“Ilses handtas is een verlengstuk van haar leven, een ecosyteem met allerlei dimensies en geheimen”

Koen Strobbe keerde na twintig jaar in het zuiden van Frankrijk met zijn vrouw Ilse en zoon Kwinten terug naar ons land.

Hoewel ik mezelf best als moedig zie, is er één ding waarbij de moed me meteen in de schoenen zinkt: als Ilse me vraagt om iets in haar handtas te zoeken. Vandaag is het nog eens zover. Zij staat boven in de badkamer en vraagt of ik even een haarbandje kan brengen. Dat kleine blauwe, weet je wel… in haar handtas. Die handtas hangt trots te prijken aan de kapstok in de bergruimte.

De rits is halfopen, en de schakels lijken tanden die gaan toehappen als ik mijn hand door de opening durf te steken. Mocht de tas ogen hebben, dan zou ze nu grijnzen en sarcastisch fluisteren: wat scheelt er, durf je niet? Ik troost mezelf met de gedachte dat ik niet de enige ben. Een handtas is – zo weet elke man die ooit met ‘het zit gewoon in m’n tas’ werd geconfronteerd – niet zomaar een gebruiksvoorwerp. Het is een wereld op zich, een heel ecosysteem. Een universum. Een poort naar een wereld waar je als buitenstaander nooit de plattegrond van snapt.

Ik roep naar boven dat ik het bewuste bandje niet meteen zie. Ilse roept terug dat het er écht in moet zitten. Dat ze het vanochtend nog zag. Dat het blauw is en frommelig. Ik moet gewoon beter zoeken. En ik weet: hier is geen ontsnappen aan. Dit is een test. Eentje die al heel veel andere mannen voor mij hebben afgelegd en waar nog nooit een man als winnaar uitkwam. Mijn goede vriend Pierre, bijvoorbeeld, die ooit wanhopig een hele zakdoekendoos uit de tas van zijn vrouw haalde, terwijl hij gewoon op zoek was naar haar bril.

Of Marc, die bij een gelijkaardige missie een schroevendraaier vond waarnaar hij al maanden op zoek was. Ik steek mijn hand erin, voorzichtig, bijna nederig. Mijn vingers botsen op een tube handcrème, een bril in een hoesje, een pen zonder dop, een potje met iets korreligs, en… een mandarijn? Ik voel een oplaadkabel, een elastiekje, een sleutelbos waaraan nog sleutels hangen van toen we in Frankrijk woonden, en iets wat op een miniatuurversie van een haarborstel lijkt, maar geen haarbandje.

De gevaren van het nest

Ik roep dat er een elastiekje in zit, maar Ilse antwoordt meteen dat dat geen háárband is. Ik zoek verder en in gedachten zie ik een natuurdocumentaire: het mannetje waagt zich in het nest, zich niet bewust van de gevaren die overal loeren. Na een minuut grabbelen geef ik het op. Ik roep dat ik het niet kan vinden.

Ilse komt naar beneden, kijkt in de tas, steekt haar hand erin alsof ze een mechanisme bedient dat alleen zij begrijpt, en haalt het bandje er binnen de drie seconden uit. Ik wil een grapje maken over archeologie, maar ze is alweer onderweg naar boven. Ik kijk naar de kapstok en ben zeker dat de tas me uitlacht, en met mij meteen ook alle andere mannen op deze planeet.

Ik geef het toe: het concept handtas is een van de vrouwelijke mysteries die me fascineert. Ilses handtas is zoveel meer dan gewoon een plek om spullen in te bewaren. Het is een verlengstuk van haar leven, met allerlei dimensies en geheimen. Ze herbergt spullen die ik nog nooit heb gezien, of waarvan ik soms zelfs geen idee heb waarvoor ze dienen.

Voor ons, mannen, is denk ik onze jas dat wat de handtas het dichtst benadert. Maar in de zakken van mijn jas zitten alleen een zakdoek, een winkelkar-muntje en het wijngaardmesje met olijfhouten handvat, waarvan ik maar moeilijk afstand kan doen. Als ik de deur van de bergruimte sluit, denk ik we hebben het weer overleefd, en hoop dat ze me de komende dagen gewoon niks meer vraagt dat begint met: ‘In mijn handtas…’

Ik trek mijn jas aan en ga naar de bakker. Onderweg zie ik een man van mijn leeftijd voorbijfietsen met een stijlvolle, leren schoudertas. Zelfverzekerde pedaaltred, verzorgde baard. Ik kijk naar de tas en denk: zit daarbinnen dan wél een perfect geordende archiefkast? Of liggen daar ook een mandarijn, een elastiekje en een bos sleutels waarvan niemand nog weet waarvoor ze dienen? Even later wandelt de man ook de bakkerij binnen. Ik twijfel even om hem aan te spreken. Maar ik doe het niet. Sommige mysteries verdienen het om intact te blijven.

Nog meer columns lezen?