Column Marcel: Over afwezige papa’s en geheime mama-cafés

We zeggen allemaal wel dat het tegenwoordig anders is, dat alles beter is, dat mannen toch echt wel hun steentje bijdragen in de opvoeding en verzorging van hun kinderen, maar nu ik zo’n zeven maanden vader ben, kan ik meedelen dat dat reuze tegenvalt. Ik weet natuurlijk niet hoe het bij jullie is, daar in het wonderschone Vlaanderen, maar hier, in Amsterdam, zie ik toch voornamelijk zeulende moeders de dagelijkse boodschappen doen en hun kinderen van school halen. Het zijn veelal de moeders die met verwilderde blikken en moeilijk haar hun kroost door de stad transporteren.

Als ik met Sammie op consultatie ga, ben ik de enige man daar. Geen vader te bespeuren, alleen moeders. Dat vind ik vreemd de dag van vandaag

De vaders? Aan het werk. Centjes verdienen. Dat doet moeder trouwens ook, maar ja, ze is nu eenmaal moeder, dus dat hele gedoe met de kinderen, dat hoort er ook bij. Tikje overdreven, misschien, maar elke keer als ik met Sammie naar de Nederlandse variant van Kind & Gezin ga voor haar metingen en inentingen, ben ik de enige man daar. Geen vent te bekennen, alleen maar moeders. Moeders die mij ook altijd een beetje argwanend aankijken en proberen uit te vissen of ik weduwnaar dan wel homoseksueel ben. Want, ik zie het ze denken; een heteroseksuele man met levende vrouw die met zijn dochter naar het consultatiebureau gaat, dat klopt niet. Dat voldoet niet aan het plaatje.

Ik voel me dan ook bijzonder eenzaam op die druilerige dinsdagochtenden waarop ik met mini-me op consultatie ga. Geen hippe baardvader om mee te kletsen, alleen maar moeilijk loerende moeders. Die elkaar bovendien bovendien allemaal lijken te kennen. Geen idee hoe dat zit. Ontmoeten ze elkaar dan op van die enge zwangerschapscursussen? Zijn er moeder- met-baby-cafés waar ik niks over weet? Is er een of ander geheim genootschap? Of is het zoiets als dat ding tussen motorrijders? Dat je altijd naar elkaar zwaait als je een ‘mede-motorist’ tegenkomt? Hoe dan ook, het is niet makkelijk voor mij op dat consultatiebureau.

De mevrouw die Sammie weegt en meet en injecteert is trouwens een schat hoor, maar ook zij vraagt elke keer of het ‘wel goed’ gaat tussen Carlijn en mij. Nee, verder niks aan de hand, zegt ze dan, nee nee, daar gaat het niet om, maar ze is er nooit bij en je kunt het maar beter gewoon even vragen, nietwaar? En ik merk dat ik dan nog in de verdediging schiet ook. Dat ik uitvluchten probeer te zoeken. Ze is zo druk met haar werk, Hetty, en die zwangerschapshormonen hè, die blijven maar doorrazen. En ach, voor mij is het een kleine moeite want ik werk toch thuis. Anders moet zij weer vrij nemen, snap je wel, Hetty. Hetty zegt van wel, dat ze het snapt, maar ik zie aan haar ogen dat ze het toch maar raar vindt.
Dat is best vreemd, in 2017, dat we allemaal heel erg doen alsof er veel is veranderd sinds de jaren vijftig van de vorige eeuw, maar dat dat stiekem helemaal niet zo is. Natuurlijk zijn er steeds meer mannen die voor hun kind zorgen, maar dat gaat dan vaak om één dag in de week en die dag heet dan ook nog eens ‘papadag’. Jawel, er is een speciale naam voor bedacht. Om aan te geven hoe bijzonder het is. Mamadag bestaat niet, trouwens, want dat is het de rest van de week en dat is blijkbaar nog steeds de normaalste zaak van de wereld. Ben ik daar boos over? Nee, maar wel een beetje teleurgesteld. Kom op vaders, ga ook eens naar dat consultatiebureau. En praat dan gerust met die gast met die baard en die pet. Vindt ie leuk.