Mijn verhaal

"Al die kleine dingen waar je als grootouder van denkt dat je er goed mee doet, zijn voor hem een bron van frustratie"

“Zo’n aanval voelt als de ergste voedselvergiftiging. Heel mijn lichaam schreeuwt dan: dat eten moet eruit”

"Na het overlijden van papa ben ik in één klap volwassen geworden. Ik moést wel zorgen voor mama en mijn zus"

"De impact van Noahs ziekteproces is enorm. Steeds als een oplossing in zicht is, duikt er een ander probleem op..."

“Mijn ex vloog terug naar Canada, mét onze zoon. De dagen erna kon ik niets anders doen dan huilen”

"Na de dood van mama miste ik het zorgen voor. Dus ik schreef me in voor een zorgopleiding"

"Het leven zelf voelde voor mij nog als een opgave, maar voor de kinderen was ik blij dat mijn poging was mislukt..."

"De verplichtingen van het ‘grotemensenleven’ verstikken Wim. Het leven leiden is bij hem eerder lijden..."

"Ze was negentien, de dochter van zijn bankier. Voor haar heeft hij mij verlaten… Zo'n verschrikkelijk cliché"

“De blauwe plekken vervagen en de scheldwoorden vergeet je, maar op het internet gaat niets verloren”

"De kans dat ik na het aneurysma ooit nog wakker zou worden, was bijzonder klein. Wekenlang lag ik in een diepe coma..."

"Dankzij echolocatie kreeg ik als slechtziende weer meer vrijheid én eigenwaarde"

"Mijn vader heb ik nooit gekend, toch ben ik ondersteboven van zijn dood. Ik huil om een vader die nooit naar zijn dochter heeft omgekeken…"

“Toen hij op een dag mijn slaapkamer probeerde binnen te dringen via het dak, was de maat vol”

"Bij de gynaecoloog kreeg ik koudweg te horen: ‘Je hebt endometriose in het laatste stadium, en zult nooit kinderen kunnen krijgen' "

"Ik besefte dat ik het niet zou volhouden, heel mijn leven als non. Ik wilde vrijheid, ik wilde kinderen"

"Nieuwe dingen leren eten is heel stresserend voor mij, maar ik vind het belangrijk dat ik blijf proberen"

"Op mijn diepste slikte ik wel acht pillen per dag, dronk ik ’s avonds drie flessen wijn leeg en sloeg ik nog een handvol slaappillen achterover"

“Mama huilde, papa stortte zich op zijn werk. Ons gezin draaide om het zusje dat er niet meer was”

"Dat Glen en ik elkaar, veertig jaar na die vakantieliefde, zouden terugvinden, had ik nooit durven te dromen"

"De ochtend van zijn afscheid koester ik. Hij zei dat hij me graag zag en we dronken nog een tripel samen"

"Waarom haat mijn zoon me zo? Het antwoord zal ik wellicht nooit kennen, en dat doet me meer pijn dan de klappen die hij me gaf"

"Omdat ik groeiremmers heb genomen, voelt het alsof ik nooit de vrouw zal zijn die ik had moeten zijn"

“Af en toe word ik aangesproken als oma in plaats van mama. Maar dat mogen ze gerust denken”

"Ik heb altijd het gevoel gehad dat mama trotser was op mijn zus dan op mij. Wat ik deed of zei was precies ook van minder belang"

"Een Italiaanse ruïne verbouwen was niet onze grote droom, maar kwam wel op het juiste moment op ons pad. Het is nu ons huis, onze thuis"

"Op vakantie heb ik stiekem van het schriftje op de hotelkamer geproefd"

Meer lezen?

"Mijn dochter veranderde in een hoopje ellende toen haar vriendje haar dumpte. Mijn moederhart brak"

"Op Facebook las ik voor het eerst over infantiele anorexia. Ik kon alleen maar denken: dat is het, dat heeft Lotte!"

“Na de geboorte van onze zoon verdween seks naar de verre achtergrond. Het gebeurde nooit meer dat ik spontaan zin kreeg”

“Bij long covid zie je aan de buitenkant niks. Zo heeft de controle-arts geoordeeld dat ik 70% moet werken, maar dat kán ik niet”

"Na het overspel van papa voelde ik me verantwoordelijk voor mama, ík moest zorgen dat ze gelukkig was..."

"Een moederhart klopt altijd. Soms moet ik het kwijt, en dan zeg ik dat ik jullie mis, of vraag ik 'kom nog eens langs'"

“Voor zieke kinderen betekenen mijn lessen vaak het verschil tussen slagen of zitten blijven”

"Ik heb er geen spijt dat ik destijds mijn hart heb gevolgd. Zolang er liefde zou zijn, zou ik me overal ter wereld thuis voelen"

"Toen collega's foto's van hun kleinkinderen toonden, bleef ik lachen, maar vanbinnen weende ik. Het was mij niet gegund"

"Toen mijn stagementor merkte dat ik stotter, vroeg hij botweg: ‘Had jij niet beter voor iets gestudeerd waarbij je niet zo veel moet praten?’"

“Genezen kan ik niet, maar de dokters proberen mijn leven zo lang mogelijk te rekken”

"In 2010 kwam ik voor het eerst naar België. Oorspronkelijk voor drie maanden, maar ik ben nooit meer teruggekeerd"

"Vorig jaar kreeg ik de diagnose: ARFID. Tranen van geluk rolden over mijn wangen. Eindelijk voelde ik me begrepen"

"Kiezen voor het onbekende in een vreemd land was niet moeilijk: als je verliefd bent, neemt je hart het over van je brein"

"Ik kon mijn ogen niet geloven. Ik was pas vierenvijftig en moest noodgedwongen op vervroegd pensioen..."

"Ik haat het dat mijn pijn zo’n impact heeft op mijn gezin. Samen leuke dingen doen gaat gewoon niet meer"

"Ik zwaaide de voordeur open en werd bruut opzij geduwd. In de gang stond een man met een bivakmuts en een pistool in zijn hand..."

"Ik dronk niet dagelijks en er zat geen patroon in. Toch was ik verslaafd. Het glas werd een fles"