Column Marcel: Over zijn beste vriend
Mijn vader is mijn beste vriend. Altijd al geweest. Mijn moeder is een van mijn beste vriendinnen trouwens, maar een moeder blijft toch altijd meer een moeder, en dat is goed, zo hoort het. Ik ken mensen die, op zijn zachtst gezegd, een moeilijke relatie hebben met hun vader of moeder. Lijkt me heel vervelend, vooral omdat het zo leuk kan zijn. Alleen al omdat je elkaar, als het goed is, heel goed begrijpt. Bloed is dikker dan water, genen overstijgen alles, een half woord of zelfs een blik is genoeg. En dat is heel vaak erg handig en fijn, zeker in gevallen van het menselijk leed waar we allemaal mee te maken krijgen.
Toen mijn eerste huwelijk klapte, zagen mijn vader en ik dat als een goed moment om een stedentrip te maken. Onze eerste gezamenlijke reis. Vader, zoon en twee stuks handbagage. We gingen naar Rome. Ons hotel was groezelig, de lift buiten gebruik, maar de hotelkamer had grote ramen die helemaal open konden. Ze boden uitzicht op de achterkant van het station, maar dat gaf niet want de zon scheen, de junks vloekten in het Italiaans en we hadden een fles chianti en twee glazen. We aten pizza’s met dunne bodems, we lieten ons een maatpak aanmeten, we zagen de kunst en de cultuur en een toerist wiens portemonnee werd gerold door zo’n boef met glad nat haar. We praatten met vriendelijke obers en een stel bezopen zwervers.
“Tijdens ons mannenweekend praatten mijn vader en ik over Mark, Mark, Mark. We huilden, we lachten en we lalden mee met de ukelele”
Het was prachtig. Mijn huwelijk was kapot, maar mijn vader en ik, wij konden niet stuk. En we wisten: dit moeten we vaker doen. In de jaren die volgden gingen we onder andere naar Parijs, Barcelona en New York. Soms met z’n tweeën, soms met mijn broertje, Mark. Elke keer was het weer prachtig. De stad die we bezochten was bijzaak, het ging om de gesprekken, de wijn, het eten, de kunst, de mensen. Het ging om ons.
Twee jaar geleden overleed mijn broertje. Ook in de jaren daarvoor waren we, als gezin, druk met hem. Hij was depressief, leed aan angststoornissen en hij was alcoholist. Er werd in die jaren niet gereisd. We hadden geen zin meer. Het leven was bezig met het voorbereiden van de grootste mokerslag die we als gezin zouden krijgen te verduren. We zaten stil, wachtten af. Op 14 juli 2016 kwam die klap: Mark liet die dag euthanasie uitvoeren. We waren erbij, hielden hem vast, zagen hem sterven en stierven een klein beetje mee.
Afgelopen weekend gingen mijn vader en ik weer op reis. Eindelijk. Twee jaar na Marks dood voelden we dat we weer konden. Het mocht van onszelf en het mocht van Mark; hij had het zelf gezegd in die laatste maanden voor zijn dood. ‘Jullie moeten door, ik ga dood, jullie niet.’ Hij had ook gezegd dat we niet teveel moesten drinken, maar dat advies lieten we die dagen heel eventjes voor wat het was. We waren in Edinburgh, namelijk, een stad voor mannen. Een stad met whisky, donker bier, haggis, bloedworst en kleine robuuste vrouwen. We dronken het bier uit gulzige pinten, de whisky uit charmante glazen, we proefden de haggis, maar lieten de bloedworst staan, net als de kleine robuuste vrouwen. We praatten over vroeger, nu en de toekomst, we praatten over Mark, Mark, Mark, we huilden, we lachten en in de kroeg lalden we Like A Rolling Stone mee met de grote dikke man in wiens handen de gitaar een ukelele leek.
Het hotel was een stuk chiquer dan die eerste keer in Rome. Er was zelfs en lift. Elke keer als ik er in stapte, verlangde ik eventjes terug naar dat smoezelige hotel in Rome, naar het toen zo overzichtelijke verdriet, naar onze zorgeloosheid. Eventjes maar. Daarna keek ik opzij, zag ik de tevreden blik van mijn vader, mijn beste vriend, en was ik blij dat we er nog waren.
Marcel Langedijk is…45 jaar / freelance journalist en schrijver / samen met Carlijn / sinds 2016 papa van dochter Sammie
MEER MARCEL:
- Column Marcel: Over de uren die tegenwoordig minuten lijken
- Column Marcel: over openhartig praten met andere vaders
- Column Marcel: over het feit dat hij vrouwen niet echt snapt