“Misschien is het grootste cadeau dat we onze kinderen kunnen geven: ze loslaten”

Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.

‘Ik heb niet gehuild in de wagen!’, stuur ik naar Romeo. ‘Mag, hè’, stuurt hij terug. Ik moet erom lachen. Ik heb mijn oudste zoon net naar de luchthaven gebracht en hem naar Australië zien vertrekken met een grote koffer. De laatste foto die ik van hem maak, is er een van zijn rug, wanneer hij wegstapt, een nieuw leven tegemoet. Tegen zijn natuur in draait hij zich zes keer om, om te wuiven.

Ik denk dat hij kijkt of ik niet in huilen ben uitgebarsten. Dat gebeurt niet. Natuurlijk ben ik emotioneel, maar niet ontroostbaar. Thuis vertelt Walter me dat Romeo tegen hem heeft gezegd dat hij me goed moet opvangen. Het ontroert me dat hij daar op zo’n moment aan dacht.

De dagen na zijn vertrek krijg ik telefoontjes en berichten van vriendinnen en kennissen. ‘Verschrikkelijk, ik zou het niet aankunnen! Hoe voel je je?’ Heel lief, maar – gelukkig – niet echt toepasselijk. Tussen al die woorden zit ook een prachtig zinnetje dat me wel steunt: ‘Er zijn slechts twee blijvende dingen die we onze kinderen kunnen meegeven: wortels, om te hechten, en vleugels, om te vliegen.’ En ja, vliegen doen ze, mijn zonen.

Ik neem een douche, maak een koffietje en ga wat zitten schrijven. Mijn gedachten dwalen vaak af, maar ik slaag er toch in om een paar uur te werken. Wat doe je eigenlijk in de uren nadat je kind naar de andere kant van de wereld is vertrokken? Er bestaat nu eenmaal geen handleiding voor.

Ieder verdriet is anders

Ik begin wat te zoeken en beland op Facebook bij een soort zelfhulpgroep voor ouders van kinderen die ver weg wonen. ‘Scattered Families’ (verspreide families, red.) heet de groep. Ik snuffel er uitgebreid rond. Hier zitten mensen die precies meemaken wat ik meemaak. Er wordt veel gedeeld over verdriet en gemis. Het valt me op dat vooral vrouwen hun verhaal doen.

Wanneer ik blijf doorlezen, voel ik naast verdriet ook veel kwaadheid. Sommige moeders beschuldigen hun zonen en dochters ervan dat ze hen in de steek laten. Ik veroordeel niemand, want ieder verdriet is anders, maar voor mij voelt dat een beetje als emotionele chantage. Ik zou het nooit over mijn lippen krijgen dat mijn zoon mij in de steek heeft gelaten. Dat ik nu alleen achterblijf en wil dat hij terugkomt. We maken immers toch geen kinderen om ze hun hele leven bij ons te houden? Ja, diep vanbinnen willen we dat misschien wel, maar dat is nu eenmaal niet de bedoeling.

De schoonzonen en -dochters krijgen ook wat te verduren in die Facebookgroep. Het maakt me een beetje triest dat sommige ouders hun hele leven ophangen aan dat van hun kinderen, en dan totaal ontredderd achterblijven zodra die hun eigen pad kiezen. Hoe voelen die kinderen zich daarbij? Schuldig? Beklemd?

Veel vrouwen vragen om raad. Meestal onthoud ik me, maar bij een vrouw die heel boos schrijft, reageer ik toch. Ik suggereer dat ze misschien beter rustig kan praten met haar zoon, maar wel bij haar eigen gevoelens kan blijven, in plaats van hem te beschuldigen. Want door te verwijten duw je iemand vaak alleen maar verder weg.

Romeo weet volgens mij perfect dat ik emotioneel ben door zijn vertrek, maar ik denk dat hij ook voelt dat ik het bewust positief probeer te benaderen. Zelfs mijn moeder, voor wie het allemaal nog definitiever is omdat ze zelf niet meer naar Australië kan en moet wachten tot Romeo en Claire naar België komen, houdt zich kranig. Zelfs zij begrijpt dat hun geluk daar ligt.

Niet dat iedereen altijd maar flink en sterk moet zijn. Verdriet hoort erbij, en tranen mogen er zijn. Maar misschien is het grootste cadeau dat we onze kinderen kunnen geven: ze loslaten. Hen laten voelen dat er bij ons altijd een plek is waar ze mogen komen en gaan. Dat ze altijd welkom zijn, zonder voorwaarden en zonder schuldgevoel. Dat ze mogen vliegen, ver of dichtbij, en dat onze liefde diepe wortels heeft.

Ik wil mijn kinderen niet vasthouden uit angst om ze kwijt te raken, maar ze net loslaten uit vertrouwen dat de band blijft bestaan. Want sommige dingen reizen altijd mee, ongeacht de afstand. Liefde is grenzeloos. Grenzeloze Liefde. De cirkel is rond.

Nog meer columns lezen?

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!