“Na drie jaar was het zover: de eerste bloem opende zich. Onze magnolia stond eindelijk in bloei!”

Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.

Dromen van bomen

Al mijn hele leven droomde ik van een magnoliaboom. Maar omdat ik meestal in appartementen heb gewoond, bleef mijn droom altijd beperkt tot het bewonderen van magnolia’s tijdens wandelingen.

Zijn bloesems die bloeien in de lente zijn voor mij het symbool van de terugkeer naar het licht, na de donkere winter. Ik ben verliefd op de overvloed aan bloemen die zo’n boom kan hebben, en op de weelderige, lichtroze kleur.

‘Laat de lente maar komen!’ roept zo’n boom. En nu staat er een in de tuin van ons Ardennenhuis. Die voor het eerst gebloeid heeft. Niet in maart of april, maar in juli. Juli!

Ik kocht onze magnolia drie jaar geleden als klein plantje. Toen Walter vroeg welke kleur ik had gekozen, kreeg ik wel even een kleine crisis. Ik dacht namelijk dat alle magnolia’s roze waren, maar hij wist me te vertellen dat er ook gele bestaan.

Wat een teleurstelling! Ik droomde namelijk helemaal niet van gele magnoliabloesems, nee, het was dat mooie lichtroze dat het ’m voor mij deed. Maar ik had de boom zelf gekocht, dus ik had maar beter moeten opletten.

Lange tijd deed ‘onze kleine’ helemaal niets. Hij kreeg wat blaadjes, maar daar bleef het bij. Voorlopig kregen we dus ook geen indicatie over de kleur. Twee jaar gingen voorbij en ons magnoliaatje bleef koppig: geen knoppen, geen bloemen.

Ik las dat hij nog te jong was. Dat het drie tot vijf jaar kan duren voor een magnolia voor het eerst bloeit. En dat het een eigenwijze boom is. Dat vond ik dan weer grappig.

Eindelijk in bloei

Afgelopen lente kreeg hij plots een groeischeut. Hij schoot niet alleen de hoogte in, maar ook de breedte. Flink zelfs. Ondertussen had ik ook een app geïnstalleerd waarmee ik planten kan identificeren. Die vertelde me dat ik een Magnolia soulangeana in huis heb gehaald, die bloeit in maart. En die is nooit geel, oef!

Hij kan uitgroeien tot wel zes à tien meter hoog en acht meter breed, wat dan wel wat veel is voor ons tuintje. Ik nam me nog eens voor om voortaan beter op te letten bij het kopen van jonge planten, nu het erop leek dat we misschien een reus hadden geplant. “We zien wel hoe het gaat”, zei Walter laconiek.

Maanden gingen voorbij, waarin we pendelden tussen Brussel en de Ardennen. Begin juli hadden we allebei veel werk en bleven we een tijdlang in Brussel. Het was bloedheet en we maakten ons zorgen over onze planten.

Maar toen we weer terugkeerden naar ons Ardennenhuis en ik de tuin inliep, zag ik plots dat er knoppen aan de magnolia stonden. Ik bekeek ze van dichtbij, maar ze zaten nog potdicht. Elke ochtend als ik opstond, ging ik eerst naar de magnolia kijken. De knoppen werden elke dag dikker. Ik werd er kinderlijk blij van.

Er stond een magnolia in mijn tuin en hij ging bloeien! Na vier dagen was het zover: de eerste bloem opende zich. Niet roze… maar prachtig wit, met wat roze aan de binnenkant.

Mama, die een weekje mee was, Walter en ik stonden eromheen alsof we net een zeldzame nieuwe soort hadden ontdekt, alle drie verrukt. Elke dag openden zich meer bloemen. Ons boompje van nog geen anderhalve meter hoog stond in volle bloei, en dat midden in de zomer!

Hoeveel onverwachte vreugde kan een plant brengen… En wat kan de natuur toch helend zijn. Voor een project waaraan ik meewerk, lees ik momenteel veel over traditionele Chinese geneeskunde. De wijsheid van de Chinezen vertrekt vanuit het feit dat wij één zijn met de natuur. Dat zijn we in het Westen soms een beetje kwijt.

En dat was in mijn geval zéker zo, voor ik in de Ardennen woonde. Door hier op de buiten te leven en een tuin te hebben, voel ik dat ik die verbinding weer maak. Ik leef mee met de seizoenen en zie hier veel meer hoe de natuur verandert.

We hebben nieuwe grote ramen aan de achterkant van ons huis die een prachtig zicht geven op onze tuin. Ik zit daar vaak gewoon te observeren. Het maakt me rustig. Uren kan ik er zitten lezen en kijken. Zoals nu, naar mijn magnoliaboom. Die bloeit in volle zomer, tegen alle regels in.

Nog meer columns lezen?

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!