Column Marcel: Over zetelhangen en feestjes geven

Ineens ben je twee maanden verder en blijk je in die tijd geen bal gedaan te hebben. Helemaal niks. Oké, natuurlijk heb ik Sammie verzorgd, boodschappen gedaan, eten klaargemaakt en gewerkt, maar om nu te zeggen dat ik iets leuks voor mezelf heb gedaan: nee. Sporten, bijvoorbeeld, zo’n ding waarvan ik dertig columns geleden nog zei dat het zo belangrijk was in mijn leven: al twee maanden niet gedaan. En dat terwijl ik vroeger vier keer per week in de boksschool te vinden was. Of twee keer, maar dan liep ik daarnaast rondjes in het park aan een behoorlijk tempo – voor een veertiger dan, hè. Ik moet er nu
niet eens aan denken. Ik lig ‘s avonds in de zetel, ik kijk Netflix, ik ben moe en ik word al angstig bij de gedachte dat ik die tijd ook zou kunnen spenderen in de sportschool.

de kater is er heus, de volgende ochtend, net als Sammies eerste flesje.

Een avondje met Carlijn uit eten, ook zoiets uit vervlogen tijden. We denken er wel eens over na hoor, daar niet van, maar ja, probeer maar eens een oppas te vinden die je vertrouwt en die niet minstens zo duur is als dat geplande avondje uit. En natuurlijk is het dat af en toe waard, maar zodra je met je enigszins beschonken gezicht weer boven het ledikant hangt, heb je al weer spijt. Want de kater is er heus, de volgende ochtend, net als Sammies eerste flesje. Laat maar zitten dan, toch?

Nou nee, niet dus! Want, zo begrijpen we van diverse gescheiden mensen met kinderen: daarin schuilt juist het gevaar, in het lethargisch aanvaarden van het feit dat je moe bent en dus nergens meer puf voor hebt. Door er niks aan te doen, gaat het sudderen, schuren, wringen. Stilstand is achteruitgang. Lethargisch op de bank hangen, jazeker, dat is de doodsteek voor een relatie.

Dus besloten we zelf een etentje te geven – de oppas kon écht niet. We nodigden vier vrienden uit, we zouden samen koken en een van die vrienden zou drie dozen luxewijn meenemen omdat ze – puur toevallig, we kiezen onze vrienden daar niet op uit – hoofdredactrice is van het leukste tijdschrift over wijn van de Benelux. Dat was een fout, dat etentje. Begrijp me niet verkeerd, het was héél gezellig en laat, met veel drank en eten en we voelden ons vreselijk gezellig en Marcel-en-Carlijn-van-vroeger, maar lieve heer op een hobbelpaard: wat een gedoe. Er moesten boodschappen komen, nieuwe wijnglazen – we hadden er maar twee, de rest was stuk – servetjes, er moest gehakt, gesneden en geroerd worden. Gestoomd, gebraden, gebakken. En Sammie was wakker, want die had nog nooit zoveel lawaai gehoord en zoveel vreemde geuren geroken – Peruaanse kipschotel ruikt toch heel anders dan een potje gepureerde wortelen met laffe rijst.

Pas om half een ’s nachts ging ze slapen en konden wij het op een drinken zetten. Nou ja, om half twee dan, want eerst moest de keuken duchtig ontsmet worden – alsof een supermarkt en een keukenwinkel frontaal op elkaar gebotst waren, zo zag het eruit. Het werd half vier, die nacht, en wat ik zei was waar: het was vreselijk gezellig. Precies wat we nodig hadden. Maar de volgende ochtend was Sammie om zeven uur wakker, bleek de keuken toch niet zo heel goed geschrobd (aangeschoten poetsen is geen aanrader, blijkbaar), was het toilet ook wel toe aan een verfrissing en hing er een braadlucht waar je de plakken van kon snijden. Toen we uitgeboend waren, zijn we op de bank gaan liggen. Netflix ging aan, de zak bolognesechips open en het verstand ging uit. Dat lethargische zetelhangen, daar moesten we ons maar eens niet meer zo druk over maken.