Na jaren geworsteld te hebben met de bedrijfscultuur, koos Julie (33) ervoor om als zelfstandige aan de slag te gaan
Sommige jobs lijken bijna te mooi om op te geven. En toch liet Julie het mooie loon achter zich.
Normen en waarden
Julie (33): “Ik werkte een aantal jaren in verschillende jobkantoren in verschillende rollen, en was heel goed geworden in sales en rekrutering. Maar er begon iets te knagen: mijn waarden en normen botsten steeds harder met de bedrijfscultuur. Ik moest mensen wegplukken uit hun job en hen verleiden met een minder leuke job in een minder leuk bedrijf. Ik moest oneerlijk zijn om mijn targets te halen en mijn eigen bonus te kunnen scoren, ten koste van het werkgeluk van iemand anders.
Dat wrong, en ging lijnrecht in tegen mijn principes. Toen enkele bedrijven me vroegen of ik – los van mijn eigen werkgever – op zoek wilde gaan naar kandidaten voor hun vacatures, begon het idee te rijpen om dit als zelfstandige te gaan doen.
Uiteraard ging dat gepaard met grote vragen. Wat als ik ziek werd? Dan had ik geen vangnet. En wat als het niet zou werken, kon ik dan terug in loondienst? Ik geef toe dat ik zonder mijn elf jaar ervaring nooit de stap had durven te zetten. Maar ik nam een goede boekhouder onder de arm, maakte samen met hem een financieel plan en ging ervoor.
Ik wist dat ik het financieel met veel minder zou moeten doen de eerste vijf jaar. Ik had geen bedrijfswagen meer, geen hospitalisatieverzekering, geen maaltijdcheques en niet meer de veilige zekerheid van een vast loon op het einde van de maand. En ik zou vanaf nu zelf voor mijn opdrachten moeten instaan. Dat was spannend, maar ik geloofde erin.
De druk dat ik het zelf moet realiseren, voel ik wel. Net als de concurrentie; er zijn duizenden recruiters zoals ik, ik moet me onderscheiden en altijd op mijn best zijn
Ik ben gesprongen en heb het me nog geen seconde beklaagd. Ik kan nu zélf de klanten kiezen met wie ik werk en ik kan het op mijn manier doen – eerlijk, zonder onhaalbare en onethische targets. Met sommige klanten ga ik niet in zee, omdat hun voorwaarden niet oké zijn. Ik kan en mag hen weigeren, en dat doe ik ook.
De druk dat ik het zelf moet realiseren, voel ik wel. Net als de concurrentie; er zijn duizenden recruiters zoals ik, ik moet me onderscheiden en altijd op mijn best zijn. Wat ik ook nog moet leren, is de juiste balans vinden, niet te veel hooi op mijn vork nemen. Vakantie nemen is moeilijk, mijn gsm opzij leggen ook.
Geluk kan gratis zijn
En ik heb ook de eenzame kant van het freelancersbestaan onderschat. Ik mis collega’s, daarom doe ik sinds kort af en toe aan co-working. Ik werd in mijn nieuwe statuut ook al flink op de proef gesteld. Zo kreeg ik vorig jaar huidkanker. Het gezwel werd op vrijdag verwijderd en op maandag was ik alweer aan het werk. In loondienst had ik enkele maanden kunnen thuisblijven.
Daarbovenop stormde het in mijn privéleven. Het zorgde voor dagen zonder focus, dagen dat ik nergens toe kwam. Maar ik liet die baaldagen toe en haalde het werk dan later in. Dat jaar had ik mijn slechtste omzet ooit, maar ik bleef ervoor gaan. Op geen enkel moment verloor ik mijn drive, daar ben ik wel trots op.
Het gevoel van vrijheid heeft me ook al veel energie teruggegeven. Ik verdien jaarlijks 35.000 euro bruto minder dan voorheen, dat is niet niks. Dus ja, ik kan me minder veroorloven. Vroeger ging ik op zaterdag en zondag op restaurant, nu niet meer. Vroeger reisde ik drie keer per jaar, nu één keer.
Maar ik ontdekte dat geluk ook gewoon gratis kan zijn. Samen volleyballen met mijn dochter, een spelletje rummikub spelen… Ik geniet echt meer van zulke momenten nu. Ik voel me gelukkiger en meer voldaan. Ik kan de job waar ik zo goed in ben op een eerlijkere manier doen, en da’s goud waard.”
