“Als ik na de lange wandeling op het terras neerplof, begint mijn voet te branden”

Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.

Na een lange wandeling in de hitte ploffen Walter en ik neer op een terras in Brussegem. Het is al dagen ondraaglijk heet. Onderweg dronken we liters water en liepen we gelukkig vaak onder het gebladerte van bossen.

Het stappen ging goed, alleen mijn linkervoet deed een beetje pijn. Als het warm is en je meer dan tien kilometer stapt, dan doet er altijd wel iets zeer, bedenk ik me, en ik schenk er verder weinig aandacht aan.

Maar op het terras krijg ik meer en meer pijnscheuten en begint mijn voet te branden. Ik mank naar de auto. Thuis trek ik mijn schoen uit en kan ik al niet meer op mijn voet lopen. Aan de buitenkant zit onderaan een dikke zwelling. De hele avond blijf ik met mijn been omhoog liggen, in de hoop dat het overgaat, maar het doet echt pijn.

’s Nachts lijkt het even beter, maar de volgende ochtend is die rare zwelling er meteen weer. Ik heb nogal wat plannen de komende week, waarvoor ik best geen zwelling heb onderaan mijn voet, dus ik beslis het toch maar even te laten nakijken bij de huisarts.

Wanneer ik haar vertel wat ik heb en hoe ik het heb opgelopen, kijkt ze bedenkelijk. “Dat is een ambetante”, zegt ze op haar laconieke manier. Wat ik heb, is een stressreactie op het buitenste midden-voetbeentje.

De zwelling blijkt een soort natuurlijke gips van weefsel dat zich heeft gevormd om het beentje te beschermen. Het verdict: platte rust en zo snel mogelijk een scan laten nemen. Verder weinig aan te doen. Tenzij het gebroken is, dan moet ik een brace.

Thuis bind ik meteen een icepack rond de pijnlijke plek, en dat voelt heerlijk. Het is buiten 34 graden en ik overweeg even om ook een icepack rond mijn andere voet te binden, gewoon als verfrissing.

Verplichte platte rust

Terwijl ik in de zetel lig met mijn benen omhoog, denk ik heel even: dat is genieten, verplichte platte rust terwijl het zo warm is. Niet ziek zijn en dus perfect in staat om rustig wat te liggen lezen.

Maar lang duurt dat gevoel niet, want mijn agenda staat vol met leuke activiteiten waar ik mijn voeten voor nodig heb. Een bedank-etentje met een klant, een namiddag Antwerpen met een bezoek aan mijn favoriete kleiwinkel, nóg een etentje en
in het weekend zou ik als vrijwilliger gaan helpen op een heel leuk muziekfestival. Het dringt tot me door dat ik dat misschien wel allemaal zal moeten afzeggen.

Ik krijg een bericht van mijn dokter. “Het goede nieuws is dat het geen breuk is. Maar dat wil niet zeggen dat je kunt gaan rondhossen. Als je naar het festival gaat, dan is het om te zitten en te luisteren, niet om de hele dag te helpen.”

Een brace is gelukkig niet nodig, ik moet vooral ijs blijven leggen en rusten. En voorlopig niet autorijden. Daarna alleen stappen met goed en stevig schoeisel. “Hoe meer je nu rust, hoe sneller je weer kunt gaan wandelen”, voegt ze eraan toe.

Mijn dokter weet dat wandelen mijn lang leven is. Ik moet toch even slikken. Ik hou er niet van om mensen teleur te stellen. Ik haat het om last minute een etentje af te bellen. Maar het muziekfestival vind ik het ergst.

Zij rekenen op mij om artiesten op te vangen, ik mocht ervoor zorgen dat Gabriel Rios niets tekort zou komen. Maar wanneer ik naar mijn voet kijk, besef ik dat ik best geen hele dag rondloop op een oneven festivalterrein.

Hoewel iedereen lief en begripvol reageert, baal ik als een stekker. Gelukkig zijn er geen wandelreportages in het verschiet. Volgende week ga ik een week met mijn moeder naar de Ardennen en zij zal het gezellig vinden dat ik veel bij haar in de tuin kom zitten.

Maar daarna vertrekken we op reis naar Bretagne… Walter, wiens humeur nooit kapot te krijgen is, zegt opgewekt dat we nu nog eens een culinaire cultuurvakantie kunnen houden in plaats van een wandelvakantie. En de vriendin die meegaat, laat weten: “Oesters en lezen = topvakantie.”

Ach, in plaats van te blijven balen, ga ik dan maar lekker zitten schrijven met mijn voet omhoog. Straks stuur ik Walter naar de kelder om de krukken te zoeken die daar ergens liggen. Hoe meer ik rust vandaag, hoe groter de kans dat ik dit weekend kan gaan genieten van Gabriel Rios. Op krukken.

Meer van onze columnisten:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!