“Ik ben niet zomaar een beetje te vroeg op mijn afspraak, Ik ben maar liefst een heel jáár te vroeg”

Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.

Onze verbouwingen slepen wat aan, en ik merk dat ik behoorlijk moe ben van de combinatie opruimen, kuisen, rust zoeken en schrijven. Het vergt veel meer energie dan ik had ingeschat. Ook omdat alles plots tegelijk gebeurt.

De aannemer voor het huis in de Ardennen heeft het laten afweten voor de plaatsing van de nieuwe ramen en de afspraak met twee weken verplaatst. We hadden al de hele benedenverdieping leeggehaald en alles naar boven gesjouwd, in de overtuiging dat de werken meteen konden starten. Maar nu moeten we noodgedwongen in ons halflege Ardennenhuis gaan wonen, terwijl de schilder in Brussel bezig is.

We schuiven als het ware van werf naar werf, zonder ergens echt tot rust te komen. Met het ouder worden merk ik hoe belangrijk rust en orde voor mij geworden zijn. Een opgeruimd huis zorgt voor een opgeruimd hoofd. Deze weken zijn ronduit chaotisch, en dat vreet energie. Toch probeer ik mijn werkritme vast te houden, hoe versnipperd mijn dagen ook zijn.

Verkeerde dag, verkeerd jaar

Vanavond moet ik een lezing geven. Het is al een drukke dag geweest en ik voel me eerder moe dan geïnspireerd. Maar ik weet intussen: zodra ik aankom op de locatie – vanavond is dat de bibliotheek van Asse – zal ik weer helemaal opgeladen zijn. Vanaf het moment dat ik een zaal binnenstap en mijn verhaal mag brengen, fleur ik op. De mensen, de sfeer, het vertellen… ik doe dat gewoon heel graag.

Het verkeer rond Brussel valt mee wanneer ik vertrek. Ik zing mee met de radio en zodra ik de stad uit ben, geniet ik van het groen. De organisatoren hebben me deze week niet meer gecontacteerd, wat waarschijnlijk betekent dat ze erop vertrouwen dat ik er zal zijn. Terecht.

Op het dorpsplein vind ik makkelijk een parkeerplek. Zoals gewoonlijk ben ik wat te vroeg. Ik beantwoord nog wat mails in de auto en wandel dan naar het gebouw. Het is groot, stil en vooral leeg. Niets wijst erop dat hier vanavond een lezing of evenement plaatsvindt.

Ik kijk op mijn callsheet en bel het nummer van de organisatrice. “Hallo, Annick hier. Ik ben ter plaatse, maar zie niet meteen waar ik moet zijn.” Er volgt een korte stilte aan de andere kant. “Het is voor de lezing over ontslag”, voeg ik eraan toe. “Misschien ben ik een beetje te vroeg?”

En dan komt het antwoord dat ik totaal niet had zien aankomen: “Een beetje te vroeg? U bent een jaar te vroeg! Wij hebben u geboekt voor 2026.” Ik sta daar in de lege gang en moet keihard lachen. Want ik ben nog nooit een afspraak vergeten, heb nog nooit een verkeerde dag genoteerd of een dubbele boeking gehad. En nu ben ik zomaar een heel jaar te vroeg komen opdagen!

Ik zeg haar dat ze me dan volgend jaar opnieuw mag verwachten, geen probleem. Ik wandel terug naar de auto en bel Walter. Hij zegt opgewekt: “Leuk, een extra avondje voor ons twee.” Alsof we niet al tien jaar samenwonen en haast elke dag samen zijn. Wat hou ik van die reacties van mijn heerlijke man.

Terwijl ik naar huis rij, blijf ik grinniken om mijn vergissing. Niks dramatisch, natuurlijk, maar ik blijf het toch vreemd vinden van mezelf. Want ik ben normaal gezien hyperpunctueel. Sinds ik zelfstandige ben, beheer ik mijn agenda en boekingen zelf. Ik heb geen assistente meer die de zaken mee opvolgt zoals vroeger. Net zoals ik geen collega’s meer heb en geen vaste structuur. Destijds kreeg ik duidelijke opdrachten, deadlines en had ik dagelijkse routines. Dat viel allemaal weg toen ik ontslagen werd.

Ondertussen vind ik de vrijheid, de autonomie en de ruimte die ik ervoor in de plaats kreeg, van onschatbare waarde. Schrijven kan ik overal. Lezingen geef ik wanneer het past. Het loopt prima zo. Behalve natuurlijk als je in twee huizen tegelijk aan het verbouwen bent. De laatste weken ben ik constant op zoek naar een plekje waar geen stof ligt. Misschien verklaart dat waarom ik me zo vergiste. Mijn hoofd zit gewoon te vol. Wanneer ik thuiskom, staat er een wijntje voor me klaar op ons terras. En we klinken op de lezing die ik in 2026 in Asse zal geven.

Nog meer columns lezen?

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven