“De koudste en natste dag van onze vakantie eindigt in de warmste avond”

Zon! Vulkanen! Drakenbloedbomen! Wandelen! En altijd 23 graden in deze tijd van het jaar! Reikhalzend had ik uitgekeken naar ons wandelweekje op het piepkleine Canarische eiland La Palma.

Maar – hoewel het eiland ter hoogte van de westelijke Sahara ligt – is de zon niet op de afspraak. ‘Een abnormaal natte lente’, horen we overal. Op onze eerste dag al gaat een geleide tocht naar de vulkaan niet door wegens te veel wolken.

Ik zeur daar een halfuur over, kijk dan omhoog en zoek naar een alternatief. In het noorden zie ik een streep blauw, dus stappen Walter en ik in onze auto en maken we een prachtige wandeling door oude laurierbossen. En zo zal het de hele week gaan: we passen ons aan het weer aan en vinden altijd wel een goed plekje.

Maar op dag vier van onze rondreis worden we gegijzeld door de regen. We slapen die dag in het dorpje El Tablado. Terwijl we naar deze speciale plek rijden, zitten we plots in een grijze wolk. Het regent pijpenstelen en onze ruitenwissers vliegen heen en weer.

Het zicht is slecht en ik voel me niet erg veilig op de smalle kronkelwegen. In de routebeschrijving staat dat we het dorp best niet met onze auto inrijden. Het ligt namelijk op een bergflank die zo steil is en waar de straatjes zo smal zijn dat niet-geoefende chauffeurs er hun auto niet kunnen draaien op de steile hellingen.

Omdat we hier al een paar dagen aan het afzien zijn op de wegen, nemen we die goede raad ter harte. We zetten onze wagen op een parkeerplaats die zo’n 250 meter boven het dorp ligt.

De regen is ondertussen veranderd in een storm. We hebben gelukkig één koffer gemaakt voor de komende twee dagen, zodat we niet met al onze valiezen de bergwand af moeten. Het is ook hard beginnen te waaien en de regenvlagen slaan in ons gezicht.

We moeten onze koffer en zakken goed vasthouden of ze donderen zo de bergwand af. “Bij de taxiplaats naar links en dan tot aan drie aaneengeschakelde huisjes. Het mokkakleurige huisje is van jullie. De sleutel zit in een kastje”, zegt het vervolg van de routebeschrijving.

Aangekomen in ons huisje

Ons huisje is honderd jaar oud. Het blijkt piepklein en heel gezellig, maar het is er ook koud. Het wordt verhuurd door Claire, een Nederlandse die ook de bar ernaast uitbaat. Een bar met drie tafeltjes, die drie dagen per week open is. We zullen er vanavond eten. En omdat we toch niet kunnen wandelen in deze storm, gaan we er alvast een kijkje nemen.

Het barretje is het soort plek waar Walter en ik helemaal voor vallen. De kleine ruimte was vroeger een winkeltje en Claire heeft niets aan de inrichting veranderd toen ze het enkele jaren geleden overnam. Nu kookt ze voor de gasten van haar huisje en voor wandelaars als die op voorhand reserveren.

We worden vriendelijk begroet, maar niet uitbundig. Aan een van de twee andere tafeltjes zitten drie Duitse dames samen te schrijven. Walter en ik nestelen ons aan een ander tafeltje en tekenen in ons reisdagboek.

Buiten woedt de storm. De Duitse dames lezen eerst hun teksten aan elkaar voor en maken daarna een halfuur ruzie over de verdeling van de rekening. Ik krijg de slappe lach.

Ze vertrekken en we zien hen traag voorbijtuffen – de motor van hun wagentje maakt het geluid van een grasmaaier. Wat zijn we blij dat we het dorp niet zijn binnengereden…

Vier nieuwe mensen komen binnen, zij hebben ook gereserveerd om te eten.
Wat Claire vervolgens op tafel zet, is verser dan vers en superlekker. Groenten uit de tuin, zelfgemaakte tabasco.

Omdat ik haar naar de recepten vraag, raken we aan de praat. Claire, die tien jaar geleden net als wij een weekje naar La Palma kwam, verloor er onmiddellijk haar hart aan dit onooglijke plekje op de bergrug. Ze liet haar leven in Amsterdam achter en kwam hier wonen.

We vertellen elkaar over onze levens en ontdekken dat we over veel dingen hetzelfde denken. Uren blijven we kletsen. Het is bijna middernacht als we via het smalle houten trapje van ons oude huis naar ons bed stommelen.

Ik reis om prachtige plekken te ontdekken, dat deel kun je voorbereiden. Maar de toevallige ontmoetingen met gelijkgestemde zielen, die zijn niet voorspelbaar. Dit was ongetwijfeld de natste en koudste dag van onze vakantie, met de warmste avond.

Nog meer columns lezen?

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!