Column Marcel: Over werken met een baby op schoot
Het was een drukke week. Niet om zielig te doen, maar ik vond mezelf behoorlijk zielig. Het begon op maandag. Dat klinkt vrij normaal, maar ik ben zelfstandig ondernemer en sinds ik dat ben, doe ik er alles aan om zo weinig mogelijk op maandagen te doen. Waarom? Omdat ik, net als de meesten van jullie, een hekel aan maandagen heb. Het weekend is voorbij, iedereen is boos en verdrietig en heeft een kater en wil niet werken.
Dus doe ik dat niet. Nou ja, ik doe het natuurlijk wel, maar als het kan, plan ik zoveel mogelijk op andere dagen. Het slaat nergens op, dat weet ik ook wel, want door deze manier van denken wordt de dinsdag eigenlijk een maandag, maar het gaat om het principe. ‘Ik heb geen baas, dus ik doe wat ik wil. Kijk mij eens rebels zijn!’ Dat gevoel.
Een oppas regelen en betalen zodat jij de deur uit kunt om geld te verdienen, het blijft een tegenstrijdig ding
Desondanks moest ik ditmaal toch aan de slag, op maandag. Carlijn heeft wel gewoon een grotemensenbaan en de maandag is voor haar derhalve een échte maandag. Dus moest er een oppas worden geregeld. Een oppas regelen en die betalen zodat jij de deur uit kan gaan om geld te verdienen, het is een blijft een waardeloos en tegenstrijdig ding. Toch deed ik het, want ik mocht een beroemde rapper interviewen. Typhoon heet ie en volgens mij doet hij ook in België goede zaken. Hij is jong en knap en heeft een blokjesbuik en een boerderijtje onder de rook van Zwolle, een prettige stad in het noorden van Nederland.
Het was een heel fijn gesprek, leuk, maar het liep flink uit, want de rapper had het druk, was te laat en dus moest ik de oppas een extra uur betalen. Ik was er niet boos over, maar wel teleurgesteld. Met name omdat Sammie pas wakker werd toen ik thuiskwam en de oppas dus effectief niks anders had gedaan dan in de zetel zitten.
Met Sammie op de arm begon ik met het uitwerken van het interview, want dat moest de volgende dag klaar zijn. Ook al omdat ik die dag erna mijn volgende interview had ingepland. Ditmaal betrof het een beroemde schrijfster, die volgens mij ook goede zaken doet in België. Ze heet Heleen van Royen en ze schrijft bestsellers en ze heeft een jonge knappe vriend en ze is rijk en grappig. Carlijn was die dag vrij, dus dat scheelde weer een babysitter. Bovendien betaalde het tijdschrift waarvoor ik de klus klaarde onze lunch en de drank die we dronken. Dit voelde niet als werk. Dit voelde als een feestje. Ik werd er gelukkig van.
Eenmaal thuis echter, wilde Carlijn sporten en Sammie huilen en dus zat ik voor de tweede keer die week met een baby op schoot een interview uit te werken. Ook al omdat ik de dag erna mijn volgende interview had ingepland. Ditmaal met de vier dochters van een beroemde acteur die jullie in België volgens mij niet kennen. Vier dochters, mevrouw. VIER!
Het was een belachelijk ingewikkelde klus om al deze ravissante dames uit elkaar te houden, om hun namen te onthouden, om ze de juiste vragen te stellen en om het interview daarna uit te werken en tot een coherent geheel te brouwen. Daar was ik dan ook de rest van de week mee bezig. En met de zorg voor Sammie natuurlijk. En met eten koken. En lief doen voor Carlijn.
Wat ik al zei: het was een drukke week. Een leuke, dat ook, maar ik wist een ding heel erg zeker: ik zou nooit vier dochters krijgen. Ik vind eentje geweldig, maar ook echt meer dan genoeg.
MARCEL LANGEDIJK IS…43 jaar / freelance journalist en schrijver / samen met Carlijn / werd in 2016 voor het eerst papa van dochter Sammie
Uit Libelle 03/2017