Column Marcel: Over opvoedboeken en donderwolk-apps
Ik ben redelijk tevreden over mezelf. Niet dat ik al te ijdel ben en continu in spiegels kijk – hoewel niets menselijks mij vreemd is – maar ik doel meer op mijn geestelijke welzijn. Ik weet wat er speelt in de wereld, ik meen dat ik kan meepraten over belangrijke zaken en ik geloof dat ik niet heel snel een heel erg domme fout maak. Natuurlijk, iedereen maakt fouten, ook ik, maar over het algemeen weet ik de grootste blunders te omzeilen. Tot gisteren dan. Carlijn en ik zeiden het nog zo tegen elkaar, vlak voor en ook na de geboorte van Sammie: laten we ons niet te veel aantrekken van alle boeken en internetfora. Doe vooral wat we zelf denken dat goed is. Zo zijn we ons leven tot nu toe prima doorgekomen en hoe moeilijk kan het nou allemaal zijn, zo’n baby. En eerlijk is eerlijk: dat verliep redelijk vlekkeloos, zoals jullie de afgelopen maanden hebben kunnen lezen.
“We gingen geen boeken en internetfora lezen, maar vertrouwen op onze intuïtie. En toen kocht ik die app”
Ga af op je eigen intuïtie dus, beste lezeres, dat is meestal namelijk een prima ding. En als je het echt even niet meer weet als (semi)jonge ouders, dan bel je je moeder of je zus of je oom of je vader of dat ene koppel met die hippe banen en toffe kleding dat toch tussen neus en lippen door drie hoogbegaafde, uiterst sportieve en superknappe kinderen uit de schutting heeft weten te zagen. Die weten vast raad. Wat je niet doet, naar mijn altijd bescheiden mening, is een adviesboek kopen. Of het internet afstruinen op zoek naar totaal onbekende vaders en moeders met net zulke moeilijke kinderen als die van jezelf. Je kent die mensen niet. En je leert ze ook niet kennen, want ze vertellen hun ellende altijd anoniem. Types die zichzelf Trotsemoedervanvier of Papa-en-Mama-van-Marie-Claire noemen. Types van wie je in het normale leven niks zou aannemen, zeker geen wijze raad.
Dus waarom zou je ze geloven als zij zeggen dat het volstrekt normaal is om je kind bij wijze van straf een uur lang overgoten met bakpoeder op het dak van de schuur te zetten? En de mensen die die adviesboeken schrijven, die zou ik ook niet vertrouwen. Ik heb vrienden die adviesboeken-opdivers-gebied hebben geschreven en toch zo gek als een deur zijn. Ik heb er zélf een paar geschreven en jullie nemen ook niks van mij aan, toch? Jullie weten wel beter. Jullie zijn slim, jullie vertrouwen op jezelf. Zoals het hoort, lieve lezeres. Vertrouw op jezelf! Dat doe ik ook!
Op dat ene moment van zwakte na dus. Niet dat ik een adviesboek kocht, maar wel een app. En ik koop nóóit apps. Ik héb amper apps! Deze kostte twee euro en heette ‘Oei, Ik Groei’. Ja, die van dat boek dat iedereen heeft of in ieder geval kent. De mensen op het werk van Carlijn hadden hem ook allemaal en het was ‘superleerzaam’ en ‘vreselijk handig’, zeiden ze. Met name vanwege de ‘sprongenkalender’. Want die hebben baby’s, sprongen. En als ze die hebben dan leren ze heel veel bij, maar zijn ze ook vreselijk onuitstaanbaar. Aldus dat boek en die app.
Dat leek me op dat ene vervloekte moment van zwakte ineens wel handig, dat je je daarop kon voorbereiden. De oppas regelen op Sammies meest beroerde dagen en dan zelf lekker op café gaan. Hoe meer ik erover nadacht, hoe beter het idee leek. Dus kocht ik die app. Waar geen moer van klopt. Op de dagen dat er donderwolkjes staan aangegeven, is Sammie vrolijker dan ooit. En op de momenten dat ze energiek zou moeten zijn, geeft ze ons tranen, snot en andere ellende. Dus nogmaals: vertrouw op jezelf. Doe het. En natuurlijk op mijn in mei te verschijnen boek ‘The Dad, Opvoedboek Voor Vaders’. Maar daarover een andere keer meer.
MARCEL LANGEDIJK IS…43 jaar / freelance journalist en schrijver / samen met Carlijn/ sinds 2016 papa van dochter Sammie