De 13-jarige zoon van Myrèse werd gepest
Mirèse: ”In september startte Lucas in een nieuwe school. Hij heeft ADHD en op aanraden van het CLB stuurden we hem naar het buitengewoon onderwijs. Daar zal hij extra aandacht krijgen en zal hij zich thuis voelen, dachten we nog. De eerste weken stond Lucas ’s morgens inderdaad te trappelen om naar school te gaan en ook ’s avonds kwam hij opgewekt naar huis. Maar na een paar maanden begonnen de klachten. Lucas had last van buikpijn, sliep door zijn wekker. In het begin had ik niets door, maar na een paar keer merkte ik dat er meer aan de hand was. Na schooltijd kwam hij vaak thuis met blauwe plekken, een blauw oog of een gescheurde jas en steeds als ik vroeg of er iets aan de hand was, beweerde hij bij hoog en bij laag het tegendeel. Hij was gevallen, gestruikeld, elke keer had hij een ander excuus. Ik kreeg een akelig gevoel, dacht aan alle verhalen die ik in de media hoorde, maar wat kon ik doen? Als ik op school zou gaan polsen, bracht ik hem misschien in een lastig parket. En ik kon het toch ook niet uit hem sleuren?
Boekentassen in brand
In januari is de boel ontploft. Er stond een nota in zijn agenda: Lucas had onder druk van een klasgenoot boekentassen in brand willen steken. Boos en geschokt riep ik hem bij me: hoe kon hij zoiets doen? Kinderen belanden in een instelling voor zo’n vandalenstreken! Plots begon Lucas te wenen en ineens kwam alles eruit. Dat hij de boekentassen in brand moest steken omdat hij anders een pak rammel kreeg. Dat ze hem al eerder tegen een bushokje hadden geduwd en in een container hadden gegooid. Hij had thuis zelfs al een paar keer geld gestolen om snoep te kopen voor die gasten. Omdat hij niet anders kon. Terwijl hij het met horten en stoten vertelde, kon ook ik mijn tranen niet bedwingen. Ik keurde zijn gedrag niet goed, maar met wat voor angst had mijn zoon te kampen gehad? Onder welke druk had hij gestaan? Ik vond het erg dat ik hem niet had kunnen beschermen. Had ik het niet eerder moeten zien? Samen met Lucas heb ik afgesproken dat ik contact zou opnemen met de school. Dat we er samen iets aan zouden doen. En Lucas’ juf heeft naar ons geluisterd. Een tijdje lieten ze hem iets vroeger naar huis vertrekken, zodat hij niet tussen de pestkoppen naar de bushalte moest gaan. De grootste pester werd een tijd geschorst en Lucas wordt door de juf extra in het oog gehouden. Intussen is hij gestart met een cursus zelfredzaamheid. En door dat idee alleen al, merk ik dat hij steviger in zijn schoenen staat. Hij heeft zelf beslist dat hij niet van school wil veranderen. ’Ik ga dat kunnen hoor’, zegt hij regelmatig. Alsof hij míj moet geruststellen. De eerste weken vond ik het moeilijk om hem naar school te laten gaan. Met een bang hartje telde ik de uren af. Zou ik hem een berichtje sturen, om te vragen of alles in orde is? Ik weet dat ik moet opletten dat ik niet overbezorgd ben. Maar ik merk dat hij stilaan weer met plezier naar school vertrekt. Dat het helemaal over is, durf ik nog niet te zeggen. Maar ik ben trots op Lucas, omdat hij zich erdoor heeft gesparteld.”
Wil jij ook opkomen tegen pestgedrag? Leer dan de Move tegen pesten! Of kijk naar dit filmpje over het gevaar van pesten.