Koen
“ ‘Kom maar bij mama, schatjes!’ zegt de vrouw tegen de hondjes. Mijn kameraad proest in zijn glas”
Koen Strobbe keerde na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug naar ons land.
Er zijn van die warme dagen waarop de wereld vanzelf traag en vriendelijk wordt. Vandaag is zo’n dag, op een terrasje ergens tussen de gegrilde gamba’s en de eerste rosé.
Ilse en ik zitten samen met wat bevriende koppels onder grote parasols, en de belangrijke thema’s van het leven – zoals ‘wanneer zijn tuinmeubelen nu wel of nog niet aan vervanging toe’ of ‘is het beter om courgettes te zaaien, of om ze als geënte plantjes te gaan halen in het tuincentrum’ – zijn allemaal al de revue gepasseerd.
Ook tijdens het hoofdgerecht kabbelt het gesprek voort zoals dat hoort als het gezellig is: traag, gemoedelijk en met de nodige zijwegen. We hebben het over vakantieplannen, over hoe Kwinten zijn examens volop bezig zijn, en iemand vertelt dat zij de eerste vlierbloesem al heeft geplukt.
Net als het gesprek een beetje stilvalt, wandelt er een koppel voorbij met twee hondjes. Kleine, keurig getrimde hondjes”
Net als het gesprek een beetje stilvalt, wandelt er een koppel voorbij met twee hondjes. Kleine, keurig getrimde hondjes – het soort dat in een handtas past. Het zijn goedverzorgde wezentjes op pootjes die meer lijken op pluche dan op vlees en bloed.
De man duwt een lege kinderbuggy voor zich uit, die duidelijk bedoeld is voor wanneer de korte pootjes van de diertjes wat rust nodig hebben. De dame oordeelt dat het tijd is voor zo’n pauze en zegt tegen de hondjes: ‘Kom maar bij mama, schatjes! Papa wacht al op jullie!’
Mijn kameraad Dirk proest in zijn Ricard. ‘Mama en papa?’, zegt hij, terwijl hij een servet tegen zijn mond duwt, en voegt er glimlachend aan toe dat het koppel dus écht kindjes heeft van anderhalve kilo, met krulstaartjes en roze pakjes.
Over mama’s en papa’s
Op slag schiet onze discussieclub weer in gang. De meningen vliegen over en weer. Bart vindt het koddig, dat ze zichzelf mama en papa noemen, maar toch een béétje over the top. Een hond is toch geen kind? Mieke, die al jaren een kater met het karakter van een stoute puber heeft (maar die toch beter luistert dan haar ex-man ooit deed), vindt het net lief.
Waarom zou je geen mama mogen zijn voor een beestje dat je liefde geeft? De discussie kaatst op en neer, tot er iemand opmerkt dat ze het minstens even bizar vindt als een volwassen koppel elkáár onderling aanspreekt met ‘mama’ en ‘papa’, ook al zijn de kinderen allang het huis uit.
Marleen lacht dat ze zo’n koppel in de yogaklas heeft, ze noemen elkaar consequent ‘poepie’ en ‘moemie’. En ze zijn allebei in de zestig.
Misschien is het allemaal gewoon een manier om liefde te benoemen. Je geeft iets of iemand een woord, en het krijgt betekenis”
Ik moet even terugdenken aan onze tijd in Frankrijk, toen we onze chambres d’hôtes uitbaatten. Af en toe hadden we daar ook gasten die elkaar bij het ontbijt met ‘mama en papa’ aanspraken. En inderdaad: dan zag je sommige gasten gniffelen, en anderen zelfs ongerust naar elkaar kijken met lichte paniek in de ogen. Want onze B&B-formule, midden in de complete rust van de wijngaarden, was er een van adults only.
Nu goed, misschien is het allemaal gewoon een manier om liefde te benoemen. Je geeft iets of iemand een woord, en het krijgt betekenis. Dat doen we bij kinderen, bij huisdieren, bij elkaar. En dat gebeurt al eeuwen – het is alleen wat zichtbaarder geworden nu sommige hondjes eigen Instagram-accounts hebben.
Met veel relativering
Op het terras eindigt het debat zoals het begon: met veel relativering en een tweede portie frietjes. Dirk doet nog één laatste poging tot mop en monkelt dat hij zijn vrouw straks ‘baasje’ gaat noemen, kijken hoe ze reageert. Waarop Marleen droogjes antwoordt dat hij dan straks buiten mag slapen.
De discussie wordt beslecht zoals dat hoort op een terras vol vrienden: met begrip voor elkaars mening en nog een pousse-café. Want of je nu ‘baasje’, ‘mama’ of gewoon ‘Jos’ genoemd wordt – het belangrijkste is dat er voor mens én dier liefde is, en voor die laatste misschien een hondenkoekje op tijd en stond.
Ook besluiten we allemaal dat het hele mama- en papa-gedoe enkel voor honden geldt. Voor poezen – daar is de hele tafel het over eens – ligt het immers helemaal anders. Want katten, die verlangen niet naar mama’s of papa’s. Katten hebben enkel behoefte aan goed personeel.
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!