Groeten uit Zweden: “De dierenarts vroeg hoe lang we dit nog wilden volhouden. Maar wanneer neem je afscheid van een huisdier?”

In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.

Wie is Sara? 45, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (17) en Stina (14). Ze ruilden hun Hasseltse stadswoning in voor het lagom leven in Småland, Zweden.

De onvoorwaardelijke liefde voor een huisdier

Nog geen half jaar geleden gebeurde waar ieder huisdierbaasje voor vreest: een banale verstopping werd kat Mattis bijna fataal. Nog geen jaar oud, en zijn prille leven bengelde al even aan een zijden draadje. De dierenarts sleurde hem erdoor, we slaakten gezamenlijk meerdere zuchten van verlichting en beloofden elkaar plechtig om alles te doen om de allerliefste Mattis zo lang mogelijk bij ons te houden. Maar hoe definieer je die ‘alles’? Wat als je leven opeens helemaal draait om een kat?

Ik geef grif toe dat ik meermaals gelachen heb met mensen die hun huisdier behandelden al was het een kind. Als ik de vreemdste hondenoutfits zag of ‘kom maar bij mama’ hoorde, duidelijk doelend op de kat, gebeurde er iets in me. Noem het gerust een vreemd soort onbegrip met een tikkeltje minachting. Je kunt een huisdier toch onmogelijk op hetzelfde niveau plaatsen als je eigen vlees en bloed?

Maar opeens was ze daar, die onvoorwaardelijke liefde voor een beest. Of twee in ons geval. Twee eigenzinnige, karaktervolle en speelse katers, die je in een oogwenk veranderen van een nuchter persoon in een dolverliefde slaaf. Nee, ik breide nog geen kattenjasjes en spreek – voorlopig? – enkel over mezelf als mama in relatie tot Elias en Stina, maar dat vreemde gevoel binnenin veranderde van verontwaardiging in begrip.

Ook al vind ik bepaalde gedragingen nog steeds ietwat verregaand, toch begrijp ik dat mensen tot het uiterste gaan voor een huisdier. Al is het lastig om begrippen als ‘alles’ of ‘het uiterste’ te definiëren. Ondanks het feit dat ik plechtig beloofde elk mogelijk signaal juist te interpreteren, kreeg kat Mattis sindsdien nog twee keer te maken met hetzelfde probleem. Een second opinion, verschillende behandelingen en medicatie en flinke facturen later, liet de dierenarts een voorzichtig ballonnetje op: hoe lang zouden we dit nog willen volhouden?

Afscheid nemen, ben je daar ooit klaar voor?

Het hoge woord was eruit: er zou een dag komen dat ze de arme kat niet nóg eens in slaap zouden willen doen om zijn darmpjes leeg te maken en hem erdoor te sleuren. Op een bepaald moment is de keuze om het dier te helpen puur egoïsme. Het gaat niet meer om het welzijn van het beest, maar om de angst voor het gemis, de leegte die zou achterblijven in het gezin.

‘Ik wil geen huisdier meer’, had mijn eigen mama meermaals gezegd. ‘Ze geven je zoveel liefde, maar ook zoveel verdriet. Ik snapte het niet, of wilde het misschien niet begrijpen – je moet toch altijd uitgaan van het positieve? –, maar nu voel ik wat exact waar ze het over had. Alleen al het besef dat we op een bepaald moment die hartverscheurende beslissing moeten nemen, maakt me misselijk.

Ik probeer die gedachte nog even voor me uit te duwen en aai nog eens over zijn hoofdje. Terwijl hij kopjes geeft en langzaam spint, besef ik hoeveel geluk we ook deze keer hebben gehad. Ik blijf extra lang bij hem in de zetel liggen en check snel de socials. Alleen al op mijn sociale media feed zag ik dat twee mensen diezelfde dag hun geliefde kat hadden laten inslapen. Ik kan de tranen niet bedwingen en duw mijn gezicht zachtjes in zijn dikke, warme vacht. Ondanks alles hoop ik dat je nog lang deel van het gezin mag uitmaken, lieve Mattis.

Meer verhalen uit Zweden:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!