“Ik heb geen idee hoe ik me zal voelen als ik Romeo over twee dagen naar Zaventem rij en hem weg zie stappen”

Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.

Ze vertrekken in etappes naar Australië. Eerst is Claire met hondje Thurston naar Melbourne gevlogen, over twee dagen vertrekt Romeo. De container met hun huisraad is ook onderweg en vaart nu ergens rond Afrika. Hopelijk komt die eind september aan in Melbourne. Dit is niet zomaar een lange vakantie, dit is echt emigreren naar een ander continent.

Romeo is al een tijd bezig aan een afscheidstournee. Iedereen wil hem nog zien, en hij gaat elke dag uit lunchen en dineren. Hij maakte nog een tiendaagse huttentocht in de Italiaanse Dolomieten met zijn vijf beste vrienden, de mannen die hij het hardst zal missen. Een afscheidsreis. Want Romeo beseft maar al te goed dat het voor veel van zijn vrienden een afscheid is voor lang. Niet iedereen heeft tijd en geld om zo ver te reizen. Je gaat natuurlijk ook niet zomaar voor één week naar Australië…

Ik neem afscheid van Claire. Het is meteen ook de laatste keer dat ik haar zwanger zie, in het echt

‘Afscheid’ is op dit moment ook het woord dat míjn dagen kleurt. Afscheid nemen van wat je dierbaar is, gaat altijd gepaard met een beetje verdriet. Ik neem afscheid van Claire, twee weken voor ze vertrekt, omdat wij zelf op reis gaan naar Bretagne. We zien elkaar daarna niet terug, want dan is ze al op weg met de hond. Het is meteen ook de laatste keer dat ik haar zwanger zie, in het echt.

Vanaf nu zal ik de vorderingen van haar buik op mijn computerscherm moeten volgen. In de herfst zal ze bevallen in Melbourne, haar thuisstad, het is dan lente daar. En daarna moet ik nog tweeënhalve maand wachten voordat ik mijn kleinzoon kan vastpakken. Ik tel nu al de dagen af… Die reis is trouwens al in de maak, en het vooruitzicht van een weerzien maakt het afscheid nu misschien toch íéts minder moeilijk. Maar ik heb geen idee hoe ik me zal voelen als ik Romeo over twee dagen naar Zaventem rij en hem zie wegstappen.

Oma op het scherm

Dat Claire ooit naar haar familie in Australië zou terugkeren, dat wist ik al lang. Dat het ineens zo snel gaat, heeft goede redenen, en die begrijp ik allemaal. Haar papa is ziek en wordt niet meer beter, ze wil dichter bij haar moeder zijn, en Romeo en Claire willen hun kindje in de relaxte sfeer van Melbourne laten opgroeien. Claire heeft vijftien jaar lang in Azië en Europa gewoond, en dit is de logische volgende stap. Bij een gemengd koppel is altijd minstens een van de twee een expat. En moet minstens een van de twee families een dierbare missen. Ik begrijp het dus allemaal heel goed.

Maar wat zal het wennen zijn dat ik op Romeo’s volgende verjaardag niet even naar Amsterdam kan rijden om met hen te gaan eten. De kerstboom zal leger zijn zonder hen. En alle dagen daartussen ook.

Ondertussen zullen zij hun kindje krijgen en zal ik mijn kleinzoon op een scherm leren kennen. Ik blijf er positief over, maar mijn hoofd is er wel vol van. Ik vertrouw erop dat het allemaal goed komt. Dat mijn kleinzoon en ik op onze eigen manier een band zullen creëren. Dat we een weg zullen vinden om er te zijn voor elkaar. Ik gaf Claire een kaartje mee voor op het vliegtuig. Het vat, denk ik, heel goed samen hoe ik me nu voel.

Liefste Claire

Een stukje van mijn hart reist vandaag met jou mee. Het zal voor altijd zijn waar jij en Romeo ook zijn. Het is een lange weg voor zo’n klein stukje hart, want het blijft aan mij vastzitten. Uitgerekt, maar nooit gebroken.
Ik hou ontzettend veel van jullie drieën (en van jou ook, Thurston). En ik tel de dagen af tot ik jouw kleine jongen in mijn armen kan houden.

Ik hoop echt dat hij zal weten dat er aan de andere kant van de wereld een rots voor hem is, iemand die hij misschien niet vaak zal ontmoeten, maar die hem elke dag graag zal zien en aan hem zal denken.

Ik wou dat ik dichter naast hem kon staan. Om zijn vreugde te vieren. Om hem te steunen als het wat moeilijker gaat. Maar ik weet zeker dat we een manier zullen vinden om dit op afstand te doen. Samen.

Safe travels,

Annick

Nog meer columns lezen?

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!