Groeten uit Zweden: “De dagen van gemis horen er ook bij. Je weet dat ze komen en je weet precies hoe ze voelen”

In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.

Wie is Sara? 45, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (17) en Stina (14). Ze ruilden hun Hasseltse stadswoning in voor het lagom leven in Småland, Zweden.

Dagen van gemis

Je ziet vaak alleen de mooie plaatjes. Eindeloze bossen, glinsterende meren, een sterrenhemel zo helder dat je er stil van wordt en soms zelfs een vleugje noorderlicht, gewoon in je eigen tuin. Elke dag fika, een lunchwandeling waarbij je zo vanuit je bureau het bos in stapt… Meestal klopt dat beeld helemaal, en voel ik me oprecht dankbaar dat ik hier mag wonen.

Maar soms… soms zou ik het liever even anders zien. Zoals op die dagen dat bezoek, na een paar heerlijke weken samen, weer vertrekt. Dan blijft er ineens een lege plek achter. En dat voel je.

Die dagen van gemis horen er ook bij. Je weet dat ze komen, je weet precies hoe ze voelen. Iedereen in huis gaat er anders mee om: de één wil een knuffel en troost, de ander duikt in zijn werk of trekt zijn sportschoenen aan om niet te moeten denken. Ikzelf ben nog zoekende. Niets lijkt echt af te leiden, en concentreren op werk lukt al helemaal niet. Deze keer probeer ik het eens anders. Ik weiger het gevecht tegen de leegte door het met eender wat te willen vullen en laat gewoon zijn wat er is.

Een lummeldag

Vandaag is dus een ‘moet just niks’-dag. Terwijl ik dit schrijf, besef ik hoe lang dat geleden is. Ik voel dat ik het nodig heb, maar tegelijk is het ook best beangstigend. Want pas als je stopt met altijd maar bezig zijn, krijgen je gevoelens de ruimte om echt tevoorschijn te komen.

Kom maar op, lummeldagje. Met een klein hartje, dat wel, maar ik ben er klaar voor. Alles mag, niets moet. Dat heb ik ook tegen de kinderen gezegd. Zoon Elias voelde al vroeg hoe ik me vandaag zou voelen, hij heeft daar een zesde zintuig voor. Maar hij zag ook meteen de voordelen: “Dan kun je me op elk moment naar het voetbalveldje brengen?” vroeg hij voorzichtig. Even hard tegen zijn American football trappen: dat is zijn manier om de leegte van vandaag op te vullen.

“Nu ga ik jullie even heel hard missen”, zei hij vanmorgen tegen mijn mama en schoonmama, tijdens ons laatste ontbijt samen. “Maar daarna gaat dat weer beter”, voegde hij er nog aan toe, eerlijk en rechtuit, zoals altijd. En ja, dat gemis is nu extra scherp voelbaar. We hebben een paar weken lang zo intens samengeleefd, en ineens stopt dat. Van elke dag samen eten, babbelen, uitstapjes maken… naar stilte. Dan stelt zich de vraag: hebben we er wel écht alles uitgehaald?

Had ik ze niet wat vaker moeten vastpakken? Nog een dagje vrij nemen voor een extra uitstap? Toch mee gaan wandelen, die keer dat ik besloot wat werk in te halen? En nu… nu is het wachten tot kerst, tot we in België zijn en het weer kan.

Misschien ligt het geheim ergens in het Zweedse lagom: niet te veel, niet te weinig. Gewoon precies genoeg. Want ook als je samen bent, heb je soms tijd en ruimte voor jezelf nodig. En misschien is dat net wat de momenten samen en de herinneringen zo waardevol maken.

Meer verhalen uit Zweden:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!