Interview Annelies Beck

Ik dacht dat je als journalist voor de feiten zou kiezen. Maar het werd een roman…

“In het begin was het niet eens de bedoeling om een boek te schrijven. Ik ben mijn zoektocht gestart om mijn oma te kunnen vertellen wat er werkelijk was gebeurd. Om alles overzichtelijk te houden, schreef ik af en toe iets op: geheugensteuntjes, maar steeds vaker ook scènes, omdat ik het leuk vond om te verzinnen hoe het eraan toe was gegaan. Toen ik de brief van Marie vond, voelde ik: dit is zo’n bijzonder meisje, hier moet ik iets mee doen. Maar dan nog heb ik getwijfeld of het geen non-fictieboek moest worden. Uiteindelijk heb ik voor fictie gekozen omdat ik zo meer vrijheid had om antwoorden te zoeken op mijn vragen.”

Tijdens je zoektocht heb je ontdekt dat je overgrootvader aan je oma niet de hele waarheid had verteld.

“Mijn oma had meegekregen dat haar vader en zijn broers hun eenheid waren kwijtgeraakt, in Calais op een boot waren terechtgekomen die plots vertrok, en omdat het de laatste was, konden ze niet meer terug. Dat klopt niet helemaa: ze waren toen twintigers, en werden niet opgeroepen voor het leger. Ze zijn wellicht gevlucht voor het geweld en hebben de oversteek gemaakt, net als tienduizenden anderen die het Kanaal overstaken in alles wat maar kon drijven. Een aantal van hen is bij hun aankomst in het Verenigd Koninkrijk helemaal naar het noorden, naar Glasgow, gestuurd.”

Speelt het mee dat je zelf boeken recenseert, en als het ware je eigen recensie al maakt?

“Voor ik begon, had ik dat wel. Toen wilde ik graag het boeken schrijven waarover mensen zouden zeggen dat het hen meeneemt naar een andere wereld, met personages met wie ze kunnen meeleven en thema’s die hen aan het denken zetten. Maar tijdens het schrijven ben ik daar echt niet meer mee bezig geweest. Natuurlijk ben ik benieuwd naar de reacties, vooral omdat ik een mateloze bewondering heb voor goede schrijvers, en het plezier dat ze me met hun boeken schenken. Als ik andere mensen iets van dat plezier kan bezorgen, ben ik heel gelukkig.”

Lees het volledige interview met Annelies Beck in Libelle 09 (3 maart 2011)