In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.
Wie is Sara? 45, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (17) en Stina (14). Ze ruilden hun Hasseltse stadswoning in voor het lagom leven in Småland, Zweden.
Terug naar school
De zomer eindigt hier niet wanneer de kalender het zegt, maar op de dag dat de school opnieuw begint. Dat is zowat de ongeschreven regel in Zweden. Plots verdwijnen de campers van de wegen, sluiten de zomercafés hun deuren en worden toeristische plekjes enkel nog in het weekend bezocht. De zomer mag dan kort zijn, hij brandt intens. Maar eens de tweede helft van augustus aanbreekt, valt alles terug in het oude ritme.
Ook bij ons thuis. De wekker die me deze week telkens om zes uur uit mijn dromen haalde, laat er geen twijfel over bestaan: de school is weer begonnen. Stina begon met gezonde tegenzin aan jaar acht, vergelijkbaar met het tweede middelbaar in België. Voor Elias wordt het een bijzonder schooljaar, en daarmee ook voor ons als gezin. Hij is gestart aan zijn laatste jaar gymnasiet, het hoger middelbaar. En dat laatste jaar brengt stilaan ook heel wat ‘laatste keren’ met zich mee.
Het laatste schooljaar brengt misschien heel wat ‘laatste keren’ met zich mee, voor ons als gezin
Wanneer ik naar kinderen van vrienden in België kijk, zie ik hoe ook zij hun vleugels uitslaan. Ze gaan op kot, spannend voor ouders én kinderen, al staan ze vaak na vijf dagen alweer aan de voordeur, met kleine oogjes en een zak vol vuile was. Zo herinner ik het me zelf ook, dat is namelijk het pad dat ik destijds ook bewandelde.
Maar Elias droomt anders. Zijn horizon reikt verder dan Zweden, en dat mag je gerust letterlijk nemen. Hoe graag hij hier ook is, zijn toekomst ziet hij in het buitenland. Dat woord, ‘toekomst’, klonk jarenlang ver weg, in plaats en in tijd, en dat gaf rust. En pubers veranderen zo vaak van koers dat ik dacht: we zien wel. Maar nu komt die toekomst zo dichtbij, en ik voel hoe hij langzaamaan uit mijn handen glipt, richting zijn eigen dromen.
Laatste jaar, vol laatste keren?
Nu dat laatste schooljaar écht begonnen is, krijgen die dromen steeds meer vorm, maar ook die ‘laatste keren’ als gezin. Het gaat niet alleen om de grote dingen, zoals een skivakantie of Kerstmis bij de familie in België. Ook de eenvoudige, alledaagse momenten krijgen plots een andere betekenis. Samen ontbijten. Het eindeloze geruzie tussen broer en zus. Discussies waarin iedereen koste wat kost gelijk wil hebben. De zoektocht naar die ene trui, de eenzame sokken in de wasmand en de berg schoenen aan de voordeur. Zelfs dat soort kleine frustraties ga je op een dag missen. Het lege nest is hopelijk nog ver weg, maar de eerste tekenen van uitvliegende vogels zijn voelbaar.
Zijn dromen zijn niet de mijne, maar ik begrijp hem natuurlijk wel. Ook wij volgden ons hart…
En toch begrijp ik hem. Hoe kan het ook anders? Wij hebben namelijk net hetzelfde gedaan, alles achtergelaten om ons hart te volgen. Juist daarom is dit kleine gezin, hier in Zweden, onze houvast geworden. We zijn altijd samen, zonder vangnet, en dat maakt onze band intens en onvervangbaar. Ik probeer me voor te stellen hoe het zal zijn als hij écht dat vliegtuig neemt, richting een ver land. Het idee alleen al voelt alsof mijn lijf zich binnenstebuiten wil keren, die bekende krop in de keel is er meteen. Het zal nog pijnlijker zijn dan het afscheid van mijn mama vorige week, na drie weken vakantie.
Maar zover zijn we nog niet, hou ik mezelf voor. Er kan nog van alles gebeuren. Pubers veranderen snel van gedacht. Misschien ontmoet hij wel een meisje en besluit hij dolverliefd om gewoon in een Zweedse studentenstad op kot te gaan? Ook dan zal het afscheid moeilijk zijn, Zweedse studenten staan nu eenmaal niet elk weekend weer thuis, daarvoor zijn de afstanden hier te groot. Maar het verschil tussen een trein naar Stockholm en een vlucht naar de andere kant van de wereld… dat is immens.
Dus zeg ik hem dat hij zijn dromen moet volgen, ook al zijn die niet de mijne. En terwijl ik dat zeg, breekt mijn moederhart zachtjes in duizend stukjes. Gelukkig heb ik nog een jaar. Een jaar om eraan te wennen, maar vooral om dubbel te genieten van al die kleine én grote momenten die er nog volgen.
Meer verhalen uit Zweden:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!
