Groeten uit Zweden: “Ik wens iedereen een gezonde dosis welbevinden. De rest volgt vanzelf”

In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.

Wie is Sara? 45, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (17) en Stina (14). Ze ruilden hun Hasseltse stadswoning in voor het lagom leven in Småland, Zweden.

Hoe gaat het?

Ik probeer regelmatig even stil te staan. Bij wat goed gaat, en bij wat minder goed loopt. Bij dingen waar ik mezelf zachtjes aan moet herinneren, en bij andere die ik eindelijk mag loslaten. Tegen het einde van het jaar gebeurt die innerlijke check bijna vanzelf. Niet om punten te scoren op het rapport van het leven, maar gewoon als zelfreflectie: hoe gaat het eigenlijk?

Om de vinger aan de pols te houden. Om een paar moetjes te vervangen door magjes. Om te ontdekken waar de grenzen die je mag stellen precies liggen. Het blijft een leerschool: wikken en wegen, aftasten, loslaten, grenzen stellen en verleggen. Want één ding weet ik zeker: je goed in je vel voelen is het allerbelangrijkst, de rest volgt wel.

Dat is ook exact wat ik zei tegen de vriendelijke juf op de eerste schooldag in Zweden van Elias en Stina. En ik denk daar nog vaak aan terug. Ze leerden allebei opvallend snel Zweeds, niet omdat er druk werd gezet, maar omdat ze zich veilig voelden in dat kleine schooltje. Bij meesters en juffen die eerst mens waren, en pas daarna leerkracht.

Als ik de laatste tijd het nieuws volg en hoor hoe de druk op Vlaamse kinderen steeds groter wordt, moet ik vaak aan dat moment denken. Kennis is belangrijk. Maar zou welbevinden niet altijd op nummer één moeten staan?

Welbevinden

De vraag “Hoe voel je je?” was in Zweden steevast de eerste vraag op het oudercontact. Of beter gezegd: het kindercontact. Want het ging over het kind, wij ouders zaten er vooral bij. De schoolse resultaten kwamen pas daarna. Voor mij voelde dat zo logisch, de enige juiste manier.

Mocht ik leerkracht zijn, dan zou ik alleen kunnen werken als ik ook de tijd kreeg om ervoor te zorgen dat iedereen zich goed voelt. Ja, dat gaat soms ten koste van leerstof uit de boeken. Maar die kennis kunnen we opzoeken, toch? Daar bestaan vandaag handige tools voor. Door zorg en mentaal welzijn voorop te zetten, los je misschien zelfs nog een ander probleem op: dat van het lerarentekort. Want zeg nu zelf, zou jij voor de klas willen staan als je ziet dat kinderen langzaam kopje onder gaan en je hen niet de hand mag reiken?

We kijken nog te vaak naar leren alsof het een scorebord is: hoe meer punten, hoe beter. Maar het is geen spelletje. Het gaat over kinderen. Over mensen van vlees en bloed, met een rugzakje, gevoelens, angsten en dromen.

En eigenlijk is dat precies hoe ik ook naar het afgelopen jaar wil kijken. Ben ik gegroeid als mens? Heb ik goed voor mezelf gezorgd? Heb ik op tijd losgelaten, mijn grenzen bewaakt? Want groeien kan alleen als je jezelf leert kennen en goed voor jezelf zorgt. Als er één ding is dat ik iedereen toewens voor het nieuwe jaar, dan is het dat: een gezonde dosis welbevinden. Liefst verpakt in een mooi doosje, met een strik errond. De rest volgt wel 😉

Meer verhalen uit Zweden:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!