Guido Everaert is marketeer, reclameman, copywriter en lesgever. Hij heeft vier volwassen kinderen: Eline, Johannes, Lise en Marie, en ook een hond: Rufus. Guido is gescheiden en woont samen met zijn nieuwe liefde. In zijn tweewekelijkse column ontdek je hoe hij naar het leven kijkt.
Er wordt veel gezegd over de liefde en de beschermende attitude van vaders over hun dochters. Het is een verleidelijk beeld, een volledig overbodig beeld ook. Vrouwen kunnen voor zichzelf opkomen en mijn dochters zijn sterke vrouwen. Maar toegegeven, ik maak me er ook soms schuldig aan. Dat ik ze wil beschermen tegen de boze buitenwereld.
Toen mijn dochters met hun eerste liefjes thuiskwamen, dan werd dat op gefrons en gegrom van mijn kant onthaald. Wat ze ook deden, hoe ze er ook uitzagen, hoe vriendelijk, voorkomend en ronduit leuk ze ook waren, ik moest ze niet. Ze kwamen immers om onuitspreekbare dingen met mijn dochters te doen. Die houding veranderde helemaal toen mijn zoon me vertelde over zijn eerste vriendinnetje. Daar was ik blij om. Licht stom en ook niet echt goed te keuren. Maar hopelijk begrijpelijk.
Er is nog iets anders aan de hand met die zoon. Een verstandig jongmens die zich niet laat temmen, maar ook niet inschatten. Hij verrast me, en godzijdank meestal positief. Maar er staat iets tussen ons.
Wat bedoel ik daar mee? Het kan uiteraard in mijn hoofd zitten, en in de manier waarop ik omga met mensen, maar ik heb het gevoel dat ik hem nooit echt gekend heb. En dat heeft te maken met het niet tonen, en ook niet peilen naar kwetsbaarheid. Ik ben altijd erg bezorgd geweest over mijn kinderen, maar ik heb er zorg voor gedragen om dat quasi nooit te tonen. Zeker naar hem niet. Dat uit zich in veel dingen. Wij hebben bijvoorbeeld heel lang het lichamelijk contact afgezworen. Hoogstens eens een vuistje als begroeting, als poging, omdat een hand schudden zo officieel was. Het zag er hoe dan ook erg pathetisch uit.
“Jarenlang zworen we lichamelijk contact af, tot mijn zoon de gevleugelde woorden sprak: ‘We gaan niet onnozel blijven doen, hé'”
Ik ga nooit vergeten hoe ik op een avond in Gent met mijn dochters een afscheidsknuffel deelde en toen aarzelend naar mijn zoon keek. Toen al een jongvolwassene. Hij keek mij monkelend aan en sprak de gevleugelde woorden ‘We gaan niet onnozel blijven doen, hé!’ Daarop volgde ook van hem een knuffel. Nooit ben ik gelukkiger op de trein naar huis gestapt. Wat ik met mijn vader ook had – een totaal gebrek aan tonen van affectie – en waar ik erg bedroefd om was, werd hier doorbroken.
Maar het blijft iets vreemds. Zowel Johannes als ikzelf hebben ergens een behoefte aan ‘stoer doen’, wat echt contact soms in de weg staat. Het gaat niet om ‘macho-stoer’ doen, maar wel over het ophouden van een façade, een verweer. We tonen zelden wat ons bezighoudt. Het is erg moeilijk te doorgronden. Maar op regelmatige tijdstippen doorbreekt hij dat en het maakt me keer op keer erg blij.
Zo reden we onlangs voorbij een plek waar hij als peuter ooit met zijn fietsje viel. Ik nam toen de drinkbus die hij trots meegenomen had en schrobde het grind hardhandig uit de wonde. Hij had toch al pijn… Daar herinnerde hij me twintig jaar later aan. ‘Hier heeft het veel pijn gedaan, he!’. Ik kon alleen maar besmuikt gniffelen.
Ook in zijn beroepskeuzes voel ik aan alles dat hij verder staat dan ik ooit heb durven hopen. Vrank en vrij maakt hij die keuzes – zoals ik het ook ooit deed, zonder omzien naar mijn vader – en hij slikt ook de gevolgen die die keuzes in zich dragen. En ik sta aan de zijlijn. Een beetje machteloos en bedremmeld toe te kijken, niet in staat tot echt communiceren. Hij heeft het ook niet nodig.
We gaan niet met elkaar om zoals ik dat met de dochters doe. Bij hen krijg ik altijd opnieuw het gevoel dat ik er nog iets toe doe. Dat ik kan helpen. Johannes heeft het niet nodig, of schijnt het niet nodig te hebben. En ik durf het niet te vragen.
MEER LEZEN VAN GUIDO?
- Guido’s kijk: “Hoe meer je wandelt met een hond, hoe rustiger en aangenamer het leven is”
- Guido’s kijk: “Ik hou van de manier waarop jonge mensen alles ontdekken, maar ik denk dat het bij ons toch net iets makkelijker was”
- Guido’s kijk: “Men zegt vaak dat hondjes op hun baasjes beginnen te lijken. In dat geval ben ik een fijn mens”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!