Koen Strobbe keerde na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug naar ons land.

Over dat heerlijke aftellen naar kerst

Ilse en ik hebben allebei een snipperdag genomen. We slenteren door de stad, op een doordeweekse ochtend. De lucht is grijs en op de kasseien liggen plassen waarin het licht van de etalages weerkaatst. In een winkel staat een plastic rendier, met erachter chocoladerepen opgestapeld in de vorm van een slee. Na jaren van moedig verzet heb ik het opgegeven: ik doe niet langer alsof Sinterklaas eerst voorbij moet zijn voor er over kerst mag worden gepraat. De winkels zijn me te snel af met hun lichtjes, geuren en andere winterse gezelligheid.

Mariah Carey stelt gerust

Ilse zegt dat ze het eigenlijk wel gezellig vindt, al dat vroege licht. Alsof we allemaal collectief het donker voor willen zijn. De geur van gebrande noten waait van een kraampje onze richting uit. Er klinkt een kerstliedje, schel en vroeg, maar het past bij de koude lucht. Op de markt ruikt het naar peperkoek, sinaasappelschil en glühwein. De bloemenverkoper heeft een bak vol amaryllissen staan, nog in knop. Hij zegt dat ze met kerst perfect zullen bloeien. Ilse denkt na over welke kleur het best bij het tafelkleed past, en plots besef ik dat we al een tafelkleed hebben voor een gelegenheid die nog weken weg is. We lachen om onze volgzaamheid.

Een man in een rode jas probeert plastic kerstbomen te verkopen. De wind blaast een handvol ‘dennennaalden’ over de grond, en even lijkt het echt. Ilse zegt dat ze de geur van hars mist, dat niets ruikt zoals een echte boom. Ik knik; ik mis hem ook, die scherpe, frisse geur van hars die in je neus blijft hangen. En toch zetten we zelf straks ook weer een kunstboom, omwille van het gemak en de duurzaamheid.

In de winkelstraat horen we onze eerste Mariah Carey van het jaar, en Ilse zegt dat ze die liedjes vroeger irritant vond, maar dat ze haar nu iets geruststellends geven. Mariah geeft ons zin in warme chocolademelk. Aan het tafeltje naast ons bespreekt iemand zijn eindejaarsdiner, iemand anders zoekt nog een cadeau voor haar schoonvader. De woorden waaien onze richting uit en mengen zich met het aroma van kaneel en chocomelk.

Een prettige kou

Ilse houdt van die decembergesprekken, omdat ze altijd een beetje op theater lijken, en iedereen speelt mee in hetzelfde stuk. We blijven lang hangen in de stad. In de late namiddag wordt het kouder en lopen de mensen met hun kraag omhoog, maar niemand haast zich echt. We lopen verder naar onze auto. In de appartementsgebouwen twinkelen de eerste versieringen in de ramen. Aan de exuberante kleuren van de lampjes zie je zo wie kleine kinderen in huis heeft. De koude trekt door mijn jas, maar het is een prettige kou, die hoort bij de gezelligheid van het jaar.

Vlak voor we bij de auto aankomen, kopen we nog een lading mandarijnen. De geur vult de keuken zodra we thuiskomen. Buiten valt de avond, binnen wordt het stil. Ilse zet muziek op, geen kerstliedjes, maar iets zachts met piano. Ik pel een mandarijn, de schil kraakt onder mijn vingers, en ik knijp hard in een stuk schil, vlak naast een kaars. Als kind deed ik zo al sterretjes fonkelen.

Het is alsof ons tripje naar de stad Ilse in een hogere decemberversnelling heeft geschakeld. Ze haalt wat rood-groene tafelkleedjes uit een schuif en legt die her en der op tafeltjes en rekjes. Zoals elk jaar zitten ze over een paar weken onder het kaarsvet. Om helemaal mee te gaan in haar stemming, haal ik een fles niet te dure rode wijn uit de wijnkast, zet een pot op het vuur en doe er glühweinkruiden en suiker in. De warme alcohol snijdt me even de adem af.

Eigenlijk is het best wel leuk om je Sinterklaas-principes te laten varen, lijkt de pruttelende wijn me toe te fluisteren. Ilse houdt me bij de les en zegt dat er nog werk is, nog drukte, nog een lijst van dingen die zogenaamd ‘voor het einde van het jaar’ moeten worden afgewerkt. Maar ik zie de haast niet meteen en geniet van m’n warme drankje, en de momenten van het ‘bijna’. Misschien is dat wel waarom ik me niet langer verzet: omdat juist de aanloop de échte charme heeft. En als ik ’s avonds tijdens het tandenpoetsen spontaan ‘Jingle Bells’ sta te neuriën, weet ik dat de overgave compleet is.

Nog meer columns lezen?

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!