Jessie (20) koos voor een borstverkleining en is daar zó blij mee

Door Evelien Roels

vandaag

Jessie: “Als een vrouw haar borsten wil laten vergroten, krijgt ze van iedereen begrip. ‘Je gaat je vrouwelijker voelen’, knikken mensen dan. ‘Het is jouw lichaam, als jij je daar beter bij voelt, dan moet je dat doen.’ Maar als een vrouw haar borsten wil laten verkleinen, dan zijn de reacties helemaal anders.

“Wat ik allemaal heb moeten horen. ‘Wees blij met wat de natuur je gegeven heeft.’ ‘In een gezond lichaam ga je toch niet snijden?’ Of zelfs: ‘Straks vinden de mannen je niet meer aantrekkelijk.’Ik weet zeker dat er meer vrouwen zijn die op dit onbegrip botsen. Dat is waarom ik vandaag mijn verhaal wil vertellen.”

Zoveel fysieke klachten

“Mijn borsten groeiden heel snel. Op mijn veertiende had ik een B-cup, het jaar nadien een E-cup. Ik schrok daarvan, bij leeftijdsgenoten ging het helemaal niet zo snel en ik herinner me dat ik me vaak afvroeg of dit wel normaal was. Rond die tijd begon ik ook lichamelijke klachten te krijgen. Ik had vaak rugpijn. Ik studeerde Zorg, dus ik dacht eerst nog dat het daaraan lag, dat ik iets had getild in een verkeerde houding of zo.

“De dokter schreef me ontstekingsremmers voor, maar die hielpen niet. Ik ging naar de kinesist, ook dat hielp niet. De huisarts verwees me door naar de specialist, waar ze tot twee keer toe een scan van mijn rug maakten. Alles was oké. Er bleef maar één mogelijkheid over: de pijn kwam door mijn borsten. Het gewicht daarvan was een te grote belasting voor mijn lichaam.”

“Ik voelde de blikken. Jongens, mannen. Gepensioneerden, zelfs. Allemaal gaapten ze me aan”

“Intussen begon ook de schaamte op te spelen. Als puber wil je niet opvallen door je lichaam.Ik droeg losse kleding om mijn borsten te verbergen, maar zeker in de zomer lukte dat niet altijd goed. En dan voelde ik de blikken. Jongens, mannen. Gepensioneerden, zelfs. Allemaal gaapten ze me aan. Soms vonden ze het nodig om ongepaste opmerkingen te maken: ‘Nog zo jong en al zo’n balkon!’ Dan ga je door de grond als tienermeisje.”

“Een relatie heb ik in die periode nooit gehad. Dat durfde ik niet, ik had het gevoel dat mannen alleen maar interesse hadden omwille van die borsten. Het maakte me heel onzeker. Tegen mijn negentiende had ik cupmaat 90F. Ik ging al drie jaar naar de kinesist. Mijn rug, nek en schouders deden continu pijn. Mijn zelfvertrouwen zat onder nul. De maat was vol.”

Geen pijn meer

“De optie van een borstverkleining zat al een tijdje in mijn hoofd, en toen een studiegenoot die ingreep met succes liet uitvoeren, hakte ik voor mezelf ook de knoop door: ik maakte een afspraak met de chirurg. Zij ontving me heel begripvol. ‘Naar welke cupmaat zou je willen gaan?’, vroeg ze, en ik moest toegeven dat ik daar niet over had nagedacht. ‘Gewoon, kleiner. Zodat ik geen pijn meer heb.’ “

“Ze knikte. Blijkbaar gaat het heel vaak zo. Vrouwen die een borstvergroting willen, weten precies welke maat ze willen, omdat zij de ingreep om esthetische redenen laten uitvoeren. Bij vrouwen die hun borsten willen verkleinen, maakt dat niet uit. Bij hen gaat het veel vaker om medische redenen, zij willen gewoon van de klachten af.”

“Naarmate de dagen vorderden, ging het beter. De pijn nam af. De blauwe plekken verdwenen. Ik wende aan mijn nieuwe lichaam. Ik herleefde”

“In augustus lag ik op de operatietafel. Alles verliep goed, een dag later mocht ik alweer naar huis. Ik ga er niet flauw over doen: de dagen en weken die volgden, waren pittig. Ik had veel pijn, heel veel. Ik heb uren in bed gelegen met ijszakken tegen mijn borsten. Ik heb veel gehuild, me vaak afgevraagd wat ik mezelf had aangedaan.”

“Ook dat nieuwe spiegelbeeld was moeilijker dan verwacht. Ik had nooit van die grote borsten gehouden, maar het was wel de enige aanblik van mijn lichaam die ik de laatste jaren had gekend. Nu zag ik plots een ander beeld. Met blauwe plekken en littekens. Dat was wennen. Maar naarmate de dagen vorderden, ging het beter. De pijn nam af. De blauwe plekken verdwenen. Ik wende aan mijn nieuwe lichaam. En vooral: de pijn in mijn rug, nek en schouders verdween als sneeuw voor de zon. Ik herleefde.”

Zoveel lichter

“Intussen zijn we een jaar na de operatie. Ik heb een heerlijk gemiddelde C-cup, en ik heb me de keuze nog geen seconde beklaagd. Ik voel me zoveel lichter – letterlijk en figuurlijk. Ik heb geen pijn meer. Ik heb zelfvertrouwen, ik zit goed in mijn vel. Op warme dagen loop ik thuis rond in beha en shorts, dat zou ik vroeger nooit gedaan hebben. Op straat word ik niet meer nagegaapt. Ik kan zonder schroom een zomerjurkje dragen, of een truitje met een iets lagere hals.”

“Ik ben zo blij dat ik niet heb geluisterd naar de mening van anderen. Daarom dus, mijn verhaal. Om aan alle vrouwen die twijfelen, te zeggen: ga ervoor. Hak de knoop door. Denk aan je eigen welzijn en gezondheid, en luister vooral niet naar de mening van anderen. Als het oké is om je borsten te vergroten om je mooier te voelen, waarom zou het dan niet oké zijn om je borsten te verkleinen om geen pijn meer te hebben?”