In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.
Wie is Sara? 45, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (17) en Stina (14). Ze ruilden hun Hasseltse stadswoning in voor het lagom leven in Småland, Zweden.
Egels in de tuin
‘ “Kijk!” roept mijn man ineens. “Baby-egeltjes!” Ik schrik op, half nieuwsgierig, half bezorgd. En ja hoor, daar zaten ze, drie piepkleine stekelige bolletjes, vlak bij het terras waar we een buitenruimte voor de katten hebben gemaakt. “Ik denk dat ze hieronder een nestje hebben gebouwd”, zegt hij terwijl hij naar beneden wijst. Die plek is populair, eerder woonden er ook al bosmuisjes. Dat krijg je nu eenmaal met een bos als achtertuin.
Die drie baby’s bleken er uiteindelijk vijf te zijn. En ook mama egel was in de buurt. We hadden haar de afgelopen weken al vaker gezien. Ik had haar Rosa genoemd, naar mijn meter, wiens achternaam ‘Egels’ was. Rosa en haar kroost waren meer dan welkom in onze tuin.
Een beetje Googelen leerde ons dat egels kattenvoer mogen, en water. We zetten dus elke dag een bordje voor hen klaar. En elke dag zagen we ze groeien. Ze gingen steeds wat verder op ontdekkingstocht, werden sterker en zelfstandiger. Het was geweldig om dat vanop de eerste rij te mogen zien.
De natuur leert me loslaten
“Zie je nu wel dat het goed is dat we de tuin een beetje hebben laten verwilderen?”, zei mijn man triomfantelijk. Hij maakte handig gebruik van het moment én mijn moedergevoelens om te verantwoorden dat er midden in de zomer nog steeds herfstblaadjes in de tuin en op het pad lagen. Ik had me er al vaak aan geërgerd. De tuin had dit jaar gewoon niet de aandacht gekregen die hij verdiende. De moestuin ligt er troosteloos bij, de bloemen doen het niet geweldig en zelfs de appelbomen lijken minder appels te dragen dan andere jaren.
Juist door los te laten, ontstaat er ruimte voor mooie, onverwachte dingen. “There’s a crack in everything, that’s how the light gets in”, zong Leonard Cohen ooit.
Onze energie ging dit voorjaar vooral naar ons vakantiehuisje, waar alles wél in orde is. Mijn perfectionistische kant had het daar moeilijk mee. Loslaten is niet mijn sterkste kant. Maar goed, een dag heeft slechts 24 uur. Met twee fulltime jobs, een gezin én een vakantiehuisje om te runnen, kan niet alles perfect verlopen. De tuin werd het eerste slachtoffer.
Dat dacht ik althans. Tot de familie egels opdook. Hun komst leerde me een waardevolle les. Soms moet je kunnen loslaten. Niet alles hoeft vlekkeloos te verlopen of er perfect uit te zien. Juist door los te laten, ontstaat er ruimte voor mooie, onverwachte dingen. “There’s a crack in everything, that’s how the light gets in”, zong Leonard Cohen ooit.
Rosa en haar kleintjes zijn daar het levende bewijs van. Ze voelen zich helemaal thuis in ons zogenaamd verwaarloosd tuintje. De blaadjes, dode takken, verwilderde planten en uitgebloeide bloemen die voor mij een doorn in het oog waren, bleken voor hen de perfecte plek om een gezinnetje te stichten. Wat zit de natuur toch mooi in elkaar…
Meer verhalen uit Zweden:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!
