Lieve heeft nog nooit een echte relatie gehad en had voor het eerst seks op haar 39ste. Ze blijft wachten op haar prins op het witte paard, maar amuseert zich ondertussen met Karel.

Eerste stappen

Lieve (47): “Ik durf het haast niet te zeggen, maar ik heb nog nooit een echte relatie gehad. Ik ben wel al verliefd geweest, op de knappe jongen uit mijn klas in het zesde leerjaar, en op de beste vriend van het lief van een vriendin. Maar het was helaas nooit wederzijds. Ik kreeg al dikwijls de vraag of ik de intimiteit van een relatie niet mis: passioneel kussen, tegen elkaar aan in de zetel kruipen om samen een romantische film te kijken, vrijen. Ze moesten eens weten… Tot mijn dertig had ik zelfs nog nooit een man gekust. Hoe moest ik intimiteit missen als ik niet eens wist wat dat was? Iedereen ging ervan uit dat ik toch op z’n minst al onenightstands had beleefd. Niet dus.

Er zijn momenten geweest waarop ik twijfelde aan mezelf. Viel ik wel op mannen? Gelukkig weet ik ondertussen wel beter. Ja, ik val absoluut op mannen en ja, ik mis de intimiteit. Op mijn dertigste kwam die eerste kus er dan eindelijk toch. Op een avond, met mijn dakwerker in de keuken. (lacht) De spanning tussen hem en mij was al een tijdje voelbaar. Als hij de nieuwe pannen bracht, als hij mijn nieuwe dak aan het leggen was, als hij de factuur kwam brengen… Dat ondeugende lachje, zijn flirterige sms’jes, de smoesjes die hij bedacht om me toch maar te zien. Ik voelde aan álles dat er eindelijk iets zou gebeuren, dat ik eindelijk aangeraakt zou worden. Toen het zover was, voelde ik mijn hele lijf tintelen. Van opwinding, zenuwen en misschien wel een beetje angst: hoe doe je dat, kussen?

Maar eens zijn lippen de mijne hadden gevonden, wilde ik ze niet meer loslaten. Dat ik dat al die jaren had moeten missen… Ik wist dat de dakwerker, Karel heet hij, geen relatie wilde, of toch niets serieus, en dat vond ik prima. Eerlijk gezegd was ik al lang blij dat er eindelijk een man was die me het gevoel gaf dat hij oog had voor mij. Al dacht ik diep vanbinnen wel dat ik misschien niet de enige vrouw in zijn leven was. Waarom wilde hij anders geen relatie? En ik denk dat mijn vermoedens klopten, want toen mijn dak af was, verdween hij heel plots weer uit mijn leven. Waarschijnlijk voelde hij zich schuldig tegenover zijn vrouw, en misschien wel zijn kind?

Maar dan, zo’n acht jaar later, acht jaren waarin er op amoureus gebied verder niks gebeurde, liet Karel onverwachts weer van zich horen. ‘Wees maar voorzichtig, Lieve,’ zei mijn beste vriendin me, ‘wedden dat hij getrouwd is? Dat wil je jezelf toch niet aandoen?’ Maar eerlijk gezegd, miste ik de aandacht, de passie, de spanning. Hij was tenslotte de man met wie ik voor het eerst in mijn leven had gekust. Je eerste ‘vriendje’ vergeet niemand, toch? Meteen daarna pikten we de draad weer op. De kus in de keuken eindigde dit keer wel tussen de lakens. Karel wist dat ik nog nooit seks had gehad, en daar had hij alle begrip voor. ‘We doen het op jouw tempo’, fluisterde hij me toe.

Of ik me mijn eerste keer zo had voorgesteld? Aan de ene kant had ik me geen ‘betere’ eerste keer kunnen inbeelden. Ik zat vol twijfels, want wat wist ik in hemelsnaam van seks? Niks! Ik had geen idee wat mannen ‘leuk’ vinden, waar ik zou van genieten. En wat als het pijn deed? Of erger, als ik hem pijn deed? Maar Karel was geduldig. Hij gaf me zo’n vertrouwd en gerust gevoel, dat alle twijfels al snel verdwenen en ik me helemaal durfde over te geven aan hem. Dat gevoel van samen één te zijn, van bemind te worden en een ander te beminnen, dat was onbeschrijfelijk. Aan de andere kant maakte het me ook een beetje verdrietig: ik had altijd gehoopt dat mijn eerste keer met een man zou zijn die mij oprecht graag ziet. Dat is Karel niet.

Hij is er ’s avonds niet om tegen te klagen als ik een slechte dag heb, niet om ’s nachts mijn koude voetjes tussen zijn warme dijen weg te stoppen. Hij zal nooit tegen me zeggen dat hij me graag ziet. Terwijl dat wel hetgene is waar ik zo naar verlang. Toch is het niet bij die ene keer gebleven. Ook al heb ik een vermoeden dat hij een vriendin heeft, misschien zelfs kinderen, kan ik niet ‘nee’ zeggen als hij me opbelt en vraagt of hij mag langskomen. Soms zie ik hem elke week, soms gaan er maanden voorbij zonder dat ik iets van hem hoor. Zo gaat het al jaren aan een stuk, en dat is prima. Niet dat ik graag ‘de minnares’ ben, maar ik kan het niet meer missen, nu ik weet hoe zalig het is om intiem te zijn, om bemind te worden. Natuurlijk hoop ik dat ik op een dag de man van mijn leven tegenkom. Ik ben nog nooit zo klaar geweest voor een serieuze relatie. Maar zolang ik mijn ‘prins op het witte paard’ nog niet gevonden heb, blijf ik me amuseren met Karel. Ook al ben ik misschien maar tweede keus.”

Meer openhartige verhalen

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!