Rita Van Damme, mama van ‘Verhulstje’ Ellen Callebout
“Zoals je Ellen ziet op tv, zo is ze ook écht. Ze blijft zichzelf, dat vind ik mooi”
Haar dochter wordt ‘de sympathiekste van de Verhulstjes’ genoemd en daar is ze maar wát trots op. Maak kennis met Rita, de mama van Ellen Callebout.
Wie is Rita Van Damme?
* Geboren op 16 januari 1951.
* Getrouwd met Roger Callebout in 1970.
* Had 15 jaar haar eigen kledingwinkel.
* Heeft een passie voor bloemschikken; ze toont haar creaties op Instagram onder de naam ‘ritadebloem’.
* Mama van Rodney (1973), Ellen (1978) en Kelly (1983). Rodney werkt bij Colruyt, Kelly is beheerder van de Evanna, de boot van Gert. Ellen kennen we o.a. van ‘de Verhulstjes’ en haar kledinglijn bij The Fashion Store. Deze week was ze te gast bij Jani en Otto-Jan Ham in ‘Viva La Feta’. Je kunt de aflevering herbekijken via GoPlay.
‘Zullen we afspreken bij Ellen in Oostduinkerke?’ mailt Rita een paar dagen voor het interview. Terwijl zij koffie maakt legt Leo, na Samson wellicht de meest bekende hond van Vlaanderen, zijn grote snuit op onze schoot. Dwergschnauzer Billie, oftewel ‘de jongste van de Verhulstjes’, volgt vanop afstand. Rita glimlacht als we hem vruchteloos wenken. “Met Ellen in de buurt zal hij niet komen, hij heeft enkel oog voor haar. Bij mij is dat ook zo. Pas wanneer zij in Saint-Tropez is en ik kom dogsitten, ziet hij me staan.” (lacht)
Zelfs de honden van je dochter zijn beroemd, maar jou hebben we nog niet vaak in de pers gezien, Rita.
Rita: “Ik ben één keer in ‘De Verhulstjes’ geweest. Dat was vorig jaar, toen ik voor kerstversiering had gezorgd en Ellen die bij mij kwam ophalen. En toen ze in het voorjaar haar kledingcollectie voorstelde, maakte de krant een foto van ons samen. Ik vind dat leuk om eens mee te maken, maar het is niet iets wat ik opzoek. Mijn man al zeker niet, die staat niet zo graag in de belangstelling.”
“ ‘Mama, je kunt nooit raden met wie ik ben gaan eten’, zei Ellen op een dag. Het bleek Gert Verhulst te zijn. Oei oei, dacht ik”
Jullie dochter is intussen wel een echte BV.
“We hebben daar onlangs nog om gelachen. Roger en ik vonden een oud krantenknipsel waarin ze vertelde dat ze nóóit in de media zou willen komen. En nu kent iedereen haar.”
Meer nog: zij wordt steevast de sympathiekste van de Verhulstjes genoemd.
(glundert) “Ja, ze is graag gezien, hé. Dat komt ook door haar verleden in de horeca, denk ik. Dan moet je met iedereen kunnen omgaan. Bij mij in de winkel was dat ook zo; als iemand drie rekken door elkaar gooit en uiteindelijk niets koopt, moet je ook blijven lachen.”
Hard werken
Je had een kledingwinkel, toch?
“Klopt. Ik heb eerst nog als naaister gewerkt. Op mijn veertiende mocht ik van mijn mama kiezen: school of werken. Ik wilde het liefst verpleegster worden, maar ik vond mezelf daar niet slim genoeg voor. Het zou ook gewoon te duur geweest voor mijn ouders. Dus ging ik op leercontract in een naaiatelier, dan hielden mijn ouders het kindergeld. Ik kreeg vijf frank per uur.”
Dat is ongeveer 20 cent.
“Daar kun je je nu niets meer bij voorstellen, hé? En ik moest dan nog alles afgeven thuis. In die tijd ging dat zo. Maar ik deed het graag en het atelier was dichtbij huis, dat was handig. Na mijn huwelijk ben ik een paar jaar thuisgebleven voor de kinderen. Op een bepaald moment stond er een kledingwinkel over te nemen en de eigenares sprak Roger aan: of dat niks voor mij zou zijn? Zo gezegd, zo gedaan. Ik verkocht alles: kleren voor mannen, vrouwen, kinderen, ondergoed… Ik koos ook de collecties. Dat was nog met de voyageurs die aan huis kwamen, en heel je toonbank vol stalen legden. Ik deed dat heel graag.”
“Ik heb vijftien jaar een winkel gehad. Mijn klanten waren mijn sociale contacten. Want ik heb haast geen familie meer”
Was het hard werken?
“Best wel. Ik was enkel gesloten op zondagnamiddag en maandagvoormiddag. En omdat mijn man in ploegen werkte, stond ik er vaak alleen voor. Maar als je jong bent, is dat allemaal geen probleem, hé. We woonden achter de winkel, en als er klanten kwamen terwijl ik de kinderen hun flesje gaf, barricadeerde ik dat in hun wiegje, zodat ze verder konden drinken terwijl ik de mensen hielp. Als ik hen naar school bracht, hing ik een briefje aan de deur: ‘Binnen vijf minuten terug’. Ik trok mijn plan. Ik heb de winkel vijftien jaar gedaan, tot we gebouwd hebben in Mariakerke. De eigenaar wilde me het pand niet meer verhuren, omdat we er zelf niet meer zouden wonen. Ik heb dat wel gemist, hoor. Ik heb haast geen familie. Mijn broer is jong gestorven aan suikerziekte, hij was amper 32. Mijn zus is ook al gestorven. Maar ook mijn mama, mijn tweede vader, mijn echte vader… Mijn klanten waren mijn sociale contacten.”
Zwaar ongeval
Hoe hebben Roger en jij elkaar leren kennen?
“Mijn tweede papa werkte bij Inza, de melkerij. Roger kwam daar op zijn veertiende ook werken, en op een keer bracht mijn pluspapa hem mee naar huis om naar de koers te kijken. In plaats daarvan kreeg hij mij in ’t oog. (lacht) We zijn vier jaar verloofd geweest, en in 1970 zijn we getrouwd. Ons gouden jubileum hebben we dus al gevierd!”
Wat is het geheim van zo’n goed huwelijk?
“Ja knikken. (lacht) Op tijd en stond kunnen zwijgen. En elkaar het geluk gunnen. Roger is graag thuis, ik ga liever eens een koffie drinken met de vriendinnen. Hij heeft daar nooit een probleem van gemaakt. Tegenwoordig gaan koppels veel te snel uit elkaar, vind ik. Er scheelt overal al eens wat, en soms moet je gewoon wat geduld hebben. En niet denken dat het gras groener is aan de overkant. Ik zou nooit weggaan uit mijn huwelijk.”
Jullie kregen drie kinderen, Ellen is de middelste.
“Rodney was de eerste. Hij was een heel braaf en rustig kind. ‘Op die manier mogen het van mij allemaal zonen zijn’, zei ik. Maar er volgden dus twee meisjes, en die waren toch wel iets rebelser. Allebei heel verschillend, ook. Kelly, de jongste, is altijd een knuffelaar geweest. Bij Ellen moest ik daar niet mee aankomen.”
“Als kind is Ellen opgeschept door een auto, ze heeft daar nog steeds een groot litteken van. Maar da’s het minste, voor hetzelfde geld was ze hier niet meer”
Ik las dat zij op haar twaalfde een zwaar ongeluk heeft gehad.
“Ja, dat was erg. We woonden nog niet zo lang in ons nieuwe huis na de sluiting van de winkel. Zij werd met haar fiets opgeschept door een auto. Ze is los door de voorruit gevlogen en op de passagiersstoel beland. Ik was niet thuis toen het gebeurde, maar Roger vertelde me dat de motards van de politie plots aan de deur stonden. Ellen moest meteen geopereerd worden en er heeft na het ongeluk maandenlang een pin in haar been gezeten. Ze heeft daar nog steeds een groot litteken van. Maar dat is het minste, voor hetzelfde geld was ze hier niet meer geweest.”
Wat deed dat met jou? Was je nadien sneller ongerust?
“Nee, ik sta nogal gerust in het leven. Zijzelf is nadien wel lange tijd bang geweest van Mercedessen. Als er eentje aankwam, durfde ze de straat niet over. Best grappig, nu rijdt ze zélf met een Mercedes.”
Ze zat op de sportschool toen. Kon ze wel blijven sporten?
“Ja, maar ze is wel tijdelijk moeten overschakelen van atletiek naar zwemmen. Dat vond ze jammer. Ze is altijd heel sportief geweest, ze heeft ook lang geturnd bij ‘De Noordzee’, de turnclub van Oostende.”
Heeft ze die sportieve genen van jou?
“Misschien wel, ik heb ook tot mijn veertiende bij De Noordzee geturnd. Dan moest ik ermee stoppen van mijn pluspapa. Hij vond dat geen goede sport voor mij, ik was te mager, ik moest vitamines nemen en levertraan drinken om kloek te worden. (trekt vies gezicht) Ik kan me die smaak nog zo voor de geest halen. Op mijn trouwdag woog ik nog steeds maar 48 kilo. Pas tegen mijn vijftigste begon er wat bij te komen. ‘Dat is de leeftijd’, zei mijn huisarts. ‘Het zou best kunnen dat je vanaf nu ieder jaar een kilo aankomt.’ Datzelfde jaar kreeg ik kanker. Op zes maanden tijd verloor ik veertien kilo. Ik was magerder dan voordien.”
Kwam die diagnose onverwacht?
“Niet helemaal. Ik had enkele maanden daarvoor een droge plek ontdekt rond mijn tepel. Een echo bracht niets aan het licht, maar mijn huisarts maande me aan om elke maand op controle te komen. Uiteindelijk bleek het dus toch kwaadaardig. De tumor zat intussen al 3 centimeter diep. Ik moest meteen geopereerd worden, nadien volgden nog zes maanden chemotherapie. Maar het is goedgekomen: de operatie is intussen 24 jaar geleden en ik ben – hout vasthouden – nog steeds kankervrij.”
Eigen restaurant
Ellen heeft jarenlang haar eigen restaurant gehad. Zit die passie voor horeca in de familie?
“Nee. De ouders van haar toenmalige vriend hadden een restaurant, een kleine gelegenheid aan het station van Blankenberge. Die jongen heeft dat overgenomen en Ellen is er mee ingestapt. Het was er heel gezellig, ik ging er vaak helpen en als Ellen en haar toenmalige vriend op vakantie gingen, hield ik een oogje in het zeil. Als bedanking daarvoor kreeg ik van Ellen mijn rijbewijs cadeau: zij betaalde rijlessen voor mij. (trots) Ik was al 52, maar ik was meteen geslaagd. Ik heb ook nooit schrik gehad, behalve misschien voor de computer, toen ik het theoretische examen moest afleggen. (lacht) Later heeft Ellen, samen met die ex-vriend en haar neef Tommy, haar nieuwe restaurant geopend op de zeedijk van Blankenberge. Daar ben ik niet meer gaan helpen, die zaak was te groot.”
En het is daar dat ze Gert heeft leren kennen…
” ‘Mama, je kunt nooit raden met wie ik ben gaan eten’, zei ze op een dag. Toen ik het hoorde, was mijn eerste reactie: ‘Oei oei, ik ga een beetje wachten om dat te zeggen tegen papa’.”
Waarom?
“Omdat Gert zo bekend is. Dat schrikt toch een beetje af, hé. Het bleken zorgen om niets, die twee konden het meteen goed met elkaar vinden. Gert was in die periode aan het optreden in het casino. Voor zijn rol moest hij in een grote luier over het podium lopen. De collega’s van mijn man hadden die foto uit de krant geknipt en uitgehangen: ‘Hier zie, je schoonzoon!’ Ze hebben hem daarmee geplaagd, hoor. Tegenwoordig worden we weer vaak aangesproken: iedereen vraagt of ik tickets kan regelen voor de reünieconcerten van K3. Nee, dus.” (lacht)
Ellen heeft altijd een grote drang gehad naar zelfstandigheid. Daarom wilde ze ook op haar achttiende al gaan werken, ze wilde haar eigen centen verdienen, op eigen benen staan
Was Ellen destijds onder de indruk van de BV-wereld waar ze in terechtkwam?
“Nee, ze is niet zo snel onder de indruk van die dingen, en ze had toen ook nog haar restaurant, ze werkte lange dagen. Ze had weinig tijd om mee te gaan naar premières en voorstellingen.”
Ook op financieel gebied kwam ze in een andere wereld terecht.
“Ja, maar ze kwam zelf ook niks tekort, hoor. Ze heeft altijd een grote drang gehad naar zelfstandigheid. Daarom wilde ze ook op haar achttiende al gaan werken, ze wilde haar eigen centen verdienen, op eigen benen staan. Mij schrikte dat meer af. Ik dacht: zo’n rijke man, daar gaan veel vrouwen rond fladderen. Ik heb hem ooit gewaarschuwd: ‘Doe mijn dochter geen pijn!’ Niet veel later gebeurde dat toch. Alsof ik het had zien aankomen. (Gert was ontrouw, red.)”
Haar verdriet werd uitgebreid besproken in de boekjes. Dat moet voor jou ook niet fijn geweest zijn.
“Nee, dat is de andere kant van de roem. Maar ze is daar goed mee omgegaan, vind ik.”
Warme band met de kleinkinderen
Wanneer hebben jullie Viktor en Marie ontmoet, de kinderen van Gert?
“Dat was vrij snel, ze kwamen een keer mee met Nieuwjaar. Ook die kennismaking verliep heel naturel en gemoedelijk. Roger en ik hebben geen eigen kleinkinderen, dus het is fijn om Vik en Marie en de pluskinderen van Kelly in de familie te hebben. Ik weet niet of het anders is met eigen kleinkinderen, maar onze band is heel warm en hartelijk. Als Marie een nieuwe show heeft met Samson, gaan we ook altijd kijken.”
Kijk je ook nog naar ‘De Verhulstjes’?
“Ja, ik vind dat echt leuk. Het is verstand op nul, kijken en genieten. En af en toe verbaasd zijn: heeft ze nu wéér een nieuwe blouse aan? (lacht) Zoals je Ellen ziet op tv, zo is ze ook echt. Ze blijft zichzelf. Dat vind ik mooi.”
Je bent trots, hé?
“Ja. Op mijn drie kinderen, ze doen het alle drie goed. Mijn moederhart is vol.”
