Groeten uit Zweden: “Stel je voor dat dit mijn goed bewaard gebleven talent zou zijn”

In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.

Wie is Sara? 45, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (17) en Stina (14). Ze ruilden hun Hasseltse stadswoning in voor het lagom leven in Småland, Zweden.

Een goed bewaard gebleven talent?

Ik moet toegeven: het voelt eigenlijk niet echt als werken, dat verven en behangen. Integendeel zelfs. Het gaat niet alleen om het vooruitzicht van een mooi, gezellig kamertje. Er zit iets rustgevends in, vooral in dat repetitieve van het verven. Hoofdtelefoon op, een goede podcast aan, en gewoon gaan. Het is bijna meditatief. Een win-win: de muren krijgen stilaan kleur, en de woorden uit de podcast lijken beter binnen te komen terwijl mijn handen bezig zijn.

Een tijdje geleden beslisten we om stap voor stap de kamers in ons huis wat op te frissen. Een likje verf en een inspirerend behangpapiertje kunnen een wereld van verschil maken. Gewoon wat liefde toevoegen, zeg maar. Geïnspireerd door ons vakantiehuisje, waar het allemaal zo gezellig aanvoelde, besloten we dat ons eigen huis datzelfde warme gevoel mocht krijgen. Het budget was beperkt, dus we gingen er zélf voor.

Toegegeven, ik was een beetje bang. Bang om te falen. Want stel je voor dat het er nog slechter uitziet dan ervoor, ondanks al dat werk? Maar toen dacht ik aan een van mijn favoriete quotes: “What if I fall? Oh, but my darling, what if you fly?” En ik grapte: “Stel je voor dat dit eigenlijk mijn goed bewaard gebleven talent is”. Manlief moest lachen. “Wie weet”, zei hij, met een blik die plagerig, maar ook aanmoedigend was.

Het gesprek over talenten was eigenlijk al begonnen onderweg naar de stad, toen we verf en behang gingen kopen. Ik had hem net verteld dat ik soms jaloers ben op mensen die duidelijk weten waar ze goed in zijn. Die iets hebben wat hen ontspanning, voldoening én energie geeft. Ik had dat niet. Of alleszins, ik dacht van niet.

Een project waar je niet mee kunt stoppen

“Ben je ooit te oud om je talenten te ontdekken?” vroeg ik luidop. We somden wat dingen op die ik ooit geprobeerd had, maar ook telkens vroegtijdig opgegeven. “Je geeft ook wel heel snel op”, zei hij voorzichtig. Hij had gelijk. Normaal gezien zou ik me verdedigen: “Ik ken mezelf gewoon goed” of “Je voelt dat toch meteen”. Maar diep vanbinnen wist ik dat hij een punt had. Als iets niet meteen lukt, dan haak ik af.

Misschien was dit schilderproject dus net wat ik nodig had: iets waar je niet zomaar mee kunt stoppen. Een half geverfde muur laat je niet liggen, en al dat materiaal in de kartonnen doos laten zitten zou zonde zijn. En zo trok ik de voorbije week elke ochtend mijn oude kleren aan, en offerde ik zonder zeuren enkele pauzes op om een stukje te verven. Het plan was simpel: traag maar gestaag. Elke dag een beetje, zodat het nooit frustrerend werd. Stoppen voor je het beu bent, snap je?

Maar eerlijk? Het ging me beter af dan verwacht. Zo goed zelfs, dat ik het plezant begon te vinden. Een goed bewaard gebleven talent? Dat jammer genoeg niet. Een professionele schilder zou waarschijnlijk zijn wenkbrauwen fronsen bij het resultaat. En ook ik zie dat het niet perfect is. Maar vreemd genoeg stoor ik me er niet meer aan.

Waar ik vroeger alleen de foutjes zou zien, zie ik nu mogelijkheden. De muur waar mijn lijstjes komen. Het hoekje waar een zeteltje past. Het rek dat ik nog wil vullen met mijn favoriete boeken, met bovenaan een lampje dat alles zacht van gezellig licht voorziet.

En het mooiste van alles? Ik geniet van het proces. Zonder twijfel, zonder frustratie. Gewoon, met een beetje verf in mijn haar en een glimlach op mijn gezicht.

Meer verhalen uit Zweden:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!