Groeten uit Zweden: “Eén keer een afspraak vergeten, dat overkomt de besten. Maar mij? Nooit”

In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.

Wie is Sara? 45, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (17) en Stina (14). Ze ruilden hun Hasseltse stadswoning in voor het lagom leven in Småland, Zweden.

Een dagje verlof

Daar zaten we dan, manlief en ik, rustig te nippen van een koffie terwijl onze auto gekeurd werd. Een doodgewone dinsdag, zo eentje waarop we allebei verlof namen om het nuttige aan het aangename te koppelen. Een beetje kuieren door de stad, ergens gezellig iets eten, en tussendoor onze praktische to do’s afvinken. Je kent dat wel: met de kinderen naar de tandarts, een proefritje met een andere auto, behang uitkiezen, het alledaagse leven op een lijstje.

Tot mijn telefoon ‘pling’ deed. Twee keer na elkaar. Een bericht van de tandarts: een nieuwe datum voor Elias en Stina. Maar… we moesten toch deze namiddag al gaan?

Ik voelde mijn hartslag even overslaan. Het zweet brak me uit, mijn brein ging in volle chaosmodus. Dit was toch vandaag? Ik wist zeker dat ik een tijd geleden een sms’je had gekregen met nieuwe uren. Ik had toen nog gevloekt, omdat de hele planning daardoor overhoop lag, omdat ik de school op de hoogte moest brengen, omdat… Je kent het. Maar de dag was hetzelfde gebleven! Dacht ik toch.

Ik zette mijn koffie neer, ritste mijn jas open alsof ik plots te weinig lucht had, en scrolde door mijn berichten. En daar stond het. Heel helder: 24 november. Gisteren dus.

“Wat scheelt er?”, vroeg mijn man, die mijn paniek al van kilometers afstand kan ruiken. Toen ik hakkelend uitlegde dat ik een afspraak vergeten was — ik, die nooit iets vergat! — verscheen er alleen maar een kleine glimlach rond zijn mond. “Ik heb je nog gevraagd of de dag hetzelfde was gebleven, weet je nog?”

En ik had zelfzeker ja gezegd. Want in mijn hoofd stond het al weken vast: dinsdag was ons praktisch-to-do-dagje-met-een-beetje-us-time. Ook in mijn agenda stond het zo genoteerd. Maar ergens onderweg heeft mijn brein mij in de steek gelaten. Mijn menopauzebrein, zo noem ik het intussen maar. Hetzelfde brein dat het meest eenvoudige woord niet meer kan vinden in de Zweedse les, dat vergeet een kaarsje te branden voor Stina’s toets, dat dingen zo ‘veilig’ opbergt dat ik ze nooit meer terugvind.

Menopauzebrein

Eén keer een afspraak vergeten, dat overkomt de besten. Maar mij? Nooit. Ik was degene die alles onthield, alles plande, alles bijhad, meestal in een handtas die hierdoor meer op een rugzak leek. Mijn brein was misschien niet het meest creatieve exemplaar, maar je kon er tenminste op rekenen. Tot nu dus.

Is dit de nieuwe realiteit? Moet ik aanvaarden dat mijn sterkste kant plots mijn zwakte wordt? Ik wil echt niet de dramaqueen uithangen, daarvoor moet je bij iemand anders zijn, maar de struggle was real.

We handelden snel de meest dringende zaak af en reden daarna naar huis. Geen stadswandeling meer, geen gezellige lunch. Mijn humeur zakte sneller dan de temperatuur buiten.

Thuis heb ik, na twee mislukte telefoontjes, de tandarts gemaild. Met excuses, uiteraard. Ze kent me nog niet goed, dus ze wist niet hoe hard ik ermee zat. Maar ze weet wel alles over de menopauze. Ze geeft er zelfs lezingen over. En ja hoor, een paar minuten later kreeg ik een warm mailtje terug: “Die dingen gebeuren, zit er maar niet mee in.”

Die paar woorden deden meer dan ze besefte. Een beetje begrip, en ik voelde het terug warmer worden vanbinnen. Maar misschien, héél misschien, is het toch tijd om elke dag een sudoku op te lossen. Zoals mijn mama deed. 😉

Meer verhalen uit Zweden:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!