Annick

Over de gezelligheid van aperitieven

“Rond zes uur begint er een liedje te spelen in mijn hoofd: ‘Zou dat daar El Aperitivo kunnen zijn?’ ”

Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.

Toen ik me vanochtend aan het aankleden was en ik de rits van mijn broek wilde dichttrekken, ging dat wat moeizamer. Helaas niet omdat mijn broek gekrompen is, maar omdat er iets aan mijn buikomvang is veranderd. De afgelopen twee jaar was ik wat kilo’s kwijtgeraakt. Ik sport en wandel veel meer sinds ik vooral van thuis uit werk. En ik stopte ook een tijdlang volledig met alcohol.

Maar de laatste maanden ben ik daar wat losser in, en dat wordt direct afgestraft. Foeterend sta ik me in mijn kleren te hijsen. “Ik ben verdorie een vrouw van 61, moet ik nu nog altijd op dieet”, zucht ik bij mezelf. Net nu het zomer is en je je bandjes niet kunt verstoppen in dikke truien.

Hoe beter het weer, hoe meer zin ik heb in het aperitief. Dat eerste witte wijntje op een zonnig terras met een schaaltje olijven en wat kaasblokjes.

Niet dat ik nog een badpakkenlijf nastreef of onrealistische verwachtingen heb over slanke benen en een wespentaille. Maar ik had dankzij het sporten gewoon een wat strakker lijf gekregen, en dat voelde goed. En nu voel ik dat ik weer ben bijgekomen, gewoon omdat ik de teugels eventjes heb laten vieren.

Ik eet best gezond, maar het angeltje zit in het aperitief. Ik ben grote fan van een momentje om de dag neer te leggen met hapjes en een drankje. En hoe beter het weer, hoe meer zin ik daar in heb. Dat eerste witte wijntje op een zonnig terras met een schaaltje olijven en wat kaasblokjes ‘om de maag al wat te vullen’, zo’n lekker droog Ardeens worstje in de tuin met een glaasje Ricard erbij. Ik ben zelfs even bijna verslaafd geweest aan truffelchips, iets wat ik vroeger nooit had gegeten.

Het grote dieetdilemma

Elke dag opnieuw neem ik me voor om er niet aan toe te geven. Maar rond zes uur begint er iets te zingen in mijn hoofd, op de tonen van het liedje ‘El Bandido’ van Will Tura. Alleen maak ik er mijn eigen versie van: ‘Zou dat daar El Aperitivo kunnen zijn?’ Het is een oud grapje van een cameraman met wie ik ooit op reis was. We zongen het toen elke dag rond zes uur, en ik ben het sindsdien blijven doen.

En ja hoor: zodra dat liedje in mijn hoofd begint te spelen, krijg ik meteen zin in een drankje en iets lekkers erbij. Maar sinds deze ochtend sta ik dus voor een dilemma. Ga ik beginnen op te letten of ga ik de rest van de zomer nog lekker blijven genieten?

Ik heb het geluk, of in deze misschien net het ongeluk, dat Walter een even grote aperitiever is als ik. Hij vindt het gezellig om elke avond rustig wat tijd te nemen voor elkaar of met vrienden af te spreken in de stad. En hij is nogal creatief met hapjes, net op het moment dat ik een hongertje begin te krijgen. Helaas vliegen de kilo’s er bij mij sneller aan dan dat ze eraf gaan en vind ik die hapjes nu terug op mijn heupen.

Het rare is dat, zodra ik mezelf een dieet opleg, het lijkt alsof mijn brein aanvoelt dat er weer schaarste komt. Koekjes! IJsjes! Pizza met extra kaas!

Het rare is dat, zodra ik mezelf een dieet opleg, het lijkt alsof mijn brein aanvoelt dat er weer schaarste komt. Koekjes! IJsjes! Pizza met extra kaas! Dingen waar ik normaal totaal geen behoefte aan heb, worden plots onweerstaanbaar. Het werkt gewoon averechts! Dus misschien moet ik het deze zomer zachtjes aanpakken.

Alsof het zo moet zijn, lees ik vandaag een artikel over gezond ouder worden waarin de AHEI wordt aangehaald, de ‘Alternative Healthy Eating Index’. Geen dieet, maar een soort scorekaart voor je eetgewoonten, ontwikkeld op basis van wat goed is voor je lichaam. Je krijgt punten van 0 tot 10 voor verschillende voedselcategorieën, en zo zie je hoe gezond je eet.

Een fijne conclusie

Wat ik er zo fijn aan vind, is dat de conclusie is dat er niet één universeel gezond dieet is. Dat gezonde voeding flexibel is, zolang je de basis maar respecteert. En die is: eet meer onbewerkt plantaardig en minder bewerkt voedsel. Dat is exact het duwtje dat ik vandaag nodig heb. Want als ik gewoon zelf kook, met verse ingrediënten, voelt het niet als een opoffering. Dan kan ik mijn creativiteit kwijt en laat ik die zak chips gewoon in de winkel liggen.

Zeg nu zelf: gezond ouder worden door lekker vers te koken, klinkt toch veel fijner dan op dieet zijn? Niet voor een strandlijf, maar om fit en actief te zijn. En zo’n apero met zelfgemaakte gezonde hapjes is misschien ook iets om naar uit te kijken…

Meer van onze columnisten:

Volg ons op FacebookInstagramPinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!

Partner Content

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."