In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.
Wie is Sara? 45, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (17) en Stina (14). Ze ruilden hun Hasseltse stadswoning in voor het lagom leven in Småland, Zweden.
Traag maar gestaag
“Gewoon, maximum een uurtje per dag. En geen stress.” Dat was de enige voorwaarde die manlief stelde toen we aan ons schilder- en behangavontuur in eigen huis begonnen. Ik was meteen fan van die traag maar gestaag-filosofie. En kijk: ze werkte écht. Nog geen drie weken later waren er al drie kamers helemaal klaar.
Niet dat alles altijd volgens plan liep, natuurlijk. Want die afspraak, geen druk, en vooral: stoppen vóór het frustrerend wordt, blijkt in de praktijk soms moeilijker dan gedacht. Dagenlang ging het verrassend goed. Ik genoot zelfs van het bijna meditatieve van schilderen. Tot mijn eigen verbazing stond ik soms al tijdens de lunchpauze met een borstel in de hand. “Ik doe dat ene muurtje nog snel”, riep ik dan enthousiast.
Waar ik stiekem al bang voor was, gebeurde. Daar was ze weer, de frustratie
Behangen is een ander paar mouwen. Dat vraagt precisie. En vooral: engelengeduld. Je moet er met je hoofd helemaal bij zijn, want voor je het weet duikt er een onverwachte uitdaging op. Zoals die ene avond, toen we enkel nog dat kleine stukje rond de deuropening moesten doen. Zo klaar, dachten we. Met goede moed begonnen we te plakken. Maar waar ik stiekem al bang voor was, gebeurde: één strook ging volledig de mist in. En daar was ze weer, de frustratie.
Breek nooit je eigen regels
Alles was tot dan zó vlot gegaan dat we misschien ietwat overmoedig waren geworden. Eén moment van onoplettendheid, en daar was de fout die we koste wat het kost meteen wilden rechtzetten. Heel even dacht ik nog: we zijn al een uur bezig, zullen we niet gewoon stoppen en er morgen met een fris hoofd opnieuw aan beginnen? Maar de gedachte aan een uur gepruts zonder resultaat kon ik niet loslaten. En dus begonnen we opnieuw.
Hoogmoed komt voor de val, onbewust waren we toch een tikkeltje arrogant geworden
Het werd een avond vol gezucht, kleine ergernissen en stille teleurstelling. En het resultaat? Dat had waarschijnlijk een pak beter gekund. Als we ons tenminste aan onze eigen regels hadden gehouden: geen stress en stoppen vóór het vervelend wordt. Hoogmoed komt voor de val, onbewust waren we toch een tikkeltje arrogant geworden.
Die eerste ontgoocheling, zie je wel, het lukt ons niet, sloeg gelukkig snel om in nieuwe motivatie. Want fouten, die zijn er om uit te leren. Het bevestigde eigenlijk alleen maar hoe juist ons oorspronkelijke plan was. Dat geduld écht het codewoord is. En dus lieten we die ene lastige avond achter ons en vonden we al gauw ons vertrouwde ritme terug.
Traag maar gestaag. Traag maar gestaag. Traag maar gestaag. Het werd bijna een mantra. Een zachte, ritmische herhaling die tegelijk rust én focus geeft. Op het tempo van ons leven. Van onze agenda. Van wat ons hoofd en ons lichaam aankunnen. En dat is eigenlijk meer dan goed genoeg.
Meer verhalen uit Zweden:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!
