Interview Paula Sémer

Lees het volledige interview in Libelle 19 (10 mei 2012)

Paula Sémer was ooit, in de jaren vijftig, dé leading lady van de openbare omroep. En later de voorvechtster van de vrouwenrechten, die met haar televisiewerk een heleboel taboes doorbrak: seksualiteit en contraceptie, economische zelfstandigheid voor vrouwen, de rol van de vader in het gezin… Ze was de eerste die op televisie een bevalling toonde en de eerste die de woorden masturbatie en homofilie in de mond durfde te nemen. Geen evidentie in de woelige en conservatieve jaren vijftig en zestig. Ze kreeg bakken kritiek over zich heen maar gaf zelden een krimp. Precies omwille van dat baanbrekende werk kreeg Paula Sémer onlangs, op haar zevenentachtigste, een eredoctoraat van de Universiteit Gent. “Een erkenning”, zegt de pientere dame met de fantastische stem. “Het grootste eerbetoon dat ik ooit heb gekregen.”

Maar een onderwijzereske

“Mijn leven lang ging ik gebukt onder een soort minderwaardigheidscomplex omdat ik niet had kunnen studeren. Ik behoor nog tot de generatie meisjes die al blij mochten zijn dat ze onderwijzeres konden worden. Ik heb getuigschriften allerhande behaald en heb keer op keer geprobeerd om mij bij te scholen, maar het bleef wringen. Altijd zat er een stemmetje in mijn hoofd: ik mag niet tekortschieten, ik ben maar een ‘onderwijzereske’. Dankzij het eredoctoraat is dat gevoel nu weg. Het is een bevestiging: ik heb mijn job goed gedaan.”

Een kleedje vol mayonaisehanden

De berichten over seksuele intimidatie op de werkvloer van de afgelopen weken tonen pijnlijk aan dat zelfs vandaag de strijd voor vrouwen nog niet geleverd is. Hebt u het in uw programma's ooit gehad over seksuele intimidatie op het werk?

“We hebben rubrieken gehad over geweld binnen het gezin, geweld tegenover kinderen. Seksuele intimidatie zal zeker ergens aan bod gekomen zijn, maar niet expliciet op het werk. Het was een moeilijk onderwerp. Seksuele intimidatie op het werk was heel nauw verbonden met het taboe rond vrouwen die buitenshuis gingen werken. De mentaliteit was toen nog: vrouwen blijven thuis. Elke jonge vrouw die dat niet deed, kreeg te maken met seksuele intimidatie. En aan al diegenen die zeggen dat het niet waar is: komaan, laat ons een kat een kat noemen. Het hoorde bij de job. Wie er iets over wou zeggen, kreeg als commentaar: ‘Blijf thuis als je er niet tegen kunt.’ Daarom had ik een systeem bedacht om er onmiddellijk korte metten mee te maken. Ik begon te roepen, zo luid als ik kon. Dan stopten ze meteen. Ik kreeg snel de naam een ambetante feministe te zijn, maar ze durfden naar mij uiteindelijk geen vinger meer uit te steken.”