“Zolang ik de dag kan beginnen met wat warmte van mijn zoon en een scheut koffie, kan ik het wel aan”

Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.

Ik heb zo mijn eigen manier om te genieten van mijn zonen. Op deze koude ochtend trek ik – net zoals elke dag – de prachtige zwarte djellaba aan die Milo voor mij meebracht uit Marokko.

Hij heeft echt zijn best gedaan om die voor me te vinden. Samen met zijn vriendin Salma is hij naar de soek getrokken en heeft hij gezocht tot hij hét exemplaar vond waarvan hij wist dat ik het mooi zou vinden. Ik ga naar de keuken, zet de espressomachine aan en schenk mijn koffie in een van de Marokkaanse aardewerken kopjes die hij ook voor mij kocht.

Het is een glimlachmomentje: ik, helemaal alleen in mijn keuken, en mijn jongste zoon die even heel dichtbij voelt. Misschien voelt het deze herfst allemaal wat intenser, omdat ik door een emotionele periode ga.

De voorbije maanden draaide veel om Romeo en Claire. Hun vertrek naar Australië vroeg aandacht: er moest gepraat, geregeld en afscheid genomen worden. Het is een groot ding, een kind dat naar de andere kant van de wereld vertrekt, en straks komt er ook nog een kleinkind bij.

Mijn hart moet zich nog steeds aanpassen. Ik bleef achter met veel vragen, met als allergrootste: hoe zal dat gaan als de baby er straks is?

Maar ondertussen kon ik nog genieten van mijn jongste zoon. We gingen deze zomer een paar dagen met ons tweetjes klussen in de Ardennen. Daar hadden we tijd voor elkaar en voerden we tussen het schilderen door heel fijne gesprekken. Over het leven in Marokko, de mensen daar, Milo’s toekomstdromen.

Ik was blij verrast over hoezeer hij geboeid is door die cultuur en hoeveel hij erover weet. Hij vertelde dat de mensen in zijn dorp de liefste en meest gastvrije zijn die hij ooit heeft ontmoet.

Vrij zijn

Ik zie hoe gelukkig hij is wanneer hij in Marokko verblijft, en dat geeft mij rust. Milo is iemand die vrij wil zijn, en in België voelt hij zich toch wat ‘vastgebonden’. De ratrace maakt hem ongelukkig.

Ik heb me daar al veel zorgen over gemaakt, maar meer en meer begrijp ik hem. Ook al is hij op dat vlak heel anders dan ik. Ik heb mijn hele carrière lang heel hard gewerkt, en misschien heeft dat hem doen inzien dat hij het anders wilde.

Corona heeft er bij hem ingehakt, wat ik merk bij wel meer jongeren van zijn generatie. Mentaal was het voor velen een zware periode, en ook Milo ging toen veel dingen in vraag stellen.

Niet dat alles nu van een leien dakje loopt. Er zijn ook veel onzekerheden en hij kan de dingen niet forceren. “Ik probeer daar een leven op te bouwen,” zei hij tijdens een van onze momentjes samen, “maar ik weet dat het tijd kost.”

Ik maak me er steeds minder zorgen over. Hij kiest bewust voor dit leven tussen de bergen en de zee, en als hij daar het geluk of de vrijheid vindt die hij zoekt, dan kan ik alleen maar blij zijn en toekijken.

Zelf werk ik graag met lijstjes en plannen, het liefst met een duidelijke einddatum. Maar Milo leert me dat het ook oké is om te wachten tot de dingen op hun plek vallen. Volwassen kinderen hoeven niet de keuzes te maken die je zelf zou maken.

Intussen is hij weer naar Marokko vertrokken. Opnieuw reed ik naar de luchthaven om een kind af te zetten. Gelukkig is het bij hem iets minder ver en komt hij regelmatig terug naar België, dat scheelt.

Maar ik ken het leven dat hij daar leidt en het huis waar hij woont, en – belangrijker nog – zijn vriendin met wie hij nu al bijna twee jaar samen is, alleen uit verhalen, foto’s en filmpjes.

Het is tijd dat ik ga kennismaken met Salma en de plek waar ze wonen. Meteen rijpt er een plan: wat als ik in december met mijn moeder naar Marokko zou gaan in de week dat ze jarig is? Ik praat erover met Milo en hij vindt het een prima idee, dus we beginnen plannen te maken.

En zo zit ik hier nu te schrijven in mijn djellaba, met mijn koffie en mijn gedachten. Ik denk aan Romeo en Claire, die zich klaarmaken om ouders te worden. Ik denk aan Milo, die ergens onderweg is in zijn eigen verhaal. En ik glimlach nog eens… Zolang ik mijn ochtenden kan beginnen met een beetje Marokkaanse warmte en een flinke scheut koffie, kan ik dat allemaal wel aan.

Nog meer columns lezen?

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!