Groeten uit Zweden: “Ik hoop dat onze kinderen hun dromen durven volgen, net zoals wij bijna zeven jaar geleden”

In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.

Wie is Sara? 45, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (17) en Stina (14). Ze ruilden hun Hasseltse stadswoning in voor het lagom leven in Småland, Zweden.

Een avontuur van zeven jaar

‘Vijf jaar geleden verhuisde Staf Coppens met zijn gezin naar Zweden’, kopte de krant. Die titel flitste me spontaan zélf enkele jaren terug in de tijd, want als Staf al vijf jaar in Zweden woont, betekent dit dat wij binnen enkele maanden de kaap van zeven jaar bereiken. Wacht, wat?

Ik zie ze daar nog staan, Elias en Stina, kleine, blonde en vooral schattige kindjes van tien en zeven, op hun allereerste schooldag in de Zweedse school. Met een gezonde portie zenuwen, maar ook veel zin in hun nieuwe leven. Nostalgisch scrol ik door mijn Instagram- en Facebookprofiel. De foto’s en herinneringen liegen niet, wat waren ze nog klein toen! Al die ‘eerste keren’, die hordes namen ze alsof het niets was. Eerste dag op school, nieuwe vriendjes maken, de taal leren, bezoek uit België, de eerste koude winter… Zo kan ik nog even doorgaan. Dat kinderen flexibel waren, had ik me op voorhand ingeprent, maar dat het zó vlot zou verlopen had ik nooit kunnen dromen.

Of was het meant to be, vraag ik me soms af. Waarom gaven we onze kinderen anders namen die perfect in het Zweedse plaatje passen, zonder ooit in Scandinavië te zijn geweest? Intussen is de zomervakantie hier al van start gegaan, en heeft Elias nog één jaar voor de boeg voor hij afstudeert en alweer een nieuw hoofdstuk start. Mijn hart loopt over van trots als ik zie hoe positief, gemotiveerd en zelfstandig ze in het leven staan. Terwijl ik eerder voorzichtig ben van aard, lijkt voor hen geen droom te groot.

Droom, mijn kind!

“Ik kom er wel, op mijn eigen manier”, zegt Elias altijd vol vertrouwen. En tot nu toe is hem dat probleemloos gelukt. Hij voelt zich goed in Zweden, maar droomt ook stiekem van een studie in het buitenland. Ook hij zal zijn weg moeten zoeken, met vallen en opstaan, om op een bepaald moment te landen op de plek waar hij thuishoort. Dat dit misschien niet in een typisch rood huisje in een Zweeds dorp zal zijn, daar ben ik me van bewust. Ik zal meer dan een traan laten op de dag dat hij beslist om te vertrekken, maar tegelijkertijd zal ik blinken van trots.

Zeven jaar geleden volgden wij onze droom, omdat ik me thuis voelde in een land dat niet het mijne was. Omdat ik hield van de manier van leven, de natuur me rust bracht, de mensen meer op me leken en de zuivere lucht me de zuurstof gaf die ik nodig had om gelukkig te zijn. Na bijna zeven jaar durf ik zeggen dat ik me nooit meer op mijn gemak voelde dan nu.

En dat is exact wat ik mijn kinderen toewens: je veilig, comfortabel en gelukkig voelen, op de plek die voor jou bedoeld is. Je kinderen loslaten is voor elke ouder een behoorlijke beproeving, maar wij lieten hen zien dat de enige weg vooruit die van je dromen is. Probeer, ga, val, sta weer op, geniet, leef! En wees niet bang, want er is altijd een plekje waar je naar terug kunt keren.

Meer verhalen uit Zweden:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!