Week van de Zorg: 13 lezeressen bedanken hun dokter

Door De Redactie

Het is Week van de Zorg, het perfecte moment om alle zorgverleners, die dag en nacht klaar staan voor hun patiënten, te bedanken. Dat doen deze lezeressen, die een wel heel bijzondere reden hebben om ‘dank u’ te zeggen.

Ann (37) en Kenny (38) bedanken hun pediater voor haar alerte reactie

Lieve dokter Greet Van Hoey,

Drie jaar geleden stond onze dochter Femke, toen zes jaar, op met een dubbel zicht. Ik dacht eerst nog dat ze overdreef. Ze wilde vaak niet naar school, en ze wist dat het mijn vrije dag was. Maar voor de zekerheid kwam ik toch maar even tot bij jou, onze pediater. Wat een geluk. Jij nam uitgebreid de tijd om Femke te onderzoeken, en omdat je er niet helemaal gerust op was, stuurde je ons door naar het ziekenhuis voor verder onderzoek. Dat heeft waarschijnlijk haar leven gered. Haar toestand ging plots fel achteruit, en ze bleek een encefalitis te hebben, een acute ontsteking van de hersenen. Had jij niet zo alert gereageerd, waren we misschien te laat in het ziekenhuis geweest. Intussen zijn we drie jaar verder, en Femke draagt nog steeds de gevolgen van wat haar is overkomen. Maar het gaat steeds beter, en daar zijn we je eeuwig dankbaar voor. Zonder jou had dit verhaal héél anders kunnen aflopen…

Ann (35) is haar oncoloog dankbaar voor het warme contact

Beste dokter Lamot,

Drie jaar geleden kreeg ik het woord K. te horen. Ik vergeet nooit hoe bang ik was, toen ik voor mijn eerste consultatie zat te wachten in de wachtzaal van de dienst oncologie. Tot jij me kwam halen, en me geruststelde. Ik voelde meteen: bij haar ben ik geen nummer, maar een mens. Twee jaar later ben ik nog steeds jouw patiënt, en dat warme contact is niet veranderd. Tijdens de consultatie praten we over onze kinderen, en als ik in de wachtzaal op resultaten van een scan lig te wachten, kom jij me geruststellen. Je bent echt een topdokter.

Angélique (42) is haar zus dankbaar voor de goede zorgen voor hun mama

“Mijn jongste zus, Stephanie Blomme, is thuisverpleegkundige. Sinds mama twee jaar geleden jaar hulpbehoevend werd, neemt zij zowat de volledige zorg op haar. Dat lijkt misschien logisch, gezien haar beroepservaring, maar ik besef dat het lang niet altijd makkelijk is, zeker niet in combinatie met haar eigen gezin. Daarom langs deze weg: Stephanie, een welgemeende dankjewel voor alles.”

Caroline (35) dankt haar leven aan haar maatschappelijk werkster

“Dertien jaar geleden liep mijn gewelddadige relatie helemaal uit de hand. Via de politie kwam ik terecht bij de dienst Slachtofferhulp, waar ik werd aangeraden om contact op te nemen met een Centrum Algemeen Welzijswerk (CAW). Ik ben geen prater, en zag dat aanvankelijk niet zitten. Tot ik op een dag volledig instortte, en ten einde raad tóch bij een CAW aanbelde. Ik had geen afspraak, maar Anouck Baeyens, maatschappelijk werkster, maakte meteen tijd voor mij. Ze liet me huilen en praten, en ik voelde toen al dat het me goed deed. Ze zei dat ze er altijd voor me zou zijn, en ze heeft woord gehouden. Zelfs toen ik werd opgenomen met zelfmoordneigingen, stond ze aan mijn bed. Intussen zijn we jaren verder, en het gaat veel beter met mij. Dat is grotendeels dankzij Anouck. Zonder haar had ik niet gestaan waar ik vandaag sta, dat weet ik heel zeker.”

Heidi (42) kreeg in een moeilijke periode steun van haar vroedvrouw

“Na een zware bevalling met spoedkeizersnede werd mijn dochtertje ziek. Heel erg ziek. Ze belandde in het UZ Jette op de dienst pediatrie en werd onder permanente bewaking gezet. Haar toestand was kritiek, ik werd gek van verdriet en angst. Net op dat moment belde Els Cooreman, mijn vroedvrouw, om te checken hoe alles ging. In tranen deed ik mijn verhaal. Ze luisterde en zei precies de juiste woorden. Het maakte voor mij zo’n verschil. Bedankt, Els. Jij bent degene die me door die vreselijke periode heeft geholpen.

De huisarts van Leentje (40) heeft voor altijd een speciale plaats in haar hart

Beste dokter Jean Colin,

Begin 1991 ging onze huisarts met pensioen. Niet veel later werd mijn vader van de ene dag op de andere ernstig ziek. We moesten snel op zoek naar een nieuwe huisarts, en via via kwamen we bij u terecht. Wat u voor ons gedaan hebt, kan ik met geen woorden beschrijven. Mijn vader bleek te lijden aan jongdementie, en is zeventien jaar lang ziek geweest. Al die tijd stond u voor ons klaar. We mochten u altijd bellen, dag en nacht. In het weekend kwam u mijn vader soms halen om een dag door te brengen bij u en uw gezin en de paarden, zodat wij even een rustpauze hadden. Een keer werd, vanuit het ziekenhuis en zonder ons medeweten, de procedure opgestart om mijn vader in een home te laten plaatsen. Mama en ik wilden dat absoluut niet, en u hebt toen hemel en aarde bewogen om het weer ongedaan te maken. Tot het laatste moment hebt u ons bijgestaan, en ook nu nog, elf jaar na het overlijden van papa, bent u attent. Op Moederdag brengt u altijd een bloemetje voor mijn mama, die intussen tachtig jaar is. We zijn u zo dankbaar. Weet dat u en uw gezin voor altijd een speciale plaats hebben in ons hart.

Dankzij hun arts ontdekten Evi (41) en Bart (48) dat hun zoon een aangeboren hartafwijking had

“Bedankt dokter Cyriel Verdonck dat je ons aanraadde om dat ruisje op het hart van onze zoon Walt, toen zes, te laten nakijken. Walt voelde zich die dag gewoon wat ziekjes. Verkouden. Je vertelde dat veel kindjes dan hartruis hebben, niks om ons zorgen over te maken, maar je verwees ons toch maar door. Gewoon… voor de zekerheid. En wat een geluk! Want dat onschuldige ruisje bleek niet onschuldig, maar een aangeboren hartafwijking. Een paar maanden later volgde een openhartoperatie. Dat is zes jaar geleden en Walt is inmiddels een gezonde, sportieve tiener boordevol energie. Daar zijn we je nog elke dag dankbaar voor.”

Peggy (39) is haar collega, vroedvrouw én vriendin voor altijd dankbaar

Lieve Miet Martens, mijn collega-vroedvrouw,

Wij zijn nu al achttien jaar collega’s, met veel intense momenten, zoals je in ons werkveld kan verwachten. Het meest ingrijpende moment was echter in 2012, toen wij samen zwanger waren, uitgeteld met één week verschil. Ik voor de tweede maal, jij voor het eerst, na een hobbelig parcours van vruchtbaarheidsbehandelingen. Ik mocht van een probleemloze zwangerschap genieten, jij moest na 18 weken zwangerschap afscheid nemen van je prachtige zoon. De confrontatie met mijn groeiende buik moet keihard geweest zijn voor jou. Toch werd onze band er alleen maar sterker door. Zo sterk zelfs, dat je op 18 april 2012 speciaal voor ons ’s nachts naar het ziekenhuis kwam, om onze Cobe op de wereld te helpen zetten. Ik ben je daar nog steeds zó dankbaar voor.

Een jaar later was het omgekeerd: toen werd ik ’s nachts opgebeld om jouw zoon ter wereld te helpen… Wat een intens gelukkig moment was dat. Lieve Miet, je bent een onbetaalbare collega, vroedvrouw én vriendin.

Heidi (47) kon haar leven met de kinderen terug opnemen dankzij haar neuroloog

“Enkele maanden geleden werd bij mij een hersentumor gevonden van tien centimeter op tien. Zelfs de artsen hadden nooit eerder zoiets gezien. Gelukkig ben ik er heelhuids doorgekomen, en dat is enkel dankzij de goede zorgen van dokter Henry Colle, neuroloog in Sint-Lucas Gent. Intussen hebben ze een nieuwe tumor in mijn hoofd gevonden, en wacht mij een nieuwe operatie. Ik hoop dat ook deze keer alles goed zal verlopen. Als dat zo is, heeft dokter Colle mij tot twee keer toe de kans gegeven om het leven met mijn kinderen terug op te nemen. Daarom zeg ik nu al: dank u, dokter.”

Tine (41) en Pieter (36) kozen toch voor ivf dankzij hun dokter

Beste dokter Van Sande,

Vastbesloten waren we om níét voor ivf te kiezen om het tweede kindje te krijgen dat er na tweeënhalf jaar proberen nog niet was. Het zou te ingrijpend zijn, psychologisch en lichamelijk. Hoe moeilijk het ook was, we zouden ons uiteindelijk wel neerleggen bij het feit dat we met ons drietjes zouden blijven. Tot jij ons door gericht te vragen naar onze angsten en vooroordelen, en velen ervan weg te nemen, toch stilaan liet wennen aan het idee.

Anderhalf jaar na die eerste consultatie bij jou, was jij nog nét op tijd om onze kerngezonde zoon mee ter wereld te brengen. Jij had gelijk, die ivf was geen pretje, maar ook niet de nachtmerrie die ik me had voorgesteld. Dank je wel om de tijd te nemen om onze vooroordelen te pareren, dank je wel voor je humor als het nodig was, dank je wel voor de fantastische begeleiding doorheen het hele proces. Zonder jou, en alle lieve mensen van het LIFE centrum in Leuven, zou onze dochter Liv geen broertje hebben gehad om de slappe lach mee te krijgen, en wij geen zoon om mee naar tractors te gaan kijken en te voetballen tot onze tong op onze tenen hangt.

Linda (54) kon dankzij de verplegende zussen afscheid nemen van haar mama

“Niemand had in de gaten hoe snel mama plots achteruitging… Behalve Jolien en Carolien Bens, de verplegende zussen van rusthuis Op Haanven in Veerle-Laakdal. Dankzij hun oplettende reactie werd ik op tijd verwittigd, en was ik bij mama op het moment van haar overlijden. Anders was ze misschien alleen gestorven, en dat had ik echt niet gewild.”

Dankzij haar huisarts heeft Hilde (57) nog een toekomst met haar man

“Drie jaar geleden was ik toevallig een uurtje vroeger vrij op het werk. Op weg naar huis zag ik mijn man op de fiets. Ik toeterde, maar hij reageerde niet. Dat vond ik vreemd. Toen ik stopte, zei hij dat hij zich niet goed voelde, dat hij zo’n pijn had in zijn borst. We wisselden, hij reed met de auto verder, ik nam z’n fiets. Thuis trof ik hem aan op de zetel, het zweet liep in straaltjes van zijn gezicht. Ik wist me geen raad, dus belde ik naar onze huisarts, dokter Katrien Baeyens. Ze vroeg me om direct te komen, en toen ze ons zag, riep ze meteen de MUG en een ambulance op. Twee uur later kon ik mijn man, wakker en wel, bezoeken in het ziekenhuis. Hij had een hartaanval gekregen, en er was zelfs al een stent geplaatst. Enkel dankzij het kordate optreden van dokter Baeyens heb ik nog een toekomst met mijn man. Dokter Baeyens, als u dit leest: weet dat ik u daar eeuwig dankbaar om zal zijn.”

Monique (67) zal de warme zorgen van de palliatieve afdeling nooit vergeten

“Mijn echtgenoot Luc overleed op 28 juli vorig jaar, op 69-jarige leeftijd. Aan het personeel van de palliatieve afdeling en de afdeling inwendige ziekte van het H.-Hart Ziekenhuis in Lier: met heel mijn hart bedankt voor de warme zorgen waarmee jullie hem tot het laatste moment hebben omringd.”

Tekst: Evelien Roels – Beeld: iStock 

LEES OOK:

Volg ons op FacebookInstagramPinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!

Partner Content

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."