Mijn verhaal: de man van Jeanne bedroog haar met haar zus

Jeanne was 27 jaar getrouwd met Peter, maar door zijn drankprobleem strandde hun huwelijk. Nadien kwam ze te weten dat hij haar had bedrogen met haar zus, die ook kampt met een alcoholverslaving. 

Jeanne (65): “Ik ontmoette Peter in een disco toen ik 19 was, en anderhalf jaar later trouwden we al. Best snel, maar zo ging dat in die tijd. We kochten een huis, kregen twee kinderen en alles liep vlot tussen ons die eerste jaren. Doordat hij militair was, moest Peter soms een tijd van huis, maar dan ving ik ons gezin met plezier op. Wel merkte ik dat hij steeds meer begon te drinken. Wat borrelen tijdens het uitgaan of een wijntje tijdens het eten, daar heb ik geen enkel probleem mee. Maar op den duur begon hij ’s middags al bier te drinken en zelfs whisky, omdat hij anders de dag niet doorkwam. Het was niet zo dat hij stomdronken was, maar hij gedroeg zich wel arrogant, wist alles beter als hij iets op had. Daar hadden we vaak ruzie over. Peter beloofde steevast om te minderen. Wat altijd ook wel lukte, maar na een paar weken herviel hij weer in hetzelfde patroon.

Voor mij was dat extra pijnlijk omdat mijn twee jaar oudere zus ook een drankprobleem heeft. Ook haar heb ik lang proberen te helpen. Ze was jong zwanger, leefde in kraakpanden en fladderde van de ene man naar de andere. Dat legde veel druk op onze familie. Ze had altijd problemen, werd regelmatig uit huis gezet… Ik had een stabiele job en een vaste relatie, en dus probeerde ik haar uit die vicieuze cirkel te halen. Maar het was bijna onmogelijk. Soms was ze maandenlang spoorloos, en dan dook ze weer op, met een of andere man in Engeland bijvoorbeeld. Of dan gingen we samen boodschappen doen en dan zei ze, met haar volle kar bij de kassa: ‘Betaal jij? Sorry, maar ik heb geen geld.’ Na een aantal jaren heb ik het opgegeven en heb ik het contact verbroken. Dat er weer iemand die heel dicht bij me stond verslaafd was aan alcohol, was dus zwaar om te dragen. Alsof de geschiedenis zich herhaalde.

27 jaar ben ik uiteindelijk getrouwd gebleven. Ik heb alles geprobeerd, maar op een dag zei ik tegen mezelf: ik kap ermee. Ik was bijna vijftig, ik had nog de kans om van het laatste deel van mijn leven iets moois te maken. Eenvoudig was dat niet, en ik heb er Peter heel veel verdriet mee gedaan. Maar ik moést voor mezelf kiezen. Ik had zo veel signalen gegeven, het was gewoon op. Kort na onze scheiding hoorde ik via via dat hij alweer samenwoonde met iemand anders. En die ‘iemand’ bleek mijn eigen zus te zijn! Toen stond mijn wereld even stil. Twee mensen die allebei zo veel van je gevraagd hebben… Het voelde bijna aan als incest, het was zo fout. Mijn ex en ik hadden zo lang samen geprobeerd om mijn zus op het rechte pad te krijgen, en dan dat… Achteraf vielen de puzzelstukjes in elkaar. Er waren voor onze scheiding al wel signalen dat er meer was tussen hen, alleen had ik dat nooit kunnen of durven geloven. Wie verzint er nu ook zo’n scenario? En toch…

“Mijn wereld stond stil. Het voelde bijna aan als incest, het was zo fout”

Ik herinnerde me ineens weer hoe Peter ooit, tien jaar geleden al, eens bij haar was blijven slapen. Hij moest toen naar een schietoefening aan de andere kant van het land, in de buurt van de plek waar mijn zus woonde. ‘Je raadt nooit waar ik gelogeerd heb!’, zei hij achteraf. ‘Pas maar op, of ze probeert iets bij je’, heb ik toen nog gegrapt. ‘Heeft ze ook gedaan, maar ik ben er niet op ingegaan’, antwoordde hij nonchalant. Moeilijk om dat nu nog te geloven, natuurlijk. Of die ene keer, kort voor onze scheiding, toen we naar de verjaardag van mijn moeder gingen. Zij had mijn zus ook uitgenodigd en dus moest ik tegen wil en dank een paar uur met haar doorbrengen. Ik probeerde haar zo veel mogelijk te ontlopen, maar Peter hing net de hele avond rond in haar buurt. Ik zocht er toen niets achter, maar eigenlijk was ik gewoon naïef. Nu ik begin te beseffen hoe lang het al aan de gang was, voel ik me pas écht aan de kant gezet. Je man en je zus, dat is toch het ultieme bedrog? En wat zagen ze in elkaar? Wilden ze een drinkmaatje, iemand die de ander laat doen zonder te zeuren? Ik zal het nooit weten, want ik heb het nooit kunnen opbrengen om meer uitleg te vragen. Mijn dochter heeft wel nog met haar vader gesproken, maar dat was heel teleurstellend. “Het is mijn leven en ik doe wat ik wil”, dat was zijn toon.

Ze zijn nog steeds samen, en intussen ook getrouwd. Gelukkig wonen we ver genoeg van elkaar, want hen samen zien, dat lukt me na al die jaren nog steeds niet. Zelfs de begrafenis van mijn moeder heb ik daardoor gemist… Ik heb haar op haar sterfbed laten weten dat ik er niet bij zou zijn. Ze had het er moeilijk mee, maar ze begreep het wel. En we hebben daar op een heel mooie manier afscheid genomen. Intussen heb ik een andere man leren kennen en nu pas voel ik wat dat is, een gezonde relatie hebben. We zitten op dezelfde lijn, hebben geen conflicten, kunnen elkaar vertrouwen. Gelukkig heb ik het geloof in de liefde niet opgegeven door wat me overkomen is. Maar toch heeft het een enorme impact gehad. Bedrogen worden door twee mensen die zo dicht bij je staan, je familie uit elkaar zien vallen… Dat is hard. Maar ik heb een beter leven kunnen uitbouwen dan ooit tevoren en daar ben ik trots op.”

Uit: Libelle 25/2020 – Tekst: Lore Callens

Meer openhartige verhalen:

• Mijn verhaal: Nathalie heeft de milieuziekte en is allergisch aan allerlei chemicaliën
• Mijn verhaal: Ine heeft muco, maar kiest volop voor het leven en de liefde
• Mijn verhaal: Leen heeft nooit geweten waarom haar moeder zelfmoord pleegde

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!