar in Gent kwam ik op een tweesprong. Mijn onderpartner in de acrogym stopte ermee. Ik wist ook dat ik niet mijn leven lang bovenpartner kon blijven, want in de puberteit verandert het lichaam van een meisje nogal drastisch. Ik moest kiezen: of ik nam afscheid van de topsportwereld, of ik maakte van mijn passie mijn beroep.”

Een telefoontje van Cirque du Soleil

“Maar voor ik zelf een beslissing kon nemen, kregen mijn ouders een telefoontje van Cirque du Soleil. Zij zochten een ‘flyer’ (luchtacrobaat, red.) voor hun nieuwe show. Mijn ouders waren natuurlijk trots dat het grootste circusgezelschap van de wereld interesse had in hun dochter, maar tegelijk twijfelden ze of het niet te vroeg was. Ik was net zestien. Maar het was niet de eerste keer dat ze belden, hoorde ik achteraf. Omdat mijn ouders me bij dat eerste telefoontje écht nog te jong vonden, hadden ze me toen niets gezegd, ze wilden me niet teleurstellen. Misschien maar goed ook, want toen ik hoorde dat ik als acrobate mocht beginnen bij Cirque du Soleil heb ik geen seconde getwijfeld. En dat had ik wellicht enkele jaren daarvoor ook niet gedaan.” (lacht)

De ouders van Amber lieten hun dochter gaan, maar op één voorwaarde: dat ze op z’n minst haar middelbareschooldiploma zou halen. “Cirque du Soleil denkt gelukkig aan álles. Er zijn heel wat artiesten die meereizen met hun kinderen, en om die reden zit er ook een leerkracht in het gezelschap. Het is dus niet alleen een reizend circus, maar evenzeer een reizende school.“

“Ik had wel even de tijd nodig om het Engels onder de knie te krijgen. In zo’n internationaal gezelschap kwam ik met mijn Nederlands natuurlijk niet ver. En ik moet toegeven dat ik in het begin toch weer heimwee had. Maar omdat ik nog zo jong was, mocht ik vaker naar huis. Normaal heb je elk jaar één tour break, waarin je enkele weken vrij bent. Ik had er de eerste jaren vijf. En als de heimwee echt te zwaar werd, lieten ze mijn ouders en mijn broer overvliegen. Op hun kosten. Ze zeggen altijd: zonder gelukkige artiesten geen goede show.”

Slapen tussen olifanten

Dat Cirque du Soleil z’n acrobaten in de watten legt, is een van de redenen waarom Amber na vijftien jaar nog steeds een van hen is. “Als ik zeg dat ik circusartiest ben, denken de meesten dat ik slaap in een oud caravannetje, dat tussen de olifanten staat. (lacht) Eigenlijk ben ik wel wat verwend geweest. Ik heb altijd in een knus bed kunnen slapen, op plekken waar sommigen alleen maar van kunnen dromen.”

“En misschien nog belangrijker: Cirque du Soleil beschermt z’n ‘volk’. Zowel op als naast het podium. Zo wordt voor elke repetitie en elke show alles drie, vier, soms vijf keer gecheckt. Bij het kleinste risico dat het misloopt, wordt een act geschrapt. Het feit dat ik nog nooit een zware blessure heb opgelopen – op een hersenschudding na – is daar het perfecte bewijs van.”

Hoofdrol in een ongezien spektakel

Heel wat acrobaten dromen van een plekje bij Cirque du Soleil, dus zou je verwachten dat de concurrentie bikkelhard is. Maar niets is minder waar. “Het is wel zo dat de kandidaten in een héél lange rij staan aan te schuiven. Maar Cirque du Soleil is heel loyaal naar z’n artiesten toe. Voor elke show kijken ze eerst naar de mensen die al langer meedraaien. Daarvan weten ze immers dat die te vertrouwen zijn, en harde werkers zijn. Pas als hun vertrouwde vijver leeg is, wordt er gezocht naar nieuw talent. Ik hoef dus niet snel te vrezen dat ik zonder werk zal komen te zitten, gelukkig maar!”

“Ik ben trouwens begonnen als flyer, waarbij ik luchtacrobatie deed. Maar inmiddels doe ik ook onder meer acrobatie op steuntjes. En nóg leuker is dat ik in de nieuwste show ‘Alizé’, die permanent in Berlijn zal spelen, een hoofdrol heb. Het is trouwens een spektakel dat ons nog nooit eerder werd voorgedaan. Cirque du Soleil bedacht er zelf het begrip ‘acromagic’ voor, omdat acrobatie en magie er elkaar in vinden.”

Een hoofdrol, die krijg je natuurlijk niet zomaar te pakken… “Tien jaar geleden had ik dat wellicht niet aangekund, omdat ik niet kon acteren. Ik was technisch wel heel sterk, omdat ik uit de sportwereld kwam, maar ik miste het artistieke. Maar door zo intens samen te leven, leer je van elkaar. Al helpt het ook wel dat het hoofdpersonage in ‘Alizé’ op mij geïnspireerd is. Op Amber.”

De wereld zien

Als ik vraag wie Amber is, dan is het antwoord kort maar krachtig: een vrije vogel, voor wie Kapellen te klein was, en de wereld niet groot genoeg. “Toch niet voor de zestienjarige ik. (lacht) Ik hield van de adrenaline als ik in de touwen hing, maar ook van de spanning om van de ene stad naar de andere te reizen. Ik denk dat ik in die vijftien jaar zowat op alle plekken in de wereld ben geweest. Vooral om op te treden, al heb ik ook veel gereisd. Want in mijn vrije weken ging ik niet altijd naar huis. Was ik in Azië, dan was het te verleidelijk om niet naar Australië of Nieuw-Zeeland te gaan. Het is een privilege, dat besef ik maar al te goed. Terwijl er gezinnen zijn die jarenlang moeten sparen om walvissen te gaan spotten in de Stille Oceaan, deed ik dat even ‘tussendoor’.”

“Maar ik moet toegeven dat de zin voor avontuur met de jaren wat minder is geworden, en dat ik meer begin te verlangen naar een thuis. De show in Berlijn komt dan ook op het perfecte moment. Ik ben hier nog maar een halfjaar, maar ik hoop dat er massaal veel kaartjes voor ‘Alizé’ gekocht worden, zodat ik hier enkele jaren kan blijven plakken.”

Tweede familie

Dat Amber zich stilaan wat meer wil gaan settelen, is niet zo verrassend als je weet dat ze enkele maanden geleden in het huwelijksbootje stapte. “Mensen denken dat het als circusartiest haast onmogelijk is om een relatie te hebben. In het verleden heb ik wel wat vriendjes gehad, maar een langeafstandsrelatie is inderdaad niet gemakkelijk. Dat is de reden waarom er veel relaties ontstaan binnen Cirque du Soleil. En ja, ik heb er ook mijn man leren kennen. (lacht) Een Canadees, die net als ik acrobaat is. Hij begrijpt het als ik tot ’s avonds laat moet repeteren, of als ik wat gestrest rondloop voor een première. Een buitenstaander heeft daar minder begrip voor, wat logisch is, natuurlijk.”

“We hebben onlangs trouwens een appartement in Antwerpen gekocht. Niet om ons daar voorgoed te settelen, maar het moet wel een plek worden waar we even tot rust kunnen komen. Dicht bij mijn familie, zeker als er ooit kinderen komen. Want ja, een kinderwens hebben we zeker. Het lijkt misschien niet evident om als circusartiest een gezin te hebben, maar ik ben zelf haast groot geworden in de circuswereld. En ik zag het de mensen rondom mij doen. Cirque du Soleil respecteert dat, en zal je om die reden nooit overboord gooien. Integendeel, er is genoeg te doen.”

“Zo ben ik nu ook al artiestencoach, waarbij ik nieuwe artiesten op weg help. Wie weet kan ik het ooit schoppen tot hoofdcoach? Of fotograaf, want de voorbije jaren heb ik een artistiek kantje van mezelf ontdekt waarvan ik niet wist dat ik het had. (lacht) Ach, we zien wel wat de toekomst brengt. Al hoop ik wel dat Cirque du Soleil, mijn tweede familie, er een stukje van mag zijn.”