In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.
Wie is Sara? 45, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (17) en Stina (14). Ze ruilden hun Hasseltse stadswoning in voor het lagom leven in Småland, Zweden.
Jaarlijkse controle
‘Ik denk dat je een gaatje hebt,’ zei de vriendelijke tandarts tijdens mijn jaarlijkse controle. Gelukkig lag ik comfortabel in zijn stoel, want ik verschoot me een ongeluk. Ik ben namelijk nogal strikt als het op mondhygiëne aankomt. Ik ben dol op dat frisse gevoel na het tandenpoetsen en kauw geregeld kauwgom om dat gevoel wat langer vast te houden. Als tiener had ik ooit een gaatje, maar de voorbije 25 jaar bleef elk tandartsbezoek beperkt tot wat poetsen en controleren.
Zijn woorden kwamen dus serieus binnen. Gelukkig bleek het probleem beperkt. Ik voelde zelfs niets van het gaatje, maar het moest wel gevuld worden. ‘We maken hiervoor een nieuwe afspraak,’ zei hij rustig. ‘En dan geef je maar aan of je graag een verdoving wilt of niet.’
Het was nooit in me opgekomen dat een gaatje vullen ook zonder verdoving kon…
Hij moet de frons boven mijn ogen gezien hebben, want hij herhaalde het wat trager. Mijn Zweeds is nog altijd niet perfect, dus misschien dacht hij dat ik het niet goed begrepen had. Maar ik begreep het wel degelijk, ik was gewoon verrast.
Die verdovingsspuit herinnerde ik me namelijk nog levendig van vroeger. In mijn kinderogen leek ze gigantisch, en dat zogenaamde ‘kleine prikje ‘voelde je wel degelijk. Toch was het nooit in me opgekomen dat het misschien zonder kon.
Gaatje vullen: zonder verdoving?
Het vullen van een gaatje duurt maar een paar minuten, en hoe je die beleeft, hangt af van je pijngrens. Dat zat wel goed, dacht ik. Ooit perste ik er namelijk een baby van 4,5 kilo uit zonder verdoving! Al was dat, toegegeven, geen ervaring die ik per se wilde herhalen. Het moment waarop ik smeekte om een epidurale en de vroedvrouw doodleuk zei dat het te laat was, staat nog altijd op mijn netvlies gebrand. Toen heb ik mezelf beloofd: nooit meer onnodig pijn lijden.
Toch bleef ik twijfelen. Waarom zou hij die keuze anders voorleggen? Op de weg naar huis liet ik het even bezinken en dook daarna het internet op om te kijken of zo’n beetje verdoving nadelen had. Gelukkig bleek dat allemaal goed mee te vallen.
En dus bleef ik trouw aan mijn belofte van bijna 18 jaar geleden: pijn lijden als het niet moet, waarom zou je? Belangrijker vond ik dat het een positieve ervaring zou zijn. Tijdens mijn online zoektocht ontdekte ik trouwens nog iets dat me wat minder geruststelde: schommelende hormonen tijdens de menopauze kunnen ook effect hebben op je mondgezondheid, met meer kans op tandbederf. Het begon me te dagen dat ik hier de komende jaren misschien wat vaker zou zitten.
Na een bevalling zonder epidurale beloofde ik mezelf dat ik nooit meer pijn zou moeten lijden als het niet hoeft.
‘Ik denk dat ik toch voor de verdoving ga,’ liet ik de tandarts weten. Buiten een scheve lip en wat moeite met eten zie ik geen enkel nadeel. Waarom zou ik het risico lopen op hevige pijnscheuten terwijl iemand in mijn tand aan het boren is?
En zo geschiedde. De spuit zag er in mijn volwassen ogen een stuk minder indrukwekkend uit, en van het prikje merkte ik hoegenaamd niets. Na een paar minuten voelde ik, behalve wat geduw en getrek, helemaal niets meer.
‘Dat is dan 1500 kronen,’ zei de assistente, ‘zo’n 135 euro.’ Tja, die prijs… dat was misschien nog het pijnlijkste van het hele bezoek. Bestond daar maar ook een verdoving voor.
Meer verhalen uit Zweden:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!
