Daisy en Daan zijn een koppel en allebei blind
Ze wonen samen, hebben een mooie job, veel hobby’s en gaan graag met hun vrienden op stap. Daisy (33) en Daan (39) trekken hun plan als de beste én zien elkaar doodgraag. Maar ze zagen elkaar nog nooit, want allebei zijn ze blind.
‘Ik zie je graag.’ ‘Liefde op het eerste gezicht.’ De beeldspraak die wordt gebruikt als het over de liefde gaat, bevat vaak het woord ‘zien’. Maar wat als je nu net dat zintuig mist? Daisy en Daan werden allebei geboren met de ziekte van Leber, een zeldzame erfelijke afwijking aan het netvlies, die ervoor zorgde dat ze vanaf hun tienerjaren volledig blind waren. Acht jaar geleden werden ze verliefd.
Daisy: “Dat gebeurde haast toevallig. Ik zat in het laatste jaar van mijn masteropleiding op kot, maar was op zoek naar een andere woning. Ik postte een berichtje op Facebook: ‘Ik wil cohousen, kent iemand een geschikte plek?’ Ik legde mijn situatie uit: dat ik volledig blind ben en er dus wel specifieke vereisten waren, zoals een winkel op loopafstand. Daan reageerde via Messenger. Hij begreep precies waar ik naar op zoek was, zei hij. ‘Ik woon in dezelfde stad als jij, ik ben ook blind en ik woon ook op mezelf, dus ik weet wat je nodig hebt. Ik zal voor je rondvragen.’ “
Daisy: “Na dat berichtje bleven we contact houden. Tot ik me er wat ongemakkelijk bij begon te voelen. Ik kénde hem niet, ik vroeg me af: met wie ben ik hier eigenlijk aan het chatten? Dat liet ik hem ook weten: ‘Ofwel spreken we eens af zodat ik weet wie je bent, ofwel ga ik niet meer antwoorden.’ Waarop hij antwoordde: ‘Oké, dan neem ik je mee uit eten naar de Mexicaan.’ “
Daan: “Dat we allebei blind zijn, was niet eens het belangrijkste gespreksonderwerp de eerste avond dat we afspraken. We spraken over onze jobs, onze hobby’s.”
Daan: “Elke smartphone heeft tegenwoordig een spraakfunctie waarmee je berichtjes kunt laten voorlezen. Dat is fijn, want het geeft ons veel zelfstandigheid. Dat was ook de manier waarop Daisy en ik met elkaar communiceerden. Maar het was nog veel fijner om elkaar live te ontmoeten. Die avond bij de Mexicaan vloog voorbij.”
Daisy: “Ik vond dat ook, al beschouwde ik het niet meteen als een date. Ik wilde wel graag iemand leren kennen, maar ik had altijd voor mezelf één voorwaarde gesteld: géén blinde partner. Dat leek me te confronterend, het zou zijn alsof mijn beperking mijn partnerkeuze bepaalde. Ik heb me ook altijd in de ‘gewone’ wereld bewogen, ik ben naar een gewone school gegaan, ik zat op de unief, de meerderheid van mijn vrienden is niet blind… Maar ondanks mijn overtuiging, was er geen ontkomen aan. Daan is zo grappig. Zo zorgzaam. Zo intelligent.”
Daan: “Dat we allebei blind zijn, was niet eens het belangrijkste gespreksonderwerp die avond. We spraken over onze jobs, onze hobby’s. Het klikte gewoon.”
Ziet hij er goed uit?
Daan en Daisy bleven elkaar opzoeken. Als vrienden. Want wanneer ben je klaar om de volgende stap te zetten? Wanneer weet je dat het tijd is voor de eerste kus, als je niet in elkaars ogen kunt kijken, als je elkaars signalen niet kunt oppikken?
Daisy: “Er waren kleine aanrakingen. Ik merkte bijvoorbeeld dat Daan zijn hand al eens ‘toevallig’ tegen de mijne terechtkwam.”
Daan: ” ’s Avonds op straat legde ik mijn arm rond haar. En ze schudde die niet af. Een goed teken, toch?” (lacht)
Daisy: “Ik heb me nochtans tegen mijn gevoelens verzet. Ik wilde niet iemand die blind was, weet je wel… (lacht) Maar ik merkte dat ik hem miste als we niet bij elkaar waren. Dat ik uitvluchten begon te verzinnen om bij hem te kunnen zijn. Ik kon niet anders dan denken: misschien moet ik hem toch een kans geven…”
Daisy: “Weet je dat ik dát misschien nog het allermoeilijkste vind? Dat Daan me nooit een compliment zal kunnen geven over mijn kleding of kapsel.”
Daisy: “Toen ik voelde dat het iets zou kunnen worden, heb ik een foto van Daan naar mijn vriendinnen gestuurd. Ik wilde weten of hij er een beetje oké uitzag. Hun antwoord was positief! Mensen vinden dat vaak verrassend, maar het uiterlijk is wel degelijk belangrijk voor mij. Ik ben daar zelf ook veel mee bezig, ik draag make-up en mooie kleding. Dus ik vind het fijn als mijn partner daar ook op let. En nee, het gaat me niet om ‘knap’ zijn, maar wel om verzorgd zijn, een mooie lichaamshouding hebben, een leuke kledingstijl…
Daisy: “Weet je dat ik dát misschien nog het allermoeilijkste vind? Dat ik nooit een complimentje krijg van Daan over mijn kleding of kapsel? Hij geeft me veel complimentjes, begrijp me niet verkeerd. Hij zegt vaak hoe mondig ik ben, hoe knap ik de dingen weet aan te pakken. Maar elke vrouw wil toch graag van haar man horen dat ze er goed uitziet? Dat compliment zal hij me nooit kunnen geven.”
Elkaar beter begrijpen
Daisy: “Onze omgeving had snel door dat er ‘iets’ was tussen ons. Mijn mama is jong gestorven, ik woonde bij mijn papa. Hij reageerde aanvankelijk heel bezorgd. Hij had Daan graag, maar hij maakte zich zorgen over het feit dat we allebei blind zijn. Er zullen vast nog meer mensen geweest zijn die er hun mening over hadden. Ik begrijp dat. Als je een koppel ziet waarvan de ene twintig jaar ouder is dan de andere, denk je misschien ook onbewust: gaat dat wel lukken?”
Daan: “Ik héb een relatie gehad met een vrouw die niet blind was. Dat had praktische voordelen, uiteraard. Maar er was ook een keerzijde. Als je een partner hebt die goed kan zien, voel je je afhankelijk. Het gevaar zit erin dat je dat wilt overcompenseren. Dat je altijd het gevoel hebt dat je iets goed moet maken. Er is geen evenwicht. Vergelijk het met partners met een totaal verschillende financiële achtergrond: de partner met het minste geld zal zich misschien ook afhankelijk voelen.”
Daisy: “Het voordeel van allebei blind te zijn, is dat we elkaar begrijpen op een niveau waarop mensen zonder visuele beperking dat nooit zullen kunnen.”
Daisy: “Het voordeel van allebei blind te zijn, is dat we elkaar begrijpen op een niveau waarop mensen zonder visuele beperking dat nooit zullen kunnen.”
Daan: “Al heeft ook dát een keerzijde: je kunt elkaar ook versterken in die negatieve gevoelens.”
Daisy: “Daar praten wij open over. We kunnen over alles tegen elkaar ventileren. Maar soms zeg ik: ‘Daan, nu even niet. Ik voel me al niet zo goed.’ Omdat er na mijn werk weer eens een spoorwissel was in het station, bijvoorbeeld, waardoor ik het juiste perron niet vond en mijn trein miste. Maar ook omgekeerd: ‘Ik heb een supergoede dag en ik wil nu geen negativiteit.’ Net omdat het zo herkenbaar is, word je er snel in meegesleurd.”
Kibbelen en zuchten
Twee jaar na hun ontmoeting kochten Daan en Daisy samen een appartement. Intussen wonen ze wettelijk samen.
Daisy: “We waren nog geen jaar samen toen mijn papa overleed. Daan heeft me op een manier gesteund die je niet zou kunnen verwachten van iemand die je maar zo kort kent. Het was een moeilijke periode, maar ze heeft onze band meteen verdiept. Omdat ik geen broers of zussen heb, heb ik na papa’s overlijden mijn ouderlijk huis verkocht. Het plan was om iets voor mezelf te kopen, zodat ik kon stoppen met cohousing. Waarop Daan zei…”
Daan: “Waarom kopen we niet samen iets?”
Daisy: “Als ik me ergens aan erger, spreek ik dat meteen uit. Met de ogen rollen heeft weinig zin, hé. We zien dat toch niet van elkaar.”
Daisy: “We vonden een geweldig duplex-appartement met een groot terras. Pal in het centrum, alle winkels dichtbij. Het was perfect, we wonen hier nog steeds erg graag en het heeft onze relatie alleen maar verbeterd. Pas op, we kunnen af en toe kibbelen, hoor. Als ik me ergens aan erger, spreek ik dat meteen uit. Met de ogen rollen heeft weinig zin, hé. We zien dat toch niet van elkaar. Omgekeerd laat Daan het ook wel merken als iets hem niet aanstaat. Hij kan zuchten in alle toonaarden.”
Daan: “In het openbaar hou ik me in. Dan geef ik haar een duwtje onder tafel.”
Daisy: “Een stilte kan ook veel zeggen. Of een deur die wat harder wordt dichtgeslagen. We hebben zo onze manieren.” (lacht)
Fantastisch netwerk
Net als ieder koppel bouwden Daisy en Daan een routine op in het samenwonen. En dat ging al snel vlot, met wat hulp hier en daar.
Daan: “We doen zo goed als alles zelf. De was, de boodschappen, koken… Al gebeurt dat laatste minder vaak, omdat we het allebei niet graag doen.” (lachje)
Daisy: “Eén keer per week komt de poetshulp. Dat is het.”
Daan: “Dat lukt ook mede dankzij hulpmiddeltjes – domotica en speciale apps voor slechtzienden, bijvoorbeeld – maar vooral ook door ons fantastische netwerk. Zo hebben wij heel toffe buren. Als we brieven krijgen, leest de buurvrouw die aan ons voor.”
Daisy: “Ik ben daar duizend procent dankbaar voor. Als ik met vriendinnen op stap ga, bieden ze vaak aan om bij hen te blijven slapen, zodat ik ’s avonds de trein niet meer moet nemen. Of ze brengen me naar huis. Soms vraag ik dan of ze even mee naar binnen kunnen komen om ergens mee te helpen. We staan er niet alleen voor. Dat is goud waard.”
Zingen en podcasts
Alsof het verhaal van Daisy en Daan nog niet inspirerend genoeg is, blijken ze allebei ook nog een flexi-job te hebben én hobby’s, die veel tijd innemen.
Daan: “Twee à drie keer per maand dienen wij op in ‘Dans le noir’. Dat is een bijzonder restaurant in Brussel, waar het pikdonker is. Het is een internationaal concept, dat erop gericht is om mensen hun eten op een andere manier te laten proeven, en het bestaat onder andere ook in Parijs, Londen en Melbourne. Het is er echt compleet duister, zelfs de noodverlichting is afgeplakt.”
Daisy: “Het restaurant heeft bepaalde tools, zodat je in het donker kunt werken. Er is bijvoorbeeld een soort van karretje dat het eten naar de tafels rijdt. Het verandert ook nooit van indeling, zodat wij er perfect onze weg kennen.”
Daan: “We hebben allebei een zittend beroep, Daisy is juriste, ik werk voor de VDAB. Het is leuk om als afwisseling zo’n fysiek werk te kunnen doen. Je bent op een heel andere manier moe als je thuiskomt.”
Daisy: “Zingen is mijn passie, ik zou er het liefst voltijds mee bezig zijn, al besef ik dat die droom niet heel realistisch is.”
Daisy: “En ik heb zelfs nog een derde job: ik ga regelmatig zingen op trouwrecepties, ceremonies, bedrijfsfeesten… Het is een passie, ik zou er het liefst voltijds mee bezig zijn, al besef ik dat die droom niet heel realistisch is. Maar het weerhoudt me er niet van om het te professionaliseren, ik werk met goede producers en in goede studio’s. Ik probeer sinds kort ook mijn eigen nummers te schrijven.”
Daan: (trots) “Ze is echt zéér goed.”
Daisy: “Mijn laatste single heb ik over en voor Daan geschreven. Hij heet ‘Onverwacht’, en gaat over de onmacht die je voelt als je merkt dat iemand van wie je veel houdt zich niet goed voelt. Dat dwingende gevoel van: hoe kan ik je terug laten lachen? Hoe kan ik je de schoonheid van de dingen weer laten zien?”
Daisy: “Mensen die benieuwd zijn, kunnen online zoeken op ‘Daisy O’, mijn artiestennaam. Mijn nummers staan op alle platformen en op sociale media. Ook daarvoor ben ik trouwens mijn dank verschuldigd aan mijn netwerk. Noem me ijdel, maar ik vind het belangrijk om een beetje goed te staan op de foto’s die ik deel. Dus stuur ik ze altijd eerst eens door naar vriendinnen: vind je dit een mooie foto? Dan pas zet ik ze online.”
Daan: “Ik maakte al twee podcasts, onder andere eentje over technologie voor mensen met een visuele beperking, Tech Touch heet die.”
Daan: “De liefde voor muziek deel ik niet – ik zing enkel onder de douche.” (lacht)
Daisy: “Maar je helpt me wel, hé. Daan maakt podcasts. Hij kan heel goed overweg met opnameapparatuur en hij monteert regelmatig audio-opnames voor mij.”
Daan: “Die podcasts zijn mijn hobby. Ik heb intussen twee reeksen gemaakt, onder andere eentje over technologie voor mensen met een visuele beperking, Tech Touch heet die. Ik volg ook avondschool over podcasts maken, ik wil er nog veel over bijleren.”
Daisy: “Wij zijn écht niet goed in stilzitten.” (lacht)
De toekomst
Als ik Daisy en Daan zeg dat ik versteld sta van hun verhaal en dat ik haast zou vergeten dat ze allebei blind zijn, glimlachen ze.
Daan: “Dat is een van de mooiste complimenten die mensen ons kunnen geven. Het betekent dat we niet herleid worden tot onze beperking. Ik wil graag dat mensen met me omgaan omdat ze me tof vinden, en dat het feit dat ik blind ben, gewoon een bijkomstigheid is.”
Daisy: “Ik ben wel echt trots op ons. Ik bedoel: ik vind dat wij een leuk leven hebben, dat wij op een toffe plek wonen, veel vrienden hebben en goeie jobs. We zijn goede, geïntegreerde burgers. En we hebben allebei onze talenten. Daar mogen we fier op zijn, toch?”
Daisy: “Wat de toekomst ons mag brengen? Voor mij dan toch een florerende muzikale carrière. Of op zijn minst dat ik heel veel met muziek kan bezig zijn en veel live kan spelen, want dat vind ik het allerleukste.”
Daan: “Een gewoon goed leven. Dat is voor mij eigenlijk al voldoende. En misschien binnenkort nog eens op reis gaan.”
Daisy: “En kindjes? Daar zijn we nog niet uit. Op dit moment denken we van niet. Niet door onze beperking, het is niet omdat wij deze aandoening hebben dat ons kind ze met zekerheid ook zou hebben. We hebben gewoon allebei geen kinderwens. Ik zie niet in hoe ik mijn huidige, drukke leven met kinderen zou kunnen combineren. Maar dat kan ook nog veranderen. We zien wel wat de toekomst brengt.”
Mis ook Daisy’s pop-upcolumn niet!
Vanaf Libelle 1 van het nieuwe jaar kun je zes weken lang een pop-upcolumn van Daisy lezen. Ze neemt ons mee in haar leven en vertelt over de alledaagse situaties waarmee zij als blinde jonge vrouw geconfronteerd wordt.
Nog meer mooie liefdesverhalen lezen?
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!
