In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.
Wie is Sara? 45, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (17) en Stina (14). Ze ruilden hun Hasseltse stadswoning in voor het lagom leven in Småland, Zweden.
Mooi versierde huizen
Prachtig, toch? Dat moment wanneer je onze straat inrijdt en al die stijlvol verlichte huizen je welkom heten. Geen bonte flikkerlichtjes of complete lichtshows, maar zacht warm wit, elegante papieren sterren voor de ramen en die typische julljusstakar, de elektrische adventskaarsen die vanaf de eerste advent overal op vensterbanken verschijnen. Het voelt alsof we samen wat licht maken in de donkerste weken van het jaar.
We moeten dringend de kerstspullen van de zolder halen en de lichtjes ophangen, dacht ik telkens, om nadien opnieuw ingehaald te worden door de dagelijkse beslommeringen
Althans, dat is toch de bedoeling. Alleen zaten wij de laatste weken nog midden in het verven en behangen én probeerden we tussendoor ons jaarlijkse tripje naar België voor te bereiden. Mijn lijf snakte intussen eigenlijk naar winterslaapmodus, maar het to-dolijstje had daar duidelijk geen boodschap aan.
En dan moest er ook nog een kerstboom gekozen worden bij de vriendelijke man in het dorp. Plus het huis versieren, binnen en buiten, met de mooiste lichtjes. Ik verlangde écht naar die warmte en gezelligheid, maar de tijd haalde me in. We moeten dringend de kerstspullen van de zolder halen en de lichtjes ophangen, dacht ik telkens, om nadien opnieuw ingehaald te worden door de dagelijkse beslommeringen.
Het donkerste huis van de straat
Tot dochterlief plots zei, terwijl we de straat inreden: “Mama, ons huis is het donkerste van de straat.” Zo’n donderslag bij – niet zo – heldere hemel, dat deed pijn. Maar ze had gelijk. Mijn volledig ‘verzweedste’ kind hield me even de liefdevolle spiegel voor: we vielen uit de toon, we deden niet mee met het lichtfeest. We waren waarschijnlijk niet de enigen die wat laat waren, maar het donkerste huis, daar viel weinig tegenin te brengen.
De volgende dag stuurde ik haar een berichtje terwijl ze op de bus zat: “Zin om mee lichtjes te gaan kiezen?” Haar enthousiaste ‘ja!’ sprak boekdelen. We hadden er nood aan, en verdienden extra lichtjes, gewoon om het een beetje goed te maken.
Mijn volledig ‘verzweedste’ kind hield me even de liefdevolle spiegel voor: we vielen uit de toon, we deden niet mee met het lichtfeest.
In ons dorp zijn niet veel winkels, maar die éne is legendarisch. In de zomer koop je er tuinmeubels, maar zodra de eerste blaadjes vallen, verandert de hele zaak in een kerstshowroom waar zelfs de échte kerstman jaloers van zou worden. Je vindt er álles om je huis gezellig te maken: lichtjes in alle vormen en maten, decoratie die lijkt alsof ze recht uit het bos komt, zacht textiel, mooie (kerst)figuurtjes,… Noem maar op.
Diezelfde avond hingen we de lichtjes op. Het blijft toch wonderlijk hoeveel zoiets kleins doet met je humeur. Het to-dolijstje was nog even lang, maar de wereld zag er plots net dat tikkeltje zachter en vriendelijker uit, met die warme gloed in het dorp.
De Zweden weten het al eeuwen, en ik werd er op een zachte manier aan herinnerd: het is donker, maar samen maken we het licht.
Meer verhalen uit Zweden:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!
