Column Marcel: Over champagne, oliebollen en vuurwerk
Je hebt mensen die leven voor het eind van het jaar, voor het feest van oud en nieuw. Die zeggen: je moet stilstaan bij dit prachtige feit! Die zeggen: ik ga champagne halen en oliebollen – een oer-Hollandse traditie, wisten jullie dat? – ondanks dat ze champagne te duur en oliebollen te vet vinden. Mensen die menen dat je het jaar wild en groots en meeslepend moet uitluiden, bijvoorbeeld door heel veel vuurwerk te kopen en naar feesten te gaan.
Ik ben niet zo iemand.
Ik heb niks met vuurwerk, om maar iets te noemen, nooit gehad ook. Het is duur, gevaarlijk, het stinkt en maakt harde geluiden. Daar kan ik op geen enkele manier iets feestelijks van maken, al helemaal niet nu Sammie er is en ook dit jaar ongetwijfeld met een lichte zenuwinzinking wakker wordt dankzij het vuurwerk van mijn vele, vele buren. Ook oliebollen doen het niet voor mij; in vet gedrenkte deegklompjes, bestrooid met poedersuiker. Doe mij maar een broodje haring met uitjes en zuur, dank u wel. Champagne vind ik prima, maar ik vind het dan wel weer onnozel om daar tot het eind van het jaar mee te wachten. Champagne mag altijd.
En dan zijn er die feesten. Ik heb het nooit begrepen. Wachten tot een uur of twaalf, je geliefden hartelijk feliciteren met een nieuw jaar en dan de nacht in: feesten. Tot diep in de ochtend. Zodat je de eerste week van het jaar bezig bent met een kater van welhaast mythische proporties weg te werken. Waarom? Omdat het kan? Omdat het ’t eind van het jaar is? Of het begin van het nieuwe?
“Het eind van het jaar is voor mij hetzelfde als – ik zeg maar wat – de 204de dag van het jaar: een dag die je moet vieren, zoals alle dagen van je leven”
Ik zie er het nut niet van in. Ik vind het zonde. Het eind van het jaar is voor mij hetzelfde als het begin van het jaar, net als het midden en – ik zeg maar wat – de tweehonderdvierde dag van het jaar. Een dag die je moet vieren, zoals je alle dagen van het jaar moet vieren. En alle dagen van het leven, eigenlijk. Ik weet wel dat dat vrij onmogelijk is, want ik heb ook weleens een kater, een griepje of gewoon een baaldag omdat het koud is en regent. Maar ik probéér het wel. En dus niet alleen met oud en nieuw.
En toch… toch is het raar dat ik afgelopen week met Sammie langs een van de vele gebakkramen in de stad liep en mezelf niet kon bedwingen. Ik kocht een oliebol met krenten en extra poedersuiker en ging met Sammie op een bankje zitten. Het was een krakend heldere winterdag, de zon scheen en we gingen zitten op het bankje aan het water tegenover de molen, vlak bij ons huis.
Ik zei: ‘Kijk, Sammie, dit eten we met oud en nieuw. Proef maar.’ Zoals met alles wat ze voor het eerst in haar mond moet stoppen, weigerde Sammie. Tot ze zag dat ik ook at en er zichtbaar van genoot – niet eens gespeeld, eigenlijk, die oliebollen zijn verdorie best lekker. We aten de oliebol in stilte, die slechts af en toe door Sammie werd doorbroken om ‘meer’ te mompelen. We keken naar de molen, we zwaaiden naar een eenzame boot.
We waren bijna thuis, maar ik besloot nog even terug te keren naar het plein waar we de oliebol kochten. Niet voor meer vettigheid, maar voor een fles champagne. Iets verderop haalden Sammie en ik een klein pakketje vuurwerk. Siervuurwerk, dat wel, zonder knallen, maar toch: het was minimaal dertig jaar geleden dat ik geld had uitgegeven aan vuurwerk. En waarom? Omdat ik Sammie zag genieten van een oliebol met krenten, omdat ik wilde dat ze voor het eerst in haar leven vuurwerk zou zien, omdat ik wilde dat ze zou zien hoe haar vader en moeder een kurk uit de fles champagne zouden laten schieten. Omdat oud en nieuw stiekem gewoon een heel leuk feest is.