“Door kinderen en kleinkinderen te hebben, weet ik dat mijn liefde voor hen blijft groeien”

De laatste tijd krijg ik nogal vaak een bepaalde reactie van mensen in mijn omgeving. Ik zou ze ‘bizar’ willen noemen, maar ze wordt net iets te vaak uitgesproken om ze als raar af te doen. Naarmate de zwangerschap van Claire vordert, vertel ik meer en meer tegen iedereen die ik ontmoet dat er een kleinzoontje onderweg is.

Dat mijn oudste zoon papa wordt, in Melbourne. En dan krijg ik dus vaak de reactie: “Dan word je écht grootmoeder.” Waarop ik altijd heel snel zeg: “Ik bén al grootmoeder, hoor, ik héb al twee kleindochters.” En dan antwoorden mensen vaak, echt niet slecht bedoeld, terug: “Allez ja, maar deze is dan toch van u.”

Ik ben daar diep over gaan nadenken. Natuurlijk zal het kindje van Romeo een speciaal plekje in mijn hart krijgen. Het zal het eerste kleinkindje zijn dat mijn genen draagt en waar ik stukjes van mezelf in kan zoeken. Dat is ongetwijfeld heel bijzonder, en dat heb ik nog nooit kunnen doen. Maar houdt dat ook in dat ik me dan pas écht grootmoeder zal voelen?

Ik durf met grote stelligheid te beweren dat dat níét zo zal zijn. Ik heb vijf en drie jaar geleden twee kleine meisjes voor altijd in mijn hart gesloten. Ik was erbij toen Leen haar eerste echo aan ons toonde. Ik heb het hele proces van niet zo makkelijk zwanger worden meegemaakt, van hoop en teleurstelling voelen, en dan intense vreugde. Ik heb haar buik zien groeien en de voorbereidingen van haar en Tom op hun eerste kindje mogen volgen. Walter en ik hebben samen dat bericht gekregen, vlak na haar bevalling.

Ik herinner me nog levendig de rit van Brussel naar Izegem, om Lucie te ontmoeten. Toen ik dat kleine mensje in mijn armen nam, werd ik overspoeld door een gigantisch gevoel van liefde. We hebben haar van baby zien veranderen in peuter en nu in een wijzedameskleuter. Ik heb foto’s van haar als baby waarop ze in mijn armen slaapt – en ook ik ben ingedommeld. Een filmpje, waarin ik duizend keer ‘cheese’ zeg tegen een kleine Lucie die zich gek lacht.

Elk bezoek was een bron van vreugde, en de foto’s en filmpjes die we constant krijgen, zijn dat nog altijd. Een paar jaar later was er wéér dat gevoel, toen we het nieuws kregen dat er een zusje voor Lucie op komst was. De eerste keer in de mooie ogen van Odetje kijken en weer dat warme kinderlijfje voelen. Die mollige voetjes. Dat kleine handje dat vol vertrouwen in jouw hand ligt.

Onmeetbare liefde

Ik heb altijd heel graag baby’s en kinderen gezien, en deze twee zijn een deel van ons gezin en mijn leven. Ik kan dat niet meten of vergelijken. Ik herinner me nog de vrees dat ik mijn eigen tweede zoon niet zo graag zou zien als de eerste, omdat die al zo’n enorme plek in mijn hart innam. Ik herinner me ook hoe er na de geboorte van Milo van de ene seconde op de andere evenveel liefde bij kwam. De liefde voor Romeo werd niet gehalveerd, maar mijn liefde verdubbelde. Dus ik ben er vrij gerust in dat dat bij de kleinkinderen opnieuw zo zal zijn.

Lucie en Odette nemen een grote plaats in mijn hart in, en die kleine jongen zal dat hart van mij weer doen groeien. Er is plaats genoeg om ze allemaal onvoorwaardelijk graag te zien. Ik hoor van Walter dat hij er net zo over denkt. We zullen onze kleinzoon wat minder vaak zien, en de momenten samen zullen des te intenser zijn.

Er zijn nu eenmaal dingen in het leven die je niet kunt meten, niet in tijd, niet in centimeters, niet in kilo’s, niet in cijfers of in woorden. Voor liefde geldt dat zeker. De zoon van mijn zoon zal ook onvoorwaardelijk graag gezien worden. In mijn hart, dat al helemaal vol is, zal er opnieuw een geheime kamer opengaan waarvan ik niet wist dat ze bestond. En de liefde die daar woont, zal weer anders zijn – niet meer of minder, maar ánders.

Liefde is geen wedstrijd, geen ranglijst. Door kinderen en kleinkinderen te hebben, weet ik dat mijn liefde voor hen blijft groeien, veranderen, verrassen. En in dat oneindige, onmeetbare ligt misschien wel het mooiste van het grootouderschap: dat ik elke dag opnieuw mag ontdekken hoeveel ruimte er in mijn hart past.

Nog meer columns lezen?

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van